Tijdens mijn relatief korte leven ben ik veel verhuisd. Dat is een beetje mijn bepalende factor geweest en de manier waarop ik mezelf aan mensen uitleg. Ik heb nergens langer dan vijf jaar gewoond en dat was alleen omdat ik naar de universiteit ging (en zes maanden langer moest blijven om een gemiste studiepunt in te halen dat ik op de een of andere manier vergeten was). Maar dit idee van geen thuis hebben of in ieder geval wortels op één plek speelt vaak door mijn hoofd. Mijn ouders wonen nu al meer dan tien jaar op dezelfde plek, wat voor hen ook de eerste keer is, maar het voelt nog steeds niet als thuis.

Achteraf heb ik vaak het gevoel dat ik enorm bevoorrecht ben geweest dat ik dit niet zo alledaagse nomadenleven heb mogen leiden (ik bedoel, ik ben geen diplomatendochter, maar je begrijpt wat ik bedoel), omdat het me precies heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Het heeft me de mogelijkheid gegeven om te veranderen en me aan te passen, maar het heeft me ook bijna te kameleonachtig gemaakt. Ik neem de kwaliteiten en eigenschappen aan van degene met wie ik ben en waar ik ook ben. Dat wil niet zeggen dat we niet allemaal een heel eigen zelfbeeld en persoonlijkheid hebben, maar het is voor mij veel gemakkelijker om met mensen uit een breed spectrum in contact te komen dan wanneer ik mijn hele leven omringd zou zijn geweest door mensen die veel op elkaar lijken. Het heeft me toleranter en ruimdenkender gemaakt, of het nu gaat om iemand die uit mijn leven stapt, of de moessons in Mumbai (daar werk ik nog aan).

Ik ben niet bang voor verandering. Ik ben er niet bang voor dat ik mijn leven op een bepaald moment moet ontwortelen en aan iets totaal nieuws moet beginnen, misschien omdat dit de enige constante was die ik echt had toen ik opgroeide. Toen ik op de universiteit zat, wat een min of meer vierjarige aangelegenheid is, nam ik nog steeds een maandelijks telefoonabonnement in plaats van iets dat voordeliger en langduriger was, gewoon omdat ik niet weet hoe ik dat moet doen. Ik weet niet hoe een vijfjarig levensplan eruit ziet en ik stel al helemaal geen doelen, want wie weet wat er in de wereld kan gebeuren?

Ik heb het gevoel dat ik ook veel gemist heb. Ik miste verjaardagsfeestjes thuis met vrienden die ik later zou omschrijven als “we zijn al sinds de kleuterschool op elkaars verjaardag”. Ik miste tante’s en ooms en buren die je hebben zien opgroeien en zich herinneren hoe je er vroeger uitzag toen je nog maar kniehoog was. Ik zou het missen om naar school te gaan met dezelfde groep waarmee ik ruzie zou maken, het goed zou maken en waarmee ik uiteindelijk op vakantie zou gaan als we 20 waren. Ik mis het om niet op één plaats geworteld te zijn, om me op geen enkele plaats helemaal mezelf te voelen omdat elke stad of land een andere herinnering en een andere kant van je naar boven brengt.

Het is raar als je verhuist omdat je vrienden verliest en soms hou je je vast aan vrienden met wie je heel close was, maar nu niet meer, vooral omdat ze je op een bepaald moment in je leven stabiliteit gaven. Deze gedachte was eigenlijk de reden waarom ik dit stuk schreef. Mensen veranderen en als je er niet bent om dat te zien, is het niet altijd gemakkelijk om te blijven wat je ooit dacht dat je voor elkaar was.

Ik ben ontzettend dankbaar voor wat ik heb gedaan en gezien en ik denk niet dat ik het voor iets in de wereld zou ruilen. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben, hoe alomtegenwoordig dat ook is en ik denk dat je daar nooit aan kunt ontkomen.