Tot ik Cleo ontmoette, was ik een herstellende poezenvrouw die niet geloofde dat ik een echte hondeneigenaar kon worden. In de gemeenschappen waarin ik opgroeide, in Philadelphia en de Bronx, waren honden geen lieve, beminnelijke metgezellen of surrogaatkinderen, maar eerder angstaanjagende of utilitaire dieren. Ze vergden meer werk en geld en energie dan katten, en ik geloofde nooit dat ik dat allemaal kon missen.

Tot ik naar New York City verhuisde, was ik nooit iets tegengekomen als de keffende chihuahua’s die ik in de huizen van mijn zwarte en Latino vrienden zag, of de slanke Afghaanse honden met stijlvolle baasjes die door Central Park leken te zweven.

Ik was echter van jongs af aan een dierenvriend, waarschijnlijk omdat ik als kind was misbruikt. Het redden van dieren, vooral zwerfkatten, gaf me kracht; ik hoopte dat het het universum liet zien dat ik niet alleen investeerde in het redden van mezelf, maar ook in het redden van andere wezens.

Maar honden waren anders. De populaire-cultuur verbinding tussen zwarten en honden is lang en gewelddadig, onderbroken door onuitwisbare beelden van politiehonden (meestal Duitse herders) longeren, tanden ontbloot, of het aanvallen van Civil Rights demonstranten. Toegevoegd aan die geschiedenis, het nieuws gemeld door de blog ThinkProgress.org – dat in de eerste helft van 2013, zwarten en Latino’s de enigen waren die gebeten werden door politiehonden – maakt die houding gemakkelijker te begrijpen. Volgens het ThinkProgress verhaal, in de jaren 1980, zou het Los Angeles Sheriff’s Department naar jonge zwarten verwezen hebben als “hondenkoekjes” – een trieste erfenis.

Of we nu wel of niet denken dat honden racistisch kunnen zijn (een hardnekkige internetvraag), of geloven dat de meerderheid van de zwarte bevolking geneigd is om Michael Vick’s zonden te herhalen, de historische herinnering aan en de relatie tussen Afro-Amerikanen en honden lijkt nog steeds beladen.

Historisch gezien zijn honden geclassificeerd als de beste vriend van de mens. Maar in Amerika gold de mannelijkheid niet in gelijke mate voor blank en zwart. Als we eigendom waren, konden we niets bezitten, zelfs geen dier. De culturele lijm die honden aan blanken bond, gold niet voor Afro-Amerikanen, deels omdat sommigen van ons niet als volledig menselijk genoeg werden beschouwd om van beesten beste vrienden te maken. Er is ook de financiële verantwoordelijkheid van het toevoegen van een huisdier in een context waarin gezinnen historisch gezien minder besteedbaar inkomen hadden om te besteden aan de behoeften van een hond; het maakte honden tot een luxe die men zich niet gemakkelijk kon veroorloven.

Er zijn ook betere verhalen over Afrikaanse Amerikanen en hondse metgezellen geweest, vooral in de recente geschiedenis. Zoals we hebben geprofiteerd van een aantal van de economische effecten van integratie en assimilatie, zo ook onze relatie met honden.

Toen George Foreman naar Zaïre ging om te vechten tegen Muhammad Ali in 1974, nam hij zijn Duitse herder met zich mee. Foreman heeft bijna een dozijn honden, en terwijl hij trainde, vertelde hij de Wall Street Journal dat hij ervan genoot dat een vriend hem vergezelde tijdens onder andere zijn runs. In 2007 gaf ESPN panellid Kevin Blackistone commentaar op zwarte mannen en honden voor NPR, waarbij hij opmerkte dat Bill Cosby mede-eigenaar was van een Dandie Dinmont genaamd Harry die favoriet was om de Westminster hondenshow te winnen. “En hoe kunnen we de meest hartverwarmende verhalen uit de tragedie van Katrina vergeten? Ze waren van hondenbezitters, meestal de arbeidersklasse armen in zwaar zwarte buurten zoals de nu beroemde Ninth Ward, die weigerden te evacueren zonder hun viervoetige geliefden,” zei Blackistone.

