Ik werd depressief wakker. Opnieuw. Ik had moeite om uit bed te komen. Opnieuw. Maar ik vocht lang genoeg met mijn hersenen om op te staan en dingen te doen. Maar ik wilde niet, ik wilde gewoon wegkwijnen. Ik wil niet dood, ik wil gewoon geen pijn meer hebben. Ik wil stoppen met vechten om me functioneel te voelen. Ik wil niet meer denken. Als ik de mogelijkheid had om te vervagen, zou ik het doen. Ik zal mezelf niet doden, omdat ik dat degenen die van me houden niet aan zou kunnen doen. Depressie is een monster waar ik dagelijks tegen moet vechten. Het is uitputtend. De strijd eindigt nooit. Er zijn geen pauzes. Zelfs niet als ik slaap. Mijn dromen brengen meer stress en angst met zich mee. Ik kan er niet aan ontsnappen.

Ik vecht al jaren dagelijks tegen dit monster. We komen nergens in de strijd. Er is geen winnaar. Zelfs als het monster van de depressie zich even verbergt, weet ik dat het waarschijnlijk om de hoek loert. Klaar om elk moment toe te slaan.

Mijn God, ik ben zo moe. Ik ben zo moe van deze strijd, elke dag opnieuw. Dat monster geeft niet op, hoe hard ik ook mijn best doe. Elke dag word ik wakker, klaar voor een gevecht waarvan ik weet dat het zal komen.

Vandaag had ik de gedachte: “Wat als ik het gewoon laat winnen? Wat als ik het de overhand laat nemen? Wat als ik stop met ertegen vechten?” Nou, wat zou er dan gebeuren? Ik heb geen antwoord op deze vraag. Maar vandaag heb ik zin om het te laten winnen. Fuck it, ik ben er klaar mee.

Het is een enge gedachte om te hebben. Om het je te laten overnemen. Om je wapens neer te leggen en je over te geven aan dit monster. Om te zeggen dat je het opgeeft en geen strijd meer in je hebt. Het is eng om te bedenken wat er gebeurt als je het laat winnen.

Het is niet dat ik wil stoppen met leven, het is dat ik wil stoppen met vechten. Mag ik stoppen met vechten? Is dat toegestaan? Zou dat het antwoord op dit alles kunnen zijn? Misschien als ik het negeer, zal het weggaan, “Rot op, niemand wil je hier. Ik vecht niet meer.” Kun je depressie de geest geven?

Het enige probleem dat ik hiermee zie, is dat de depressie het helemaal overneemt en ik ben er nog niet klaar voor om dat te laten gebeuren. Ja, ik ben moe van het vechten, maar dat is echt de enige kans die ik nu heb als ik wil blijven leven.

Dus, terwijl deze dag ten einde loopt, terwijl de strijd doorgaat, ben ik hier om te blijven vechten. Ik mag dan lichamelijk en emotioneel moe zijn, maar ik ben nog steeds klaar voor de strijd. Kom maar op met je depressie, je zult niet winnen. Vandaag niet in ieder geval.