Hoe je zijn werk ook karakteriseert, het punt is dat hij er extreem goed in is. Op zijn eerste album, 2015’s Summertime ’06, spon hij een onsentimenteel rags-to-riches-verhaal dat begon met zijn jeugd in Long Beach, Californië, en bood een frisse kijk op een eeuwenoud Amerikaans verhaal. Op zijn tweede album, Big Fish Theory van vorig jaar, nam hij meer muzikale risico’s dan elke andere major-label rapper van dit decennium die niet Kanye of Kendrick heet. Hij werkte onder meer samen met avant-gardistische elektronische producers Sophie en Flume om de tweelinggospels van Detroit techno en Chicago house aan te boren.

Toch wijst Staples – die graag gaten in showbizzillusies prikt – er al snel op dat geen van beide albums een commerciële kaskraker was. “Het duurde drie jaar voordat ‘Norf Norf’ goud werd!” zegt hij over zijn meest succesvolle single. En terwijl velen Big Fish toejuichten als een gedurfde afwijzing van Top 40-trends, beweert Staples dat dat deels komt doordat grote rapproducers – zoals Mike Will of Metro Boomin – niet geïnteresseerd zijn in een samenwerking met hem. “Ik ben niet benaderbaar,” zegt hij. “Geloof me.”

Hij wendt zich tot zijn manager, Corey Smyth, bij sommigen beter bekend als de consigliere van Dave Chappelle: “Corey, heeft een succesvolle producer ons ooit benaderd, zo van: ‘Hé, ik wil met Vince werken?'”

Niet echt, bevestigt Smyth. “Mensen denken dat we het alleen doen,” zegt de manager. “Het lijkt alsof we het voor elkaar hebben. Maar we hebben grotere doelen te bereiken. We willen er zeker andere mensen bij betrekken.”

“Ik denk niet na over die dingen,” zegt Staples. “Ik geef om mijn normen, niet om die van hen.”

Van buitenaf gezien lijkt hij zijn creatieve doelen met een doelbewuste intensiteit te hebben nagestreefd sinds hij rond zijn vijftiende begon te rappen. Maar Staples zegt dat de armoede die hem als kind omringde, betekende dat hij zich nooit iets kon veroorloven als een droom van toekomstig succes. “Ik heb er nooit zo een gehad. Ik zeg niet dat dat iets goeds is, maar ik heb het gewoon nooit gehad. Niet iedereen groeit zo op. Sommige mensen zijn niet fortuinlijk genoeg om na te kunnen denken over al die ‘ik wil brandweerman worden’ shit.”

Wanneer we elkaar ontmoeten, is hij in de stad voor een paar shows in het 5.500-capaciteit Theater at Madison Square Garden met Tyler, the Creator, wiens fans hij gekscherend “hippies” noemt. Loungend met een Comme Des Garçons boodschappentas aan zijn voeten, klinkt hij niet bepaald enthousiast over het optreden dat voor hem ligt. “Niemand wil op het podium staan en een uur lang schreeuwen,” zegt hij. “Maar dat is de enige manier waarop je geld verdient in de muziek, dus ik heb geleerd ervan te houden.”

Op Twitter, een paar dagen later, is hij nadrukkelijker. “Doe niet zo gek, de live performance van Vince Staples staat op gelijke voet met iets wat je in Centre Pompidou zou zien,” schrijft hij, verwijzend naar het museum voor hedendaagse kunst in Parijs. “Vergroot je begrip.”

Een fervent fan van moderne kunst, riep hij de overleden feministische beeldhouwster Louise Bourgeois uit op “Rain Come Down” van vorig jaar. De postmoderne visuele satiricus Richard Prince is een andere favoriet. Staples noemt Prince’ copyright-schendende Marlboro Man foto’s en zijn speelse herdruk van The Catcher In the Rye onder zijn eigen naam. “Maar zijn Twitter is mijn favoriete werk,” voegt hij er met een grijns aan toe. “Hij is een klootzak. Mijn soort kerel.”

Na het afronden van zijn huidige Amerikaanse tour verplichtingen dit voorjaar, Staples is van plan om het rustiger aan te doen. Deze zomer speelt hij een paar Europese festivals, maar verder doet hij het rustig aan, in de eerste echte onderbreking van zijn meedogenloze cyclus van platen-touren-promotie van de afgelopen drie jaar. “Het is niet iets droevigs, ‘ik stop ermee’,” zegt hij. “Ik wil gewoon een dutje doen. En een elektrische auto kopen. Ik probeer mijn ecologische voetafdruk te verkleinen, wat dat ook moge betekenen.”