Ik kende dit soort sentimentele gehechtheid. Ik heb het gehad voor kittens en kaarten, voor brieven en parfum cadeau-set dozen. Ik heb ook zwarte mannen gezien die verliefd waren op hun honden. Als jonge en serieuze hip hop fan, nam ik kennis van DMX (Earl Simmons), de eerste rapper die ik kende die opschepte over zijn liefde voor honden, en zelfs het blaffen verwerkte als onderdeel van zijn rap stijl, wat nu belachelijk klinkt maar succesvol was voor hem en het Ruff Ryders platenlabel. Hij had een portret van zijn geliefde hond, Boomer, die werd gedood door een automobilist, op zijn rug getatoeëerd. Toen ik een tiener was, vond ik deze relatie met honden ongewoon voor Afrikaanse Amerikanen. (Opdat ik Simmons niet als een goed rolmodel zou doen voorkomen, kwam ik er later achter dat hij aan hondengevechten had gedaan en zowel geestelijke gezondheidsproblemen als drugsproblemen had. In 2008 werd hij aangeklaagd wegens dierenmishandeling toen ambtenaren van Arizona een dozijn ondervoede pitbulls en pitmixen uit zijn huis in beslag namen.)

Gelukkig zijn de voorbeelden van zwarte mensen met honden niet allemaal verhalen van pathologie en geweld. Zoals Blackistone zei op NPR: “De meeste zwarte mensen zijn zoals ik – ik doe alles voor mijn geadopteerde Nova Scotia Duck Tolling Retriever, Mocha.” Oprah Winfrey, waarschijnlijk de beroemdste persoon op de planeet, is ook een duidelijke hondenkampioen. Bezoek Oprah.com en je ontmoet al Winfrey’s harige metgezellen, vroeger en nu: Cocker Spaniels Solomon, een kerstcadeau uit 1994 van Stedman Graham, en Sophie (beiden overleden in 2008). Luke, Layla en Gracie, Golden Retrievers geadopteerd in 2006. Een andere Cocker, Sadie, die Oprah in 2009 adopteerde van PAWS Chicago en die het parvovirus te boven kwam. Voor haar 56e verjaardag ging Oprah terug naar PAWS en adopteerde Springer Spaniels Sunny en Lauren.

Terwijl er veel is gemaakt van onze eerste zwarte president langs symbolische, politieke en historische lijnen, heeft de First Family ons ook voorzien van een ander helend en lief voorbeeld. Niet lang nadat ze hun intrek hadden genomen in het Witte Huis, voegden de Obama’s Bo toe aan hun gezin. Daarna, in 2013, gaven ze hem een zusje en speelkameraadje, Sunny. Beiden zijn Portugese Waterhonden. Voordat ze Sunny kregen, vertelde First Lady Michelle Obama aan verslaggevers dat ze een “doggie play date” organiseerde omdat “Bo genoeg hondeninteractie heeft,” volgens de White House Blog.

In steden waar ik in het hele land heb gewoond, heb ik ook meer zwarte hondenbezitters opgemerkt. Dit was vooral duidelijk toen ik in 2005 naar Austin verhuisde om bij de krant te werken en naar de universiteit te gaan. Tijdens de eerste jaren dat ik in Austin woonde, had ik het veel te druk voor een huisdier. Ik was ook ongelooflijk eenzaam, verward door het liberale vernisje van de plaats, maar verleid door het heerlijke eten en de vriendelijkheid en gastvrijheid van mijn vrienden en collega’s. Met ongeveer 300 zonnige dagen per jaar was het een perfecte stad voor een hardloper, wat ik aan het worden was. Misschien als ik een hond had om mee hard te lopen, zou ik me niet zo misplaatst voelen, dacht ik. Collegiale druk speelde ook een rol.

Mijn vrienden merkten op dat ik een alleenstaande vrouw was die woonde in een minder dan ongerept deel van de stad. Een fotoredactrice van de krant hoorde dat ik overwoog een hond te nemen, en zei dat haar vriend iemand zocht om voor zijn hond Cleo te zorgen. Hij had een hersentumor en ging naar de hospice, dus hij moest snel een thuis voor haar vinden. Ik reed naar zijn trailer in Bastrop, me afvragend hoe mijn leven zou veranderen als ik een hond zou krijgen, denkend aan alle redenen waarom ik nog steeds een kattenvrouwtje ben. Toen zag ik Cleo, liefkozend tikkend met die lange staart van haar. Een Mastiff/ Herder, ze was het antwoord op mijn onuitgesproken gebed.

