Twee decennia geleden luidden mensen over de hele wereld het nieuwe millennium in met een groeiend gevoel van optimisme. De dreiging van de Koude Oorlog verdween langzaam in de achteruitkijkspiegel. Vooraanstaande denkers als Francis Fukuyama verkondigden de voordelen van globalisering en zeiden dat die democratie en welvaart zou brengen in de ontwikkelingslanden. De ontluikende interneteconomie beloofde ons dichter bij elkaar te brengen.

De volgende 20 jaar namen wat lucht weg uit de veronderstelling van gestage vooruitgang, maar wanneer toekomstige historici de 21e eeuw beoordelen, zal het jaar 2020 waarschijnlijk dienen als het punt waarop de optimistische zeepbel uiteenspatte. De COVID-19-pandemie heeft een complex web van in elkaar grijpende problemen blootgelegd die zijn uitgegroeid tot een regelrechte crisis. Het coronavirus heeft de gevaren van endemische armoede blootgelegd, niet alleen in de ontwikkelingslanden maar ook in rijke landen zoals de VS, waar miljoenen geen gezondheidszorg hebben en één loonbriefje verwijderd zijn van een leven op straat. Over de hele wereld hebben raciale en etnische minderheden gerechtigheid geëist na eeuwen van structurele discriminatie. Het klimaat van de aarde wordt steeds instabieler, wat een existentiële bedreiging vormt voor de menselijke samenleving zoals wij die kennen. In het komende decennium zullen samenlevingen gedwongen worden om ofwel deze wirwar van uitdagingen het hoofd te bieden, ofwel erdoor overrompeld te worden. Onze reactie zal de toekomst voor de komende decennia bepalen.

De erkenning dat deze uitdagingen fundamenteel met elkaar verbonden zijn, is niet nieuw. Activisten en academici wijzen al vele jaren op de cascade-effecten van diverse sociale misstanden. Of het nu gaat om de manier waarop racisme bijdraagt aan slechte gezondheidsresultaten of genderdiscriminatie de economische groei schaadt, de voorbeelden zijn schijnbaar eindeloos. Maar dit inzicht is ook doorgedrongen in het gesprek over oplossingen.

Notably, de afgelopen vijf jaar heeft de V.N. 17 onderling samenhangende duurzame ontwikkelingsdoelen aangeprezen, doelen voor het bouwen van een meer leefbare wereld, en opgeroepen tot een push om ze te bereiken tegen 2030. De doelstellingen, die betrekking hebben op ecologische, sociale en economische vooruitgang, zijn niet bindend, maar zijn belangrijke maatstaven geworden voor verbintenissen op nationaal en bedrijfsniveau. Landen als China en de Malediven, maar ook bedrijven als Amazon, Microsoft en PwC, hebben toegezegd in het komende decennium beleid uit te rollen dat hen op weg zal helpen hun koolstofvoetafdruk te elimineren.

Het inzicht dat deze problemen holistische oplossingen vereisen, is alleen maar gegroeid tegen de achtergrond van de pandemie en de fall-out daarvan. President Joe Biden heeft verwezen naar vier dringende crises – de pandemie, de economische crisis, raciale onrechtvaardigheid en klimaatverandering – en beloofde een inspanning om ze allemaal samen aan te pakken. Het programma van de Europese Unie om het blok uit de crisis van COVID-19 te loodsen, is gericht op klimaatverandering, maar houdt ook rekening met aandelenbelangen. Toen de aandelenmarkten vorig jaar een hoge vlucht namen, eisten instellingen met triljoenen dollars aan activa dat hun investeringen niet alleen een goed rendement voor hun portemonnee zouden opleveren, maar ook een goed rendement voor de samenleving.

Al deze ontwikkelingen en nog veel meer hebben nieuwe kansen geschapen voor gedurfde ideeën. Deze nieuwe denkwijzen zullen zeker van regeringsleiders komen, maar ook van activisten, ondernemers en academici. Hier bieden onze acht inaugurele leden van het 2030-comité hun eigen specifieke oplossingen – en daarin misschien de zaden van het optimisme van de 21e eeuw.

Dit verschijnt in het 1 februari 2021-nummer van TIME.

Schrijven naar Justin Worland op [email protected].