De bevindingen van een studie bij volwassenen met aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitstoornis (ADHD), gepubliceerd in Brain and Behavior, hebben de validiteit en diagnostische nauwkeurigheid aangetoond van de Adult ADHD Self-Report Scale (ASRS) en de Wender Utah Rating Scale (WURS).

In deze studie probeerden onderzoekers de psychometrische eigenschappen van de ASRS en WURS te onderzoeken in een goed gekarakteriseerde steekproef van volwassen ADHD-patiënten en populatiecontroles. Ze vergeleken ook de bruikbaarheid van deze instrumenten om de klinische diagnose van ADHD te verbeteren.

De ASRS, het officiële screeningsinstrument van de Wereldgezondheidsorganisatie, werd ontwikkeld als een kort screeningsinstrument om potentiële ADHD-symptomen te identificeren, waaronder onoplettendheid, hyperactiviteit, en impulsiviteit. De ernst van de symptomen wordt gerangschikt op een 5-punts Likert schaal (totaal bereik, 0-72). De 25-item versie van de WURS evalueert symptomen in de kindertijd door de deelnemers te vragen zich retrospectief de frequentie en ernst van ADHD symptomen en gerelateerde problemen in de kindertijd te herinneren. De ernst van de symptomen wordt gerapporteerd op een 5-punts Likert schaal (totaal bereik, 0-100).

In totaal werden 1554 deelnemers (n=646 volwassen patiënten met ADHD; gemiddelde leeftijd, 34.0±10.3 jaar; 48.5% vrouwen en n=908 controles; gemiddelde leeftijd, 29.4±7.8 jaar; 59.9% vrouwen) geïncludeerd als onderdeel van het ADHD in Noorse Volwassenen project dat in 2004 van start ging. De ASRS en WURS werden afgenomen bij beide groepen. De onderzoekers voerden principal component analyses (PCA) uit en berekenden receiver operating curves (ROC), inclusief area under the curve (AUC) voor de volledige ASRS en WURS, alsook voor de door PCA gegenereerde factoren en de korte screener van de ASRS.

De totale WURS en ASRS somscores waren sterk gecorreleerd (volledige steekproef: r = .78, P <.001; ADHD groep: r = .36, P <.001; controles: r = .70, P < .001). Het discriminerend vermogen van de ASRS en WURS toonde een AUC van 0.904 (95% CI: 0.888-0.921) voor de ASRS en 0.956 (95% CI: 0.946-0.965) voor de WURS. De korte screen ASRS gaf een AUC van 0,903 (95%CI: 0,886-0,920). Het combineren van de 2 schalen gaf een AUC van 0,964 (95% CI: 0,955-0,973).

De onderzoekers genereerden een 2-factor oplossing voor de ASRS in de volledige steekproef, die 62,2% van de variantie verklaarde. De eerste factor omvatte items die onoplettendheid weerspiegelden, terwijl de tweede factor hyperactiviteit en impulsiviteit omvatte. De onderzoekers genereerden ook een 3-factor oplossing voor de WURS items in de volledige steekproef, die 69.2% van de variantie verklaarde. De eerste factor omvatte items die agressiviteit en sociale problemen weerspiegelden, de tweede factor omvatte leer- en aandachtsproblemen, en de derde factor betrof dysthymie.

De beperkingen van de studie omvatten mogelijke geheugenvertekeningen en gebrek aan herinnering als gevolg van retrospectieve zelfrapportage, evenals onzekerheid over de vraag of de volwassen deelnemers een kinderdiagnose van ADHD zouden hebben gekregen.

Over het geheel genomen zijn retrospectieve jeugdsymptomen van agressiviteit en sociale problemen, die voorkomen op de WURS, betrouwbare voorspellers van een volwassen diagnose van ADHD. De auteurs van de studie concludeerden dat de bevindingen bewijs leveren dat emotionele regulatieproblemen een groot deel uitmaken van ADHD-symptomatologie in de kindertijd.

“Zowel de WURS als de ASRS hadden uitstekende screening en psychometrische eigenschappen, met iets sterkere eigenschappen voor de WURS,” concludeerden de onderzoekers, die ook opmerkten dat de korte screen en de volledige versie van de ASRS even goed presteerden. Ze raadden aan om beide assessments samen te gebruiken bij het vaststellen van ADHD bij volwassenen.