Columbia, SC

Als hospik in de Tweede Wereldoorlog diende mijn vader bij de invasies van Noord-Afrika, Sicilië, Italië en Normandië.

Dat duidt tegenwoordig op “giftige mannelijkheid.”

Toen ik 10 was, moest ik een krantenwijk lopen, dus toen het 40 graden onder nul was, pakte mijn vader me in, zette me op een slee met mijn papieren en trok me de drie mijl van mijn route. Alleen omdat het koud is, stop je niet en blijf je thuis. Je gaat naar je werk. Je zet door.

Toxische mannelijkheid?

Heden ten dage betekent het niets voor jonge mannen om een kostwinner te zijn, iemand die in staat is om de auto, het sanitair of een lichtschakelaar te repareren. Vrouwen huren de loodgieter in; ze trouwen niet met hem.

Toch verwachten ze nog steeds dat een man meer verdient dan zij, nog steeds dat een afspraakje bedreigingen afslaat, en als het glas breekt om 2 uur ’s nachts, schat, is er iemand beneden. Laat de giftige mannelijkheid gewoon beneden.

We vragen ons af waarom jonge jongens geestelijke gezondheidsproblemen hebben, zich gedragen en er niet bijhoren.

Een Facebook-post is belangrijker voor de meisjes van vandaag dan de vaardigheid om te lassen of een huis te bouwen.

The State publiceert een dwarsdoorsnede van de brieven die we ontvangen van Zuid-Carolinians om een forum te bieden voor onze gemeenschap en ook om onze gemeenschap in staat te stellen een goede blik op zichzelf te werpen, ten goede of ten kwade. De brieven geven de mening van de briefschrijvers weer, niet noodzakelijkerwijs die van The State.