De heersende opvatting over de lichtreactie van oxygenische fotosynthese (fotolytische fotofosforylering & NADPH synthese) beschouwt de overgrote meerderheid van de diverse pigmenten, chlorofyl bindende eiwitten (CBP’s) en licht oogsten complexen (LHC’s) als foton-energie doorgevende facetten; alleen de chlorofyl a koppels in het reactiecentrum van de twee fotosystemen I & II worden geacht te dienen als foto-exciteerbare elektron emittenten. Met nadruk op de historische perspectieven die hierbij betrokken zijn, geven wij redenen waarom deze conventionele perceptie niet wordt gestaafd door theoretische grondslagen, niet wordt ondersteund door moleculaire kennis over de verschillende pigmenten en niet wordt geverifieerd door fysiologische gegevens die beschikbaar zijn over chloroplasten. Verder stellen wij een eenvoudig, op diffusibele reactieve zuurstofspecies (DROS) gebaseerd mechanisme voor om de functies van verschillende lichtoogst LHC’s en CBP’s te correleren met de reactiecentra van de Fotosystemen I & II. De geprojecteerde hypothese kan ook een nieuw perspectief bieden voor het fotoreceptie-onderzoek.