Ze kwam bij me wonen en nam prompt de stevigste bank in mijn huis over. Ze had een prachtige gestroomde vacht en serieuze amberkleurige ogen, en was verliefd op de buurtkatten; ze kwispelde vol bewondering met haar staart als er een langs ons wandelde. Ze rende vrolijk, tenzij de hitte haar te veel werd, en dan liet ze haar 70 pond wegende frame koppig op de grond vallen, midden op het pad bij Lady Bird Lake, totdat ik de hint begreep.

Bij het hondenpark merkte ik een andere zwarte vrouw op die regelmatig haar Boxer meebracht. Mijn vriend, Brock, had ook een gigantische bruine Labrador genaamd Brixton. Het was bevestigend om andere zwarte hondenbezitters in het park te zien; het toonde aan dat niet alle zwarte hondenbezitters zo rijk zijn als de Obama’s of Oprah, of iets sinister doen als Vick of DMX. Het was een bonus om te weten dat, wanneer honden blaften naar mij en Cleo, het was omdat ze zo groot was als een mini-pony, niet omdat de honden reactief waren of hun eigenaars racistisch waren.

Cleo en ik hadden echter wel te kampen met een aantal verwarde blikken van mensen wanneer we in Austin naar plaatsen gingen. “Alleen blanke mensen gaan overal heen met hun honden,” zei een van mijn beste vrienden. Ik draag een Moleskine planner en ben een postermeisje voor alles wat in het boek Stuff White People Like staat, dus dat vond ik prima. Wat wel vreemd was, vooral toen Vick in het nieuws was, was dat ik vaak verwarde blikken kreeg van mensen die niet gewend waren een zwarte vrouw met een grote hond te zien. Aan de andere kant projecteerde ik misschien mijn eigen zelfbewustzijn als een van de 8 procent van de zwarte bevolking van Austin.

Cleo hielp me Austin meer als mijn thuis te laten voelen, deels omdat het een hondenstad is en ze in dat gebied was opgegroeid. Maar ik voelde altijd een gevoel van onbehagen, een hyperzichtbare onzichtbaarheid, waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Als Cleo bij me was, voelde ik me goed, hoewel mensen tegen haar praatten alsof ik er niet was. Maar als ik alleen liep, werd ik aangestaard en over het algemeen afgewezen – een aberratie in een grotendeels blanke omgeving.

Cleo was ouder aan het worden toen ik haar kreeg, en tegen de tijd dat ik het zat werd om me geïsoleerd te voelen in Austin, was haar snuit bijna helemaal grijs. Mijn lieve oude dame was op een vast dieet van antibiotica en andere medicijnen toen ze plotseling thuis stierf, ongeveer een maand voordat ik Austin verliet om te proberen een tijdje in Washington, D.C. te wonen. Na haar dood, mijmerde ik dat ze waarschijnlijk het idee van sneeuw zou hebben gehaat. “Je bent een Texaanse hond, schat,” zei ik tegen haar. “Ik begrijp het.”

We zouden misschien ook wat vreemde blikken hebben gekregen in D.C.. In 2012 had D.C. de twijfelachtige onderscheiding de plaats te zijn met het laagste percentage huisdierbezit in het land (Vermont had het hoogste, volgens het 2012 U.S. Pet Ownership & Demographics Sourcebook). De laatste keer dat de American Veterinary Medical Association een enquête hield, in 2006, had slechts 20,2 procent van de huishoudens in D.C. een huisdier. Anekdotisch lijkt dit waar: ik zag meer zwarte mensen met honden in Austin dan ik heb gezien in de paar maanden dat ik hier woon.

Ik was dankbaar voor de vele dingen die ik van Cleo heb geleerd in de tijd die ik met haar mocht doorbrengen, niet de minste daarvan was de vreugde van haar onvoorwaardelijke liefde en liefheid in een tijd dat ik het het meest nodig had. Ik ben zo verdrietig en gebroken dat ik nog steeds haar neusvlekken niet heb weggepoetst aan de binnenkant van de autoruiten, waar ze graag haar kop uitstak en lachte naar de wind. Ondanks mijn angst om veroordeeld te worden als een zwarte vrouw die verliefd is op honden, herinnert een blik op de achterbank waar Cleo altijd zat me eraan hoe leuk het is om aangenaam verrast te worden, om over onze vooroordelen heen te stappen en van een hond te houden … en misschien ook van mensen.