In november 1914 verklaarde Groot-Brittannië de oorlog aan het Ottomaanse Rijk en riep in december een protectoraat uit over Egypte, zette ʿAbbās af en benoemde zijn oom, Ḥusayn Kāmil, met de titel van sultan. Kitchener werd opgevolgd door Sir Henry McMahon, en hij door Sir Reginald Wingate, beiden met de titel van hoge commissaris. Hoewel Egypte geen troepen hoefde te leveren, leed de bevolking, vooral de boerenstand, onder de gevolgen van de oorlog. De afkondiging van de staat van beleg en de schorsing van de Wetgevende Vergadering legden de nationalisten tijdelijk het zwijgen op. Ḥusayn Kāmil stierf in oktober 1917 en werd opgevolgd door zijn ambitieuze broer, Aḥmad Fuʾād.

Op 13 november 1918, twee dagen na de wapenstilstand, kreeg Wingate bezoek van drie Egyptische politici onder leiding van Saad Zaghloul, die autonomie voor Egypte eiste en zijn voornemen aankondigde een delegatie (Arabische wafd) te leiden om zijn zaak in Engeland te bepleiten. De weigering van de Britse regering om een delegatie te aanvaarden, gevolgd door de arrestatie van Zaghloul, leidde tot een wijdverspreide opstand in Egypte, en Sir Edmund Henry Hynman Allenby (later Lord Allenby), de overwinnaar van de Ottomanen in Palestina, werd uitgezonden als speciale hoge commissaris. Allenby drong aan op concessies aan de nationalisten, in de hoop een regeling te treffen. Zaghloul werd vrijgelaten en leidde vervolgens zijn delegatie naar de Vredesconferentie van Parijs (1919-20), waar deze niet werd gehoord om te pleiten voor de onafhankelijkheid van Egypte. De Wafd was intussen uitgegroeid tot een landelijke organisatie die de Egyptische politiek domineerde. De Milner Commissie (1919-20), die verslag moest uitbrengen over de instelling van een constitutionele regering onder het protectoraat, werd geboycot, maar Lord Alfred Milner, die aan het hoofd van de commissie stond, had later privégesprekken met Zaghloul in Londen. In de hoop Zaghloul te slim af te zijn en een groep pro-Britse politici in Egypte op te bouwen, zette Allenby zijn regering onder druk om onafhankelijkheid te beloven zonder eerst de Britse belangen veilig te stellen door middel van een verdrag. De onafhankelijkheidsverklaring (28 februari 1922) maakte een einde aan het protectoraat maar, in afwachting van onderhandelingen, werden vier zaken aan het oordeel van de Britse regering overgelaten: de veiligheid van de keizerlijke communicatie, defensie, de bescherming van buitenlandse belangen en van minderheden, en de Soedan. Op 15 maart werd de sultan koning Fuʾād I (regeerde 1922-36) van Egypte.