2019Edit

Simmons’ werken werden tentoongesteld in de “Live Dangerously” tentoonstelling in het National Museum for Women in the Arts, de Platform sectie (grootschalige werken) van de 25th Armory Show 2019, “Xaviera Simmons: Sundown” bij David Castillo, en “When Home Won’t Let You Stay” bij het Institute of Contemporary Art/Boston.

Ze is uitgesproken in de kunstwereld buiten haar beeldende praktijk, schreef een kritisch commentaarartikel voor The Art Newspaper getiteld “Whiteness must undo itself to make way for the truly radical turn in contemporary culture” en trok zich terug als panellid bij een New Museum festival toen lokale organisatoren uit de Bronx het festival stillegden met hun zorgen. Haar artikel werd (met haar toestemming) geciteerd in de eerste solotentoonstelling van kunstenaar William Powhida in vijf jaar bij Postmasters Gallery.

Sundown (2018)Edit

Simmons exposeerde Sundown in 2018 bij David Castillo als een nieuw oeuvre. Het werk is gebaseerd op de geschiedenis van de onderdrukking van zwarte Amerikanen door de slavernij, het Jim Crow-tijdperk en het tijdperk van de burgerrechten. Het werk is ook gebaseerd op rigoureus onderzoek en archiