Democratische landen met grote ongelijkheid en waar mensen geloven dat succes afhangt van connecties en geluk, leiden tot politieke steun voor hoge belastingtarieven en een genereuze welvaartsstaat. De traditionele wijsheid is dat een dergelijk beleid schadelijk is voor de economie, maar er is niet veel bewijs dat landen met een grote verzorgingsstaat en aanzienlijke herverdeling slechtere economische prestaties en een lager welzijn kennen. Een belangrijke reden is dat de regeringen bij het ontwerpen van de welvaartsstaat zorgvuldig gebruik hebben gemaakt van de beginselen van wederkerigheid en wederzijdse verplichtingen. Werkloosheidsuitkeringen die afhankelijk worden gesteld van werkervaring, geen wangedrag en zoekinspanningen schaden de economie minder. Voorwaardelijke uitkeringen kunnen zelfs de werkgelegenheid stimuleren in een economie met efficiënte lonen. Een tweede reden is dat mensen belang hechten aan relatieve inkomens en ongelukkig worden als anderen veel meer verdienen en consumeren dan zij. Dit verklaart waarom mensen niet gelukkiger lijken te worden, ook al worden samenlevingen rijker en rijker. Bij een dergelijke rivaliteit tussen consumenten wil de overheid de rat race corrigeren, zelfs als er geen behoefte is aan herverdeling, door arbeid te belasten. Een derde reden is dat in moderne economieën vele distorsies aanwezig zijn en dat het wegnemen van één distorsie tegelijk de economische prestaties kan verslechteren. Omgekeerd leidt het verhogen van de belastingdruk in economieën met niet-concurrerende arbeidsmarkten tot loonmatiging en stimuleert het de werkgelegenheid. Een laatste reden is dat landen met een grote welvaartsstaat gewoonlijk ook diverse groeibevorderende beleidsmaatregelen nemen.