Beste blanke vrienden,

Bedankt aan de vijf mensen die contact met me hebben opgenomen om te vragen hoe het met me gaat. Ik ben al tientallen jaren jullie zwarte vriend. Mijn hele leven hebben zwarte mensen me verteld dat blanke vrienden er maar zo lang voor me zullen zijn, en ik was het niet met ze eens. Ik heb voor je gevochten. Ik geloofde in jullie. En voor de vijf van jullie die mij de hand hebben gereikt, dank ik jullie.

Ik wou dat ik kon zeggen dat deze vijf de enigen waren die zich hebben uitgesproken over racisme in deze tijd van actuele onrechtvaardigheid. Want zij zijn de mensen die het menen. Ik zou willen dat de zwarte dood niet zo in de mode was dat hij uw deelname eiste zonder dat u het begreep. Maar dat is niet wat we hebben gezien. Dagelijkse herinneringen van gezichten verborgen achter schermen die in hoofdletters schreeuwen “STILTE IS COMPLIANTIE” en impliceren dat als je niet opstaat tegen dit specifieke onrecht, dat je dan toestaat dat het doorgaat. Ik ben het eens met dit sentiment. En daarom zou ik willen dat er veel meer stilte was. Want dat zwijgen is eerlijk.

Ik zal er geen doekjes om winden: ik geloof je niet.

Ik ga geen spandoek voor je ophouden nu je hebt besloten me eindelijk als mens te zien. Want ik geloof nog steeds niet dat je dat doet.

Het reposten en delen van video’s van de laatste ademhalingen van een stervende man met opmerkingen als “Hoe kan dit nog steeds gebeuren in 2020” en “Ik kan niet geloven dat mensen zo verschrikkelijk kunnen zijn”, alsof het eindelijk een voorbeeld is van racisme dat niet kan worden weerlegd. Maar na decennia en eeuwen waarin zwarte mensen smeekten voor hun leven en huilden om als mens behandeld te worden, heb je nu eindelijk iets gezien dat je een gevoel gaf. En omdat zijn leven je waardevol genoeg lijkt door effectieve marketing en mede-ondertekening door andere blanken, ben je eindelijk bereid om je stem te gebruiken om er aandacht voor te vragen.

Ik ga je niet feliciteren.

Ik ga geen spandoek voor je vasthouden nu je hebt besloten om me eindelijk als mens te zien. Want ik geloof nog steeds niet dat je dat doet. Uw bereidheid om video’s en beelden te verspreiden van de ziel van een man die zijn lichaam verlaat in een daad van moord zonder rekening te houden met zijn familie, vrienden of geliefden, zegt me dat hij voor u geen mens is. Ik vraag me af, zou je dat ook met mij doen? Als mijn dood op camera werd vastgelegd, zou je het dan naar je kennissen sturen en het gebruiken als een manier om jezelf te bevrijden van de schuld van je eigen racisme door het als een daad van “verandering” te beschouwen?

Nee. Want volgens jou ben ik niet zo zwart. Ik ben niet zwart genoeg om de pijn van racisme te voelen, en ik ben niet zwart genoeg om ertegen in opstand te komen. Ik ben niet zwart genoeg om te zeggen “Ik ben zwart” zonder een voorbehoud. Jij hebt me dit geleerd. Mijn hele leven lang heb je me gecontroleerd als ik over mijn zwarte ervaring praatte en stelde je me indringende vragen om het te bewijzen. Je maakte televisieprogramma’s van tropen en stereotypen. Je maakte me de beste vriend, maar nooit het liefdesbelang. Je gaf me magische krachten om Witte Leiders te genezen en ontnam me het recht om hulp te vragen. Je probeerde me te redden zodat je er als een goed mens uit zou zien, gered als een hond en geliefd als een huisdier. Maar je zag me niet als jou. Jullie zien zwarte mensen niet als jullie.

