En terwijl hij zijn opschepperige voorspelling niet waarmaakte – of hij had gezegd dat hij dat zou doen of niet is een andere zaak – genoot hij van een buitengewone carrière, bokste 1.956 rondes in 241 gevechten.

Snelheid en vaardigheden waren zijn steunpilaren, en een gevoel voor humor zorgde ervoor dat hij enorm populair werd.

Hij stond dicht bij maffiafiguren van de oostkust en was altijd snel met een kwinkslag, vooral als het op het schone geslacht aankwam.

“Drie van mijn vrouwen waren zeer goede huishoudsters,” zei hij. “Na onze scheiding hielden zij het huis.”

Er was nog meer… “Ik heb het gemaakt. Ik heb een vrouw en een tv, en ze werken allebei.”

Toch, nadat hij prof werd in 1940 – na een betaalde amateurcarrière (jonge vechters in Connecticut werden vaak betaald om te vechten) – bouwde hij zijn reputatie dicht bij huis op, bracht de eerste twee jaar van zijn profcarrière vechtend door in Connecticut en Massachusetts en het was pas in zijn 26e wedstrijd toen hij verder weg reisde, naar Michigan, waar hij Eddie Flores in één ronde stopte.

Tegen de tijd dat hij de voormalige wereldtitel uitdager Joey Archibald ontmoette, in 1942, was hij ongeslagen in 41 gevechten en hij versloeg Archibald via 10-ronde beslissing voordat hij de New England regio vedergewicht titel ophaalde tegen Abe Denner.

Hij diende in het leger in de Tweede Wereldoorlog en versloeg de huidige wereldkampioen Manuel Ortiz in een niet-titelgevecht.

Na nog eens 10 overwinningen, werd Pep wereldkampioen met Chalky Wright niet in staat om “Will O ‘The Wisp’s” titellast af te weren over 15 sessies.

Wereldkampioen Sammy Angott versloeg Pep in een 10-rounder, Willie’s eerste verlies in 61 gevechten (of 62 afhankelijk van je bronnen), maar slechts 10 dagen later stond Pep weer in de ring en won opnieuw. Oh, wat zijn de tijden veranderd. Hij won nog vijf keer in 1943, waaronder twee overwinningen op toekomstig wereldkampioen Sal Bartolo en hij won een verbazingwekkende 16 gevechten in 1944, met de hoogtepunten tegen kampioenen als Willie Joyce en Ortiz voordat Chalky Wright opnieuw werd verslagen.

In 36 gevechten in de komende drie jaar, trok alleen Jimmy McAllister met hem op terwijl Pep’s voorraad steeg.

Op 5 januari 1946 stortte een vliegtuig waarin Pep reisde echter neer (hij liep een gebroken been en rug op) en velen dachten dat de gladde ster nooit meer dezelfde was omdat hij begon te zwoegen tegen mindere vechters (Archie Wilmer hield hem op een meerderheidsbeslissing terwijl Pedro Biesca hem vloerde).

Toch moesten veel van de gevechten die hem later definieerden nog komen, in het bijzonder met zijn nemesis Sandy Saddler.

Pep noteerde 15 overwinningen op de draai in 1948 voordat hij Saddler tegenkwam, die Willie’s titel nam. De voormalige kampioen zei dat hij Saddler te licht nam, maar drie maanden later wraak nam.

“Het grootste gevecht van zijn leven en de grootste nacht van mijn leven,” zei hij tegen auteur Peter Heller in 1970. “Dat was de mooiste nacht van mijn leven. Ik realiseerde me hoe geweldig het was om weer kampioen te zijn.”

Ze ontmoetten elkaar weer aan het begin van 1949 en Pep pakte zijn kroon terug nadat hij er nooit beter had uitgezien dan in hun 15-rounder. Een jaar later nam Saddler de leiding in hun reeks, deze keer stopte hij Pep in acht ronden, maar Willie – zijn ogen gezwollen en sluitend – hield het slechts een ronde langer vol tegen zijn boeman in hun vierde en laatste confrontatie, in 1951. Hun laatste twee ontmoetingen waren echter zo slecht gehumeurd en gevuld met overtredingen (stoten, gutsen, struikelen en worstelen) dat Pep en Saddler beiden werden uitgesloten van boksen in de staat New York.

“Telkens als ik mijn hoofd verloor, speelde ik hem recht in de kaart,” zei Pep. “Dit was mijn fout. Ik had nooit op die manier moeten boksen. Ik kon de man niet overwinnen.”

Pep kon nog steeds goede vechters verslaan en hij bleef actief (12 overwinningen, één verlies in 1952; 11 overwinningen in 1953), maar hij werd in 1954 in twee ronden op ongenadige wijze verstoord door Lulu Perez, een marginale mededinger.

Willie bokste door, zoals zo velen doen, tot ver over zijn hoogtepunt. In feite vocht hij nog vijf jaar door voordat hij er in 1960, 38 jaar oud, een punt achter zette en vervolgens in 1964 terugkwam voor nog eens twee jaar.

Tijdens die ietwat donkere dagen is de enige naam die opvalt op zijn palmares die van Hogan ‘Kid’ Basey, die Willie in negen sessies knock-out sloeg toen hij achter lag op de scorekaarten.

Het was een lang, hard einde voor een goede vechter. “Het verval van een bokser,” klaagde Pep. “Eerst verlies je je beenbewegingen. Dan verlies je je reflexen. Dan verlies je je vrienden.”

In zijn pensioen boksten Pep en Saddler tentoonstellingen en de Connecticut-ster werd ook inspecteur bij de plaatselijke commissie en scheidsrechter.
Maar de laatste jaren van zijn leven waren eenzaam en rustig. Afhankelijk van zijn aanbiddende vrouw, Barbara, leed Willie aan pugilistica dementie en woonde in een verpleeghuis voordat hij op 23 november 2006 overleed. Hij was er slecht aan toe in die laatste jaren, maar, altijd de humorist, grapte eens: “Nah, ik ben niet dood. Ik ben niet eens het huis uit geweest.”

Pep vs. Sugar

Naar verluidt vocht Pep in 1938 tegen Ray Robinson op de zolder van een veevoederwinkel in Norwich, Connecticut. Met 130 pond woog Robinson ongeveer 25 pond zwaarder dan Pep en volgens Pep’s versie was Robinson al amateurkampioen in New York, waar amateurs niet werden betaald, dus hield hij zich in Connecticut bezig onder een pseudoniem. Pep, die niet van Robinson had gehoord, dacht dat hij de bezoeker nog wel aan zou kunnen, maar werd al snel onder vuur genomen. “Hij was helemaal over me heen,” zei Pep.

Over Pep…

“Pep proberen te raken is als proberen op een vlam te trappen” – Kid Chocolate

“Hoe langer hij gaat, hoe verbazingwekkender hij wordt” – schrijver Red Smith

“Hij was zo slim, dat hij een tegenstander van achteren kon benaderen” – Don Dunphy