Dank u voor uw bezoek aan South Carolina Woodpeckers.

Gratografieleden kunnen gemakkelijk bijdragen aan onze fauna en flora van Noord-Amerika bron door het invullen van onderstaand formulier. Registreer vandaag.

De populariteit van de spechten komt deels doordat ze graag in en rond woonwijken leven. Dat maakt ze tot geweldige fotografie-onderwerpen. Deel uw spechtfoto’s en verhalen met de gemeenschap.

Het verhaal van de spechten in Zuid-Carolina begint met de geelgestreepte Noordse Flikker. Het is misschien wel de meest voorkomende specht in de staat, vooral in de wintermaanden wanneer de broedpopulaties uit de noordelijke staten beginnen te migreren.

Flickers zijn de grondvoeders van de spechtenfamilie. Zij geven de voorkeur aan open habitats zoals akkers en woonwijken omdat die hen voorzien van hun primaire voedselbronnen zoals insecten, zaden en bessen. Het mannetje onderscheidt zich van het vrouwtje door de zwarte vlek op de wang.

Populaire vogels, ze zijn welkom bij veel achtertuin voederplaatsen en vooral genieten van een snack van niervet en water. Met een levensduur die vaak de vijf jaar overschrijdt, kunnen huiseigenaren een langdurige relatie verwachten met elke flikflikker die ze naar de achtertuin feeder.

Woodpeckers: Dryocopus

De rode kuifkop en de witte strepen over het gezicht maken het moeilijk om de Gestapelde Specht met een andere soort te verwarren. Het is de enige soort van het Dryocopus geslacht in de Verenigde Staten en waarschijnlijk de grootste specht in elk gebied.

Pileated Woodpeckers kunnen zich goed aanpassen aan hun habitat. Ze hebben een dicht bebost gebied nodig als habitat, dus dat feit beperkt hun verspreidingsgebied in South Carolina.

Ze worden beschreven als zowel schuw als aangepast aan menselijke omgevingen. Hun houding ten opzichte van mensen hangt waarschijnlijk af van de bijzonderheden van hun territorium. In gevallen waar ze broeden en leven in niet-residentiële gebieden, kunnen ze schuw zijn. Er zijn ook talrijke voorbeelden van vogels die naar voeders in de achtertuin worden gelokt.

Woodpeckers: Melanerpes

Roodbuikspechten zijn de tweede van de twee wijdverspreide Melanerpes spechten. Het zijn groter dan gemiddelde vogels met een spontane persoonlijkheid. Ze passen zich gemakkelijk aan aan voederhuisjes in de achtertuin en hun luide roep is vaak in de hele buurt te horen.

Fysisch gezien kan de naam roodbuikspecht een beetje misleidend zijn, omdat de buikveren nauwelijks een zweem van rood hebben. De rug en de bovenkant van de kop van het mannetje zijn rood. De kop van het vrouwtje is roodbruin en de nek is rood.

Ze behoren tot hetzelfde geslacht als de eikelspecht, en net als die staan ze erom bekend voedsel op te slaan in spleten in bomen. Hun dieet bestaat ook uit fruit, noten en insecten.

Roodkopspechten mogen dan de meest verspreide van de Melanerpes-soorten zijn, in South Carolina is hij toch een beetje onder druk komen te staan. Het Department of Natural Resources merkt op,

In landelijke gebieden is de nestgelegenheid van de Roodkopspechten afgenomen door landbouwontwikkeling, kanalisatie van rivieren, brandhoutkap en kaalkap… Het kappen van dode bomen en het kappen van takken heeft de geschiktheid van de habitat in stedelijke gebieden verminderd

Ze zijn moeilijk te zien in de westelijke delen van de staat. In het oosten zijn ze, als ze er zijn, heel gemakkelijk te zien. De kop, bedekt met rode veren, en de witte buik vallen op in een druk spechtenveld. Zowel mannetjes als vrouwtjes hebben dit kenmerk. Jonge spechten hebben het eerste jaar bruine veren op de kop.

Ze houden van open gebieden met grassen en bossen, vooral gebieden met veel eiken omdat ze eikels eten. Hun neiging voor noten betekent ook dat ze gemakkelijk te verleiden tot achtertuin feeders met niervet of andere gezonde noten zoals zonnebloempitten.

Fanaten van spechten met achtertuin feeders kunnen getuigen van hun gregarious aard. Ze vinden het niet erg om in grote groepen samen te komen als er voedsel in overvloed is. In die tijd kunnen ze een beetje luidruchtig zijn.

Houtspechten: Picoides

De enige spechtensoort op de lijst van bedreigde diersoorten, de Red-cockaded Woodpecker, leeft in de overwegend longleaf dennen van de zuidelijke Verenigde Staten. Hun verspreidingsgebied en broedmogelijkheden zijn sterk beperkt door de aantasting van hun leefgebied.

Fysiek is het een middelgrote specht met een gewone zwarte en witte streepjesveren. Een zwarte pet en nek die witte gezichtsveren omringen zijn de beste veldidentificatie aanwijzingen. Mannetjes hebben rode strepen over de kruin. Ze worden cockades genoemd naar een 19e eeuwse hoedenmode.

In South Carolina herbergen de Francis Marion en Sumter National Forests een bloeiende populatie.

Downy en Hairy spechten komen ook voor in South Carolina. Fysiek lijken ze erg op elkaar. De totale grootte en de grootte van de snavel zijn de standaard aanwijzingen voor identificatie in het veld.

Het zwart-witte verenpatroon van de bonte specht lijkt op dat van de iets grotere bonte specht. Donsspechten hebben meestal een kleine snavel. Mannetjes hebben een rode kruin.

De foto van de Hairy Woodpecker benadrukt de relatief grotere snavel. Voor de rest lijken het zwart-wit gestreepte gezicht, de witte buik en rugveren erg op elkaar. De mannetjes hebben ook een rode kruin.

Beide soorten passen zich zowel in bossen als woonwijken aan. Zoek ze bij het voederhuisje in de achtertuin.

Sapsuckers

De geelbuik-Sapsucker is de meest verspreide van alle inheemse sapsuckersoorten. Hij broedt in heel Canada en trekt tijdens de wintermaanden naar veel gebieden in South Carolina.

De mannetjes hebben een rode kruin en keel. Vrouwtjes hebben alleen een rode kruin. Hij is heel gemakkelijk te herkennen in zijn territoria aan de oostkust.