Ik heb lang geprobeerd om bij jullie te horen. Om net als u te zijn. Ik sprak zoals jij, ik luisterde naar je muziek, ik kleedde me zoals jij, en ik hield van je. En, ja, je raakte mijn haar aan. Je hield je arm tegen de mijne en zei me hoeveel zwarter je was dan ik. Natuurlijk vertelde je me dat ik niet zo zwart was omdat ik geen rapteksten kende en niet van sport hield. En ik liet het toe. Omdat je niet van zwarte mensen hield. Je stak de draak met de manier waarop zwarte mensen praten, hoe ze zich kleden en hoe ze leven. Je zei dat zwarte mensen niet slim waren. En je was bang voor ze. Zwarte mannen op het nieuws vermoordden elke dag mensen. Zwarte mensen waren gewelddadig. Ze konden je neerschieten zonder reden, alleen omdat ze zwart waren. En de manier waarop je het zei, maakte me ook bang voor hen. Ik wilde niet al die dingen zijn. Ik wilde goed zijn. Dus probeerde ik je te bewijzen dat ik anders was en goed en beter. En dat je ook van mij kon houden. En toen je grapjes begon te maken over zwarte mensen waar ik bij was, had ik het gevoel dat ik iets goed had gedaan. Je was niet bang voor me. Ik maakte ook grappen. Toen je Chris Rock en Dave Chapelle citeerde en het N-woord gebruikte omdat het grappig was, lachte ik ook.

Ik wist niet hoe ik je moest zeggen hoeveel pijn het deed. Ik wilde niet dat het pijn deed. Ik wilde niet onaangenaam zijn of voor mezelf opkomen omdat het zou bewijzen dat ik zwart was, dat ik anders was dan jij. Ik heb er een paar jongens voor in hun ballen getrapt, maar ik wilde niet dat ze me niet meer aardig zouden vinden. Ik stond op tegen een paar leraren en vocht met de paar andere zwarte kinderen op mijn school door te zeggen: “Als ik niet beledigd ben, heb je geen reden om het te zijn,” en ik meende het. Omdat ik dacht dat we een gemeenschappelijk doel hadden. Ik dacht dat het doel was om zoals jou te zijn. Ik dacht dat ik zo goed mijn best deed om goed te zijn omdat jij goed was. Ik dacht dat ik slaagde omdat jij niet bang voor me was. En ik was het ermee eens dat velen van jullie de zwarte kinderen veroordeelden omdat ik geloofde dat ze het beter hadden moeten doen, harder hadden moeten werken om zoals jullie te zijn. Dat wanneer je hen niet mocht, dat betekende dat ze lui waren of getto of slecht.

Toen ik ouder werd, begon ik de wereld te zien zoals jij deed. Ik bleef aan de East Side en dacht dat er alleen maar sloppenwijken in het westen en noorden waren. Als er zwarte mensen in de bars kwamen waar we werkten, zeiden we allemaal tegen elkaar dat het niet lang zou duren voordat er iemand zou worden neergeschoten. Als je in het nachtleven werkte, waren onze kledingvoorschriften gemaakt om zwarte mensen buiten te houden, en dat is niet te ontkennen, dus probeer het niet. Nou, behalve de paar die je kende. De weinigen zoals ik. De weinigen die het met je eens waren of hun mond hielden om de vrede te bewaren. Je leerde me om zwarte vrouwen “ratchet” te noemen en ze uit te lachen om wat ze droegen als ze feest vierden of dansten. Je zei me op avonden met zwarte evenementen dat het daar donker zou zijn en dat ik geen fooi zou krijgen. En waar er zwarte mensen waren, volgde de politie al snel. Politiewagens langs de straten wanneer zwarte gezinnen naar Bradford Beach gingen of rappers optraden op Summerfest, maakten ons aan het lachen en hoorden gewoon bij hoe de dingen gingen. We zagen het als noodzakelijk. We zagen het als vanzelfsprekend.

