Richard Nixon was de 36e president van de Verenigde Staten. Hij werd vereerd door blanke conservatieven uit Texas en vervloekt door Zuid-Vietnamese soldaten. In ieder geval.

Hij had alle juiste vakjes in de Amerikaanse presidentiële geschiedenis aangevinkt. “Beëindigen” van een langdurige oorlog. Check. Laat andere landen geen kernwapens hebben. Check. Toon grote bezorgdheid voor het milieu (uiteraard). Check. Wordt herkozen. Check.

Nixon was ook een soldaat in de Navy Reserve tijdens het hoogtepunt van de Tweede Wereldoorlog. Hij diende zijn land actief voor een periode van 4 jaar en inactief voor een periode van meer dan 20 jaar.

Het was echter tijdens zijn tijd in het presidentiële ambt dat hij onheil stichtte.

Nixon was de enige president in de geschiedenis van de Verenigde Staten die aftrad in het gezicht van een zekere impeachment. Hij was ook de eerste president die werd aangewezen als medeplichtige in een federaal misdrijf. Als gevolg van het Watergate-schandaal was hij ook de eerste president in de geschiedenis die schuldig werd bevonden aan:

1. Obstructie van de rechtsgang door te proberen het onderzoek naar de Watergate-inbraak te belemmeren, de verantwoordelijken te beschermen en het bestaan van andere illegale activiteiten te verhullen;
2. Misbruik van macht door het ambt van president bij meerdere gelegenheden te gebruiken om de grondwettelijke rechten van burgers te schenden en zich te bemoeien met wettige onderzoeken die door diverse federale agentschappen van de Verenigde Staten werden uitgevoerd;

De Democraten een loer draaien

Hier zijn enkele andere vuile trucs die Nixon en zijn Committee to Re-Elect the President (CREEP) uithaalden bij “onschuldige” en nietsvermoedende Democraten in een poging hun verkiezingscampagnes, persoonlijke levens, en soms, hun burgerrechten te saboteren:

1. Twee weken voor de New Hampshire voorverkiezing van de presidentsverkiezingen van 1972 werd in de Manchester Union Leader een vervalste brief gepubliceerd waarin werd gesuggereerd dat senator Edmund Muskie, de presidentsnominatie van de Democratische Partij, vooroordelen koesterde tegen Amerikanen van Frans-Canadese afkomst.
   De Canuck-brief – zoals hij bekend kwam te staan – saboteerde met succes Muskie’s kandidatuur, waardoor hij niet genoeg stemmen kon vergaren om de Democratische nominatie in de wacht te slepen. Pas in 1972 ontdekte het Federal Bureau of Investigation dat de Canuck-brief het werk was van een ingewikkeld plan, georkestreerd door mannen van de CREEP.
2. De FBI ontdekte dat de Democratische presidentscampagne keer op keer werd gesaboteerd door een geheim doorsluisfonds ter waarde van $350.000-$700.000, dat werd beheerd door voormalig procureur-generaal John N. Mitchell. Mitchell was campagnemanager van Nixon tijdens diens herverkiezingscampagne in 1971-72.

Nixon’s White House Tapes

Als machtsmisbruik en belemmering van de rechtsgang nog niet illegaal genoeg waren, nam Nixon ook alle privé-gesprekken op in het Oval Office tijdens zijn presidentschap. Deze tapes, later bekend als Nixon’s Witte Huis Tapes, werden onthuld toen de CREEP en zijn vuile campagne strategieën werden onderzocht door het (onbevooroordeelde) ministerie van Justitie tijdens de Senaat Watergate Committee hoorzittingen.

Het was zijn vurige weigering om juist deze tapes vrij te geven dat de beruchte impeachment procedures tegen hem in de eerste plaats in gang zette.

Testimony en bewijsmateriaal opgenomen tijdens deze hoorzittingen suggereren dat meer dan 3.000 uur aan opnames persoonlijk beschikbaar waren voor de president. Deze gesprekken omvatten beraadslagingen en gesprekken op hoog niveau over buitenlands beleid, Nixons bezoek aan China, en, tot op zekere hoogte, de Watergate-inbraak.

Deze tapes kwamen hem uiteindelijk duur te staan toen een van zijn eigen gesprekken – door de Senaat liefkozend “The Smoking Gun” genoemd – met H.R. Haldeman (en anderen) het definitieve bewijs leverde van zijn kennis van en indirecte betrokkenheid bij het Watergate-schandaal.

Nixon verdedigde later zijn weigering om deze tapes openbaar te maken door hun geheimhouding te classificeren als “van vitaal belang voor de nationale veiligheid”. Ondanks zijn moedige verdediging kreeg de waarheid – op zijn eigen unieke, verwarrende en verwoestende manier – de overhand. Toen het gesprek met Haldeman uitlekte aan het publiek, verdween zijn publieke steun praktisch.

De moed ontbrak om de schaamte en schande te dragen die de onthulling met zich meebracht, Nixon kondigde zijn aftreden aan op de avond van 8 augustus 1974.

Nixon vinkte ook een heleboel andere vakjes aan.

De FBI, de belastingdienst, het ministerie van Justitie en de CIA gebruiken als leden van de persoonlijke presidentiële Zelfmoordploeg. Check. Democratische levens verwoesten. Check. Illegaal gesprekken opnemen en erover liegen in de rechtbank. Check.

Toen hem tijdens een van zijn radio-interviews werd gevraagd naar de wettigheid van zijn acties, zou hij in de volksmond hebben opgemerkt:

“Nou, als de president het doet, betekent dat dat het niet illegaal is.”

Heb een belachelijk hoog zelfbesef. Check.