1825, zag een Franse infanterieofficier met de naam Henri Gustave Delvigne dat er behoefte was aan een ander wapen dat een totaal nieuw tijdperk van oorlogsvoering zou inluiden. Hij wilde iets dat de verwoestende kracht van het buskruit ten volle zou benutten, maar tegelijkertijd klein genoeg zou zijn om gemakkelijk mee te nemen. Het beste voor hem was te kijken naar de kanonnen die op een manier gebruik maken van een zeer dichtbij schietend systeem.

Aan de andere kant zou dit project niet zo gemakkelijk zijn als het leek, omdat er ook behoefte was aan een nieuw kanon om een dergelijke technologie te vervoeren. Daarom hebben ze een nieuwe uitvinding bedacht die eens en voor altijd een revolutie zou betekenen in de wapenindustrie. Allereerst heeft hij gebruik gemaakt van het Delvigne-systeem, het eerste afvuurmechanisme dat bestond uit een stuk hout dat het gekamerde rondje zou ondersteunen en de vuursteen om het buskruit af te vuren om zo het rondje af te vuren. Het prototype had echter een gebrek: het hout brak af na 5 schoten, dus was er behoefte aan een metalen versie die zowel de druk van de explosie als de hitte die door de explosie werd veroorzaakt, kon opvangen.

Een sterke loop met het juiste kaliber om de kogels af te vuren en vooral een beter afvuurmechanisme dan alleen het in brand steken van de vuursteen, omdat iemand dan altijd een vuurtje of lucifers bij zich moet hebben. Dit zou zeer inefficiënt zijn op het slagveld. Daarom werd een trekker geplaatst die een vonk zou doen ontstaan om het kruit te ontsteken, vlak naast de plaats waar de wijzende vinger zou worden geplaatst bij het vasthouden van dit pistool.

Voor de technologie die wij vandaag de dag aanschouwen, is dit misschien erg simplistisch, maar voor die tijd was dit een zeer geavanceerde technologie. Na vele mislukte pogingen en prototypen later begon het geweer zo efficiënt te worden dat het gemiddeld 20 seconden duurde om te herladen en nauwkeurig genoeg werd geacht op korte afstand (5 meter afstand).

Ik bied u het allereerste vuurstenen handwapen aan, het zou u verbazen te horen dat dit geweer meer op zee werd gebruikt om te beginnen bij het aanvallen en enteren van andere schepen. Het geweer werd in 1826 in dienst gesteld van het Franse leger en alleen gebruikt door kapiteins en commandanten. Het kanon zou worden overgenomen en verbeterd door andere wapenfabrikanten die hun eigen kenmerken als hun signituren hebben toegevoegd. Voorlopig werd de arbalet echter gezien als een efficiënter wapen, omdat het sneller kon herladen en veel nauwkeuriger was, vooral op lange afstand. De Fransen gaven er de voorkeur aan. Zij hadden veel succes tijdens de Middeleeuwen, toen het wapen werd uitgevonden, en ook tijdens de Napoleontische oorlog, maar de wapenrustingen werden steeds dikker en geavanceerder, zodat de kracht van de slinger van de arbalet niet meer door de wapenrusting van de soldaten heen kon dringen. Daarom was er behoefte aan een dergelijke uitvinding.

De Fransen zijn altijd militair vooruitstrevend geweest met nieuwe technologische wapens en harnassen voor het moment. Maar, zoals u in verschillende toekomstige artikelen zult leren, wint technologische vooruitgang niet altijd de strijd. Het is noodzakelijk om het belang hiervan in te zien, aangezien het de wereld die wij kennen en waarin wij leven voor altijd heeft gevormd. Het aantal levens dat is genomen en verloren gegaan door deze verwoestende technologie is verbijsterend. Hoe zou het leven eruit hebben gezien als deze technologie niet had bestaan? We zullen het nooit weten, maar we kunnen alleen maar gissen dat er iets nog verwoestender voor in de plaats zou zijn gekomen.