Ik vond het maar niks. Maar ik wilde er niet aan denken. En het raakte me niet, dus praatte ik er niet over. Ik zei af en toe wat, maar alleen in goed gezelschap en meestal na het drinken. Maar ik vertrouwde erop dat ik veilig was bij jou. Ik vertrouwde erop dat je voor me zou zorgen. Ik vertrouwde erop dat ik goed was en dat jij me zag. Ik was “een van de goeden,” en dat betekende dat je van me kon houden.

Mijn schaamte zat zo lang verborgen onder deze huid. Ik schaamde me zo dat ik je vertelde hoe je me pijn had gedaan, omdat ik wist dat je niet lang genoeg zou luisteren, laat staan dat je het met me eens zou zijn.

Ik begon in te zien hoe diep dit ging toen Dontre Hamilton werd neergeschoten in het Red Arrow Park. Hij zat op een bankje in het park, en een agent schoot hem 10 keer neer. Tweehonderd meter van het stadhuis. Ik herinner me een gevoel dat ik die dag had. Ik wist niet wat het was, maar het was een diepe, ziekmakende droefheid. Ik schreef die avond in mijn dagboek dat de pijn die ik voelde niet te benoemen of te plaatsen was, maar niet weg wilde gaan. Ik weet nog wat je zei. Je vroeg wekenlang wat hij had gedaan. Je verdedigde zijn dood. Je vertrouwde erop dat de agent het juiste had gedaan, en je vermoordde Dontre’s karakter om het te bewijzen. Toen Ferguson. Hetzelfde. Demonstranten gingen de snelweg op, jongens met wie ik sliep riepen dat ze overreden moesten worden, de eigenaar van mijn favoriete bar verdedigde Blue Lives met vlaggen en verfspray. Je begreep niet waarom ik overstuur was, en ik wilde alleen maar dat je zei: “Het komt allemaal goed.” Ik zei dat zwarte mensen zich misschien beter zouden moeten gedragen. Misschien zouden ze geen problemen met de politie hebben als ze geen misdaden meer pleegden. Misschien doen alle levens ertoe. Dat was ik. Ik zei die dingen. En ik was het niet alleen. Jij was het ook. Toen ik naar L.A. verhuisde, werd ik gepakt. De overtuigingen, de onwil om mezelf te zien voor wie ik ben, de wanhoop om iemand te zijn die ik niet ben – ik werd er uit geroepen. Ik was lid van een groep van meer dan duizend gekleurde vrouwen in Los Angeles, en ik identificeerde me als biraciaal maar niet zwart. Ik zei dat ik een stem wilde zijn voor zwarte mensen omdat ik geloofde dat ik alles goed deed. Ik werd uitgescholden. Twintig zwarte vrouwen ontploften tegen me in een commentaarsectie en zeiden dingen als “zelfhatend” en “vooroordelen” en “blanke suprematie” en dat ik nooit een van jullie zou zijn. Dat ik kan gaan huilen bij mijn blanke vrienden, maar dat ze nooit zullen begrijpen hoe het is om mij te zijn. Ze zeiden dat je me niet zult zien. Ik heb die dag zo hard gehuild. Ik dacht dat ze me aanvielen. Ik voelde me gepest en beschaamd om wie ik was. En ik ging huilend naar jullie, mijn blanke vrienden. En jullie zeiden me dat wat ze zeiden niet waar was. En ik geloofde jullie. Maar na korte tijd begon ik jullie te doorzien. Ik kreeg kleine glimpjes van jou in de manier waarop mensen in L.A. over racisme spraken. Ik leerde dat zwarte mensen mogen leven zoals ze willen. Ik leerde dat Black Lives Matter zeggen, gewoon betekent dat ze dat doen. Ik leerde dat opkomen voor de rechten van zwarte mensen niet betekent dat je jezelf of een blanke naar beneden haalt. Maar het allerbelangrijkste is dat ik leerde dat mijn zwart er toe doet.

