Als in Max Brooks dystopische roman World War Z: An Oral History of the Zombie War uit 2006 bekend wordt dat de wereld wordt geteisterd door zombies, treedt Noord-Korea resoluut op, sluit het zijn grenzen en brengt het zijn bevolking onder in mysterieuze bunkers. “Geen enkel land was beter voorbereid om de plaag af te slaan dan Noord-Korea,” zegt Hyungchol Choi, de fictieve onderdirecteur van de Koreaanse Centrale Inlichtingendienst. “Rivieren in het noorden, oceanen in het oosten en het westen, en in het zuiden … de zwaarst versterkte grens op aarde.”

Nu, nu een veel minder apocalyptisch virus dat niets met zombies te maken heeft zich verspreidt, sluit Noord-Korea zijn grenzen. Op donderdag 23 oktober heeft Noord-Korea buitenlandse touroperators laten weten dat bezoekers nu worden geweerd. “De opgegeven reden was Ebola, en ik kan geen andere reden bedenken, aangezien ze niet willekeurig de grens sluiten,” vertelde Simon Cockerell, managing director van de touroperator Koryo Tours, aan USA Today.

Het is zo voor de hand liggend dat het niet gezegd zou hoeven te worden, maar de huidige ebola-uitbraak is niet de zombie-apocalyps. Toch is dat begrip verrassend resonerend – zozeer zelfs dat World War Z-auteur Brooks, de zoon van komiek Mel Brooks, schreef dat hem “herhaaldelijk is gevraagd of de huidige uitbraak van Ebola de real-life incarnatie is van mijn roman.” Hij vervolgt: “Hoe graag elke auteur ook zou kraaien over hoe ‘ik dit heb voorspeld!’, deze keer, ik ben blij om te zeggen, mijn fictieve plaag kon niet meer verschillen van de waarheid.”

In Brooks’ roman is Noord-Korea beschermd tegen de zombies die de planeet teisteren, omdat het zich kan terugtrekken uit de wereld. Ongeveer een maand voordat de zombies zich verspreiden naar Zuid-Korea, verbreekt het Noorden de communicatie met het Zuiden, sluit zijn grenzen, en lijkt zijn hele bevolking ondergronds te sturen. Het is onduidelijk wat er precies gebeurt, maar Choi denkt dat de inwoners van Noord-Korea evacueren naar ondergrondse complexen en daardoor waarschijnlijk veilig blijven voor de plaag. (In de film uit 2013 beweert een ex-CIA-agent dat Noord-Korea overleeft door ieders tanden te verwijderen. “Briljant,” zegt hij. “Geen beet, geen grote verspreiding.”)

Het is onduidelijk waarom Pyongyang zich heeft afgesloten van toeristen en of het verbod ook geldt voor buitenlandse zakenmensen en diplomaten. Het is mogelijk dat Noord-Korea echt bang is voor de ziekte. Dit is niet de eerste keer dat het land dergelijke maatregelen neemt als reactie op een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid: Toen in 2003 het luchtwegvirus SARS Beijing trof, stelde Noord-Korea een reisverbod in voor toeristen dat ongeveer vier maanden duurde. Misschien wil Pyongyang deze keer een excuus om mensen weg te houden voor de winter, wanneer de omstandigheden in de verarmde natie bijzonder grimmig zijn en verwarming niet op grote schaal beschikbaar is.

In World War Z, komt de lezer nooit te weten wat er met Noord-Korea is gebeurd. Choi vreest dat ondanks de extreme reactie van Noord-Korea, de infectie zich toch verspreid: “Misschien krioelen die grotten wel van de 23 miljoen zombies, uitgemergelde automaten huilend in de duisternis en wachtend om losgelaten te worden.”