Het is geen toeval dat onze politiek en onze geestelijke gezondheid zo snel zijn afgenomen, op hetzelfde moment.

Iedereen heeft zijn of haar eigen definitie van een politieke crisis. De mijne is wanneer onze collectieve geestelijke gezondheid een diepgaand effect begint te hebben op onze politiek – en omgekeerd.

Het kan geen toeval zijn dat de twee gelijktijdig zijn verslechterd. De American Psychiatric Association meldde dat van 2016 tot 2017 het aandeel volwassenen dat zichzelf beschreef als angstiger dan het voorgaande jaar 36 procent was. In 2017 hadden meer dan 17 miljoen Amerikaanse volwassenen ten minste één grote depressieve episode, evenals drie miljoen adolescenten in de leeftijd van 12 tot 17 jaar. Veertig miljoen volwassenen lijden nu aan een angststoornis – bijna 20 procent van de volwassen bevolking. (Dit zijn de bekende gevallen van depressie en angst. De werkelijke aantallen moeten verbijsterend zijn.)

De echt trieste berichten betreffen zelfmoord. Onder alle Amerikanen is het zelfmoordcijfer tussen 1999 en 2017 met 33 procent gestegen.

Al dit mentale bloedbad vindt plaats in een tijd waarin decennia van sociale en politieke verdeeldheid zwart en wit, mannen en vrouwen, oud en jong tegen elkaar hebben opgezet. Naast bittere sociale tegenstellingen, wordt het land geteisterd door massale schietpartijen, de geestverruimende gevaren van het internet, onthullingen van wijdverspreide seksuele predatie, de verergerende effecten van klimaatverandering, virulente concurrentie, het spook van antibiotica-resistente bacteriën, slopende studentenschulden en crises in huisvesting, gezondheidszorg en hoger onderwijs. De beangstigende omgeving helpt depressie te veroorzaken, depressie veroorzaakt catastrofaal denken, en catastrofaal denken doet de omgeving nog angstaanjagender lijken dan ze is.

Uit deze duistere gemoedsgesteldheid ontstond de honger naar een sterke, wrekende figuur wiens komst nog meer geestelijk schrijnende schokgolven door de samenleving heeft gestuurd. Als president Trump inderdaad geestesziek is, zoals zoveel van zijn critici beweren, zou hij wel eens de meest representatieve leider kunnen zijn die we ooit hebben gehad.

Maar zoals iedereen weet wiens geest in gevaar is, is het niet voldoende om in algemene, abstracte termen over geestesziekten te spreken. De individuele uitdagingen van een persoon zijn niet simpelweg extracten van een nationale malaise.

Lees hier meer.