Zo lang heb ik het willen ontkennen vanwege hoe jij erover dacht. Zo lang heb ik gedacht dat zwart bepaalde dingen moest zijn. Dat ik er niet aan voldeed en dat ik jou dus maar moest volgen en niet moest proberen mijn zwartheid te bewijzen omdat jij het toch wel zou weerleggen. Voor de eerste keer, nog maar een paar jaar geleden, stond ik mezelf toe om zwart te zijn. Ik liet mijn zwart eruit zien als een lichte huidskleur en folkmuziek. Ik liet mijn Zwart opkomen voor Zwarte mensen, zelfs tegen jou als dat nodig was, omdat het mensen zoals ik verdedigde. Ik zag mezelf eindelijk in zwarte gezichten en zwarte verhalen. Ik begon zwarte vrienden te maken, en het was ongemakkelijk omdat ik vervuld was van zoveel schaamte dat ik me schuldig voelde om zelfs maar te komen opdagen. Maar ik deed het.

Het belangrijkste was dat ik mijn verhaal moest toegeven. Ik moest eerlijk zijn tegenover mezelf en mijn God en mijn vrienden dat ik was gevormd door blanke suprematie. Dat ik medeplichtig was. Dat ik in staat was tot groot kwaad en dat, hoewel het alleen in gedachten en woorden leefde, het in mij leefde.

Ik wil weten wanneer je je realiseerde dat je een racist bent. Want dat ben je geweest. Ik ben het ook geweest.

Dus nu, na bijna vier jaar van het uitpakken van mijn eigen blanke suprematie, wat mijn raciale Stockholm-syndroom is genoemd, kan ik jou niet de schuld geven. Je wist toen niet dat je ermee bezig was. En als je nog steeds in diezelfde plaats van raciale vooroordelen en segregatie was gebleven, zou ik het je kunnen vergeven, want je weet niet wat je doet. Als je geïsoleerd was gebleven in je luchtbel van blanke zelfingenomenheid, je echokamer van racistische overtuigingen, zou ik je afzweren en gewoon weglopen.

Maar ook jij bent getuige van deze evolutie van het denken op de sociale media. U hebt elke krantenkop gezien van politiegeweld, haatmisdaden van blanke supremacisten, de opkomst van neonationalistische blanke suprematie, de verkiezing van een man die zo veel op uw vaders lijkt en onderwijst zoals uw vader u heeft onderwezen. Jullie zijn meegegaan, en jullie hebben de hele weg gevochten. Jullie hebben advocaat van de duivel gespeeld. Jullie vroegen om meer bewijs. Je hebt zwarte verhalen zonder blanke getuigen ontkend. En nu noem je jezelf onschuldig.

Ik haat je. Ik haat je zo erg voor wat je me hebt aangedaan. Ik weet dat je niet weet wat je doet. Ik weet dat je niet weet wat je altijd hebt gedaan. Ik heb het je nooit verteld. Ik heb me nooit opengesteld omdat ik bang was dat mijn zwarte verhaal door jou beoordeeld zou worden. Mijn schaamte zat zo lang verborgen onder deze huid. Het maakte me dronken. Het maakte me wanhopig voor je liefde. Het deed me liegen. Het maakte me snijden. Ik schaamde me zo om met je te delen hoe je me gekwetst had, omdat ik wist dat je niet lang genoeg zou luisteren, laat staan instemmen. En nu doe je alsof je geschokt bent, en ik ben zo diep gekwetst. Jij hebt dit gedaan. Jullie hebben dit de hele tijd gedaan, en jullie wijzen met de vinger op het internet wie er meer verantwoordelijk is. Jullie zijn degenen die elkaar vertelden dat zwarte mannen gevaarlijk zijn. Jullie zijn degenen die jullie kinderen vertelden dat ze zouden worden neergeschoten. Jullie zijn degenen die geloofden dat een agent nooit een onschuldige man zou doden, hoeveel zwarte stemmen dat ook zeiden. Jullie zijn degenen die me vertelden dat mijn zwart niet goed genoeg was.

