Of we nu overweldigd worden door vreugde bij een prachtige huwelijksceremonie, of we net de eerste verwoestende 15 minuten van Up hebben gezien en nu ons eigen vluchtige bestaan in twijfel trekken, ons lichaam reageert op vrijwel dezelfde manier: tranen.

Maar het zijn niet alleen tranen die gepaard gaan met groot verdriet of vreugde – we krijgen ook die vreemde brok in onze keel. Dus wat veroorzaakt een fysieke reactie in een deel van het lichaam, wanneer we huilen met een ander deel? Nou, maak je klaar, want hier komt wat heerlijke wetenschap.

Om te begrijpen waarom we brokken in onze keel krijgen, moeten we het eerst in het algemeen hebben over waarom we huilen, en wat er in ons lichaam gebeurt als we dat doen.

De exacte reden waarom we huilen is een soort mysterie, maar er zijn sterke aanwijzingen dat huilen een vorm van non-verbale communicatie is die we hebben geëvolueerd als ongelooflijk sociale wezens.

Dit betekent dat huilen dient als een manier voor ons om mensen om ons heen te vertellen van onze emotionele toestand en, daarom, hun steun te ontlokken. Bec Crew legde ons vorig jaar het volgende uit:

“Emotionele tranen ontstaan op momenten dat je het gevoel hebt dat je de controle verliest, en wetenschappers denken dat, samen met andere lichamelijke reacties zoals een verhoogde hartslag en tragere ademhaling, onze tranen vol stresshormonen en endorfine je stemming snel stabiliseren, en misschien fungeren als een zeer duidelijk signaal aan de mensen om ons heen dat we misschien behoefte hebben aan wat knuffels.”

Deze intieme, tranenvolle momenten waarop we door een ander worden getroost, helpen ons onze persoonlijke relaties te verstevigen, wat voor ons mensen van vitaal belang is.

Het smeden van sterkere banden is ook niet de enige vermoedelijke reden. Sommige onderzoekers denken dat huilen ooit een manier voor ons was om ons te onderwerpen aan aanvallers.

Door tekenen van onderwerping te tonen, zou een aanvaller – waarschijnlijk een ander mens – medelijden met ons hebben en ons met rust laten (of in ieder geval in leven). Uiteraard is dit over het algemeen geen goede verdediging tegen, laten we zeggen, een aanval van een leeuw, omdat die zich niets van je emoties aantrekt.

Met dat in gedachten, wat gebeurt er intern – op fysiek niveau – wanneer we emotioneel beginnen te worden?

Zoals Nick Knight uitlegt voor The Independent, gaat je autonome zenuwstelsel – het overkoepelende systeem dat andere zenuwstelsels zoals het sympathische zenuwstelsel controleert – in de versnelling, en veroorzaakt het een heleboel verschillende reacties in je lichaam, afhankelijk van de omstandigheden.

Dit is hetzelfde systeem dat je ‘vecht of vlucht’-reactie controleert, samen met andere onbewuste lichaamsfuncties zoals de spijsvertering. Wanneer dit systeem overschakelt naar de hypermodus, zendt het eerst zuurstof uit over je hele lichaam om het gemakkelijker voor je te maken om iets in het gezicht te slaan, of in de tegenovergestelde richting weg te rennen naar de veiligheid.

Om zuurstof naar al je spieren te verspreiden, moet je lichaam het eerst inademen. In een poging om meer lucht op te nemen, vertelt het zenuwstelsel de glottis – de opening in uw keel die lucht naar de longen voert zonder voedsel mee te nemen – om zo lang mogelijk open te blijven. Met andere woorden, je keel gaat wijder open dan normaal omdat een grotere opening meer lucht betekent.

Je voelt eigenlijk niet dat je glottis wijd opengaat. Als dat zo was, zou het leven van alledag heel vreemd aanvoelen. Wat u wel voelt, is spierspanning die wordt veroorzaakt doordat uw lichaam probeert uw glottis open te houden, zelfs als u slikt.

Normaal gesproken, als u niet huilt, gaat uw glottis open en dicht als u de hele dag door slikt. Dit zorgt ervoor dat voedsel en spuug de ene kant op gaan en lucht de andere kant, zonder verwisselingen tussendoor.

Maar als je huilt of op het punt staat te gaan huilen, probeert je glottis open te blijven, maar wordt elke keer dat je slikt gedwongen dicht te gaan. Deze spanning knoeit met de spieren in je keel, waardoor je het gevoel van een brok krijgt.

Het brokgevoel wordt eigenlijk globus-sensatie genoemd, en het overkomt iedereen in deze stressvolle situaties. Normaal gesproken verdwijnt dit gevoel snel als u eenmaal bent gekalmeerd en uw glottis weer functioneert zoals vroeger.

Wat tranen betreft, het proces gebeurt op vrijwel dezelfde manier: uw zenuwstelsel zet aan tot traanproductie.

Uiteraard, zoals iedereen die ooit heeft gehuild maar al te goed weet, veroorzaakt huilen ook een keur aan andere bijwerkingen, zoals een loopneus, een rood gezicht, en mogelijk zelfs hoofdpijn. Deze zijn allemaal te wijten aan het feit dat je traanbuisjes zo nauw verbonden zijn met je sinussen dat ze je in feite veranderen in een bal snot.

Doe dus alsof, als je wilt, iemand het met je uitmaakt (sorry, het is niet echt, maak je geen zorgen!). Wanneer het nieuws raakt, je zenuwstelsel trapt in de versnelling en activeert uw vecht-of vluchtreactie. Je lichaam probeert meer zuurstof naar je spieren te pompen en activeert je traanbuisjes.

Als je begint te huilen, ga je ook zwaarder ademen om meer zuurstof in je systeem te krijgen. Om dit te compenseren, wordt je strotklepje opengehouden. Op dit punt ben je echt aan het huilen. Tranen stromen naar beneden, en slijm hoopt zich op in je neus en keel, waardoor je moet slikken.

Zodra je dat doet, raken de spieren in je keel in de war en sluiten je strotklepje, dat in wezen wordt opengehouden, en die spanning veroorzaakt de brok in je keel. Er zit niets anders op dan het Hallmark-kanaal aan te zetten en een paar kuipjes Ben en Jerry’s (bij voorkeur Chunky Monkey) te drinken.

Daar heb je het! Die brok in je keel is eigenlijk gewoon je lichaam is soort van geweldig, het transformeren van je in een betere ademhaling machine.