De tijd kan rare dingen doen met muziek. Het kan het aanvankelijk vreselijke op de een of andere manier acceptabel maken. Hoe anders te verklaren de huidige trend van het opnieuw onderzoeken en hergebruiken van muziek gemaakt in de jaren 1990? Als een correctie op de eindeloze nostalgie, moeten mensen zich herinneren dat er toen ook echt, echt slechte muziek werd gemaakt.

10. Billie – ‘Because We Want To’
Een 15-jarig gebroed uit de Sylvia Young-school met een leuke bijverdienste in Whitney-stijl ‘grrrr-unts’ ontketende deze pedopop track op een nietsvermoedend publiek. Het refrein, dat klonk als een eekhoorn Bonnie Langford die ‘pop doet’ op het einde van het schooljaar, was ringtone irritant en licht dreigend, alsof een groep Village Of The Damned-achtige figuren er op uit waren om ons allemaal te pakken. Het werd beter. Honey To The B’ was een ‘Never Ever’-achtig liedje en ‘Walk Of Life’ suggereerde dat een nieuwe ‘volwassen’ richting voor het grijpen lag als ze dat wilde (dat deed ze niet), maar dit was verdomd afschuwelijk.

AKA ‘The Horns Of Doom’. Verschrikkelijk vooral omdat het de trend van de koffieshop latin muziek (‘Mi Chico Latino’!) inluidde, die zijn afschuwelijke hoogtepunt bereikte met het Santana comeback album ‘Supernatural’ (noem het geen comeback, noem het massaal saai). Ook voor het feit dat de dame die geportretteerd wordt in ‘Livin…’ een enorme psychische aandoening heeft. Ze heeft hulp nodig!

8. The Lighthouse Family – ‘Lifted’
Toen in 1998 de eerste Starbucks opende in het Verenigd Koninkrijk, was dit het eerste nummer dat door de flagship shop werd gepijpt. Nou ja, misschien. Gedrenkt in een zweem van beige, was ‘Lifted’ een hymne voor het opgeven van het leven, verhuizen naar de buitenwijken en je leven leven in gesprekken over voegen.

7. The Cranberries – ‘Zombie’
Een grunge-lite tred door de problemen van de IRA met teksten die vermoedelijk door een goudvis zijn geschreven (“With the same old team/Since 1916”) en gezongen door een vrouw die blijkbaar de meest gortdroge, onverbiddelijke, 72 uur durende arbeid ervaart die je je maar kunt voorstellen. Grizzly.

6. Savage Garden – ‘Affirmation’
Een kotsverwekkende, Clinton Cards-slurpende waslijst van Deepak Chopra-achtige positivismen. Echt, er is zoiets als te veel therapie.

https://www.youtube.com/watch?v=CPjnWympFbI&hl=en&fs=0&rel=0&autoplay=0&showsearch=0&showinfo=0&iv_load_policy=0

Zwak als een nat slablad, deze poging om “wat van dat Alanis Morrissette geld te krijgen” voelde aan als French And Saunders die een zwakzinnige vrouwelijke singer songwriter doen. Marlin werkt nu in het IKEA hoofdkwartier, waar hij hun uiteindelijke totale invasie van Rusland uitstippelt.

…En het einde van de muziek (ook wel bekend als nu metal) was aangebroken. Fred Durst (de slechtste)’s versie van ‘Faith’ maakte deel uit van een trend om pophits te nemen en ze opnieuw te maken door, eh, gewoon het refrein een beetje te versnellen en er overheen te schreeuwen. Ironisch’ ja, maar ook afschuwelijk.

3. Fatboy Slim – ‘Praise You’
Hoofdzakelijk omdat het overal leek te zijn nadat het was uitgebracht. Op de radio, op elke doelpuntencompilatie op Football Focus of replay van Del Boy die door de lat valt, ‘Praise You’ was alomtegenwoordig. Als we het nu horen, huiveren we bij de herinnering aan iemand die de ‘grote vis/kleine vis’-dans doet.

2. Celine Dion – ‘My Heart Will Go On’
Een enormo ballad die het grootste deel van de jaren 90 in de hoogste regionen van de hitparade leek te vertoeven (als we het ons goed herinneren). Celine’s pan pipe-fronted tune doordrenkte de collectieve droefheid die het gevolg is als mensen naar een James Cameron-film gaan kijken.

1. Wet Wet Wet – ‘Love Is All Around’
Was het vanwege de dubbele beelden van Hugh Grant en Andie McDowell die grijnzend in de video te zien zijn? De cod-folk gitaren die getokkeld worden in de coupletten? De strijkers die als een collectieve rode mist over het nummer neerdalen? Of de zangstijl van Marti Pellow die een beetje klinkt alsof hij een grappige wending neemt. Het is allemaal van het bovenstaande.