Jullie zijn degenen die elke avond zwarte politiefoto’s op het nieuws brengen. Jullie zijn degenen die zwarte acteurs alleen als slaven of schurken met wapens casten. Jullie zijn degenen die me mijn wenselijkheid ontzegden als meer dan een nieuwe smaakmaker voor de nacht. Jullie zijn degenen die me vertelden dat mijn haar onverzorgd was, terwijl het natuurlijk was. Jullie zijn degenen die mij en mijn zus buiten een Walmart aanhielden om te vragen of we aan het stelen waren omdat we niets kochten en die ons vasthielden met grote blanke lijfwachten terwijl jullie in onze zakken reikten. Maar bovenal zijn jullie degenen die je blanke voorrecht zo ontkennen dat je gelooft dat je het recht hebt om het niet eens te zijn met mijn waarheid om je te verdedigen tegen je eigen wandaden.

Als het me ook maar een greintje genade ontbrak, zou ik jullie bij naam noemen. Omdat ik u ken. Ik heb je gekend. Jullie hebben me verraden, en ik ken jullie namen. Wat ik wil is een bekentenis van je schuld. Ik wil dat je stopt met praten en posten. Ik wil dat je je kop houdt en me vertelt wat je gedaan hebt. Ik wil dat je me vertelt waar je vandaan komt. Ik wil dat je je overtuigingen opbiecht. Ik heb je sympathie niet nodig, en ook je lof niet. Ik wil dat je er voor uitkomt. Ik wil niet dat je iets met me deelt, behalve wat je precies gedaan hebt. Ik wil dat je me vertelt waar je fout zat. Ik wil dat je toegeeft hoe vaak je dat woord hebt gebruikt. Ik wil dat je iedereen vertelt waartoe je in staat bent. Want ik geloof je niet als je zegt dat het je spijt, totdat je toegeeft wat je hebt gedaan. Ik wil je niet in mijn team als je niet toegeeft hoe je me gekwetst hebt. Ik wil dat je lang en hard nadenkt over wat je hebt gedaan om een bondgenoot te zijn na het leven dat je vandaag hebt geleefd. Ik wil weten wanneer het was dat je je realiseerde dat je een racist bent. Omdat jij dat bent geweest. Ik ook.

Ik geloof dat mensen kunnen veranderen, maar pas als ze weten wat er moet veranderen. Als je racistische daden uit het verleden je ’s nachts niet achtervolgen, hoor je niet bij mijn team. Als je gelooft dat je nooit racistisch bent geweest, als je gelooft dat je geen kleur ziet, als je gelooft dat dit niets voor jou is, mis me dan met je performatieve deugdzaamheidssignalen. Het kan je niet schelen. Je wilt gewoon de goede jongen zijn. Ik weet hoe het is om tegen mezelf te liegen om er goed uit te zien. Het werkt niet. Dus omdat je het niet gevraagd hebt, ben ik boos. Ik ben boos dat na mijn hele leven, en nu scrollend door al mijn kennissen hun pogingen om wakker te lijken, Zwart nog steeds niet menselijk is voor jou. Voor jou hebben we geen zwakheden en geen emoties. Voor jou zijn we niet gevoelig, en voor jou krijgen we niet de ruimte om te rouwen. Nee, zwarte mensen zijn voor jullie symbolen dat jullie beter zijn, dat jullie goed zijn. Jullie hebben ons het recht ontzegd om waardig te leven, en nu ontzeggen jullie ons het recht om waardig te sterven.

Kom op voor wat juist is. Maar zorg er eerst voor dat je lang genoeg in de spiegel kijkt om te zien wat er mis is.