Het debat is de afgelopen 20 jaar verdeeld geweest tussen degenen die geloven dat de Ediacarans een doodlopend experiment in de evolutie waren en degenen die volhouden dat de Ediacarans het “lange lontje” zijn van de Cambrische explosie. Naarmate meer fossielen werden ontdekt in Newfoundland, … (Avalon assemblage – de oudste), de Witte Zee regio van Rusland (Witte Zee assemblage met inbegrip van die van Ediacara Hills, …), en Namibië, … (Nama assemblage), blijkt dat beide kampen, tot op zekere hoogte, gelijk hebben. Zoals figuur 01b laat zien, bestaat de Avalon assemblage uit een primitief type dier dat in de diepzee leefde met schimmelachtige trekken die geen nakomelingen achterlieten. De andere groep uit de Witte Zee en Nama assemblages leefden in ondiep water. Een daarvan, Parvancorina, vertoont een sterke gelijkenis met een onlangs ontdekte vroeg-Cambrium geleedpotige. Een andere, Arkarua, lijkt veel op een Cambrium stekelhuidje. Men denkt nu dat een handvol Ediacaranen de oversteek naar het vroege Cambrium heeft gemaakt. De overgrote meerderheid haalde het echter niet; de weinigen die het wel haalden, verdwenen binnen 5 miljoen jaar. Het eerste experiment in complex, meercellig leven was voorbij. Maar het legde wel de basis voor alles wat daarna kwam. Er wordt gesuggereerd dat de plotselinge groei van het precambrium werd veroorzaakt door een enorme toename van het zuurstofgehalte in de diepzee, en een overvloed aan organisch materiaal van de smeltende gletsjers.