De rol van de Amerikaanse zeearend als nationaal symbool hangt samen met het feit dat hij in 1782 werd afgebeeld op het Grootzegel van de Verenigde Staten. Kort nadat de Onafhankelijkheidsverklaring op 4 juli 1776 was ondertekend, gaf het Continentale Congres Benjamin Franklin, Thomas Jefferson en John Adams de opdracht een officieel zegel voor de nieuwe natie te ontwerpen. De drie Founding Fathers slaagden er echter niet in met een ontwerp te komen dat de goedkeuring van het Congres kon wegdragen, evenmin als twee latere comités die de opdracht kregen. Medio juni 1782 werd het werk van alle drie de comités overhandigd aan Charles Thomson, de secretaris van het Congres. Thomson koos wat hij de beste elementen van de verschillende ontwerpen vond en bracht de adelaar – die door de artistiek ingestelde advocaat William Barton uit Pennsylvania was geïntroduceerd in een ontwerp dat door de derde commissie was ingediend – meer op de voorgrond. (Sinds de oudheid wordt de adelaar beschouwd als een teken van kracht; Romeinse legioenen gebruikten het dier als hun standaard, of symbool.)

Thomson adviseerde ook om de kleine, witte adelaar in Barton’s ontwerp te vervangen door een Amerikaanse kale adelaar, en het Congres nam dit ontwerp aan op 20 juni 1782. (In tegenstelling tot wat de legende doet geloven, is er geen bewijs dat Ben Franklin bij het Congres protesteerde tegen de keuze van de kale adelaar en lobbyde voor de kalkoen, hoewel hij in een brief uit 1784 aan zijn dochter de kale adelaar bestempelde als “een vogel van slecht zedelijk karakter”). Toen het ontwerp op officiële documenten, geld, vlaggen, openbare gebouwen en andere overheidsgerelateerde items verscheen, werd de zeearend een Amerikaans icoon.

Ondanks zijn symbolische betekenis, is Amerika’s majestueuze nationale vogel in het echt met uitsterven bedreigd. In de late jaren 1800, het land was de thuisbasis van 100.000 nestelende zeearenden, maar het aantal vogels snel slonk als gevolg van factoren zoals vernietiging van habitats en de jacht. In 1940 nam het Congres de Bald Eagle Protection Act aan, waardoor het illegaal werd om de vogels te bezitten, te doden of te verkopen. Een nieuwe bedreiging ontstond toen ze prooien begonnen te eten die vervuild waren met DDT, een bestrijdingsmiddel dat na de Tweede Wereldoorlog op grote schaal in gebruik werd genomen. In de jaren 1960 waren er nog maar ongeveer 400 broedparen in de V.S., en in 1978 werd de zeearend op de lijst van bedreigde diersoorten geplaatst. Dankzij federale bescherming en regelgeving met betrekking tot DDT, was de populatie van de zeearend in 1995 voldoende hersteld om de status van de vogel te wijzigen van bedreigd in bedreigd, en in 2007 werd hij volledig van de lijst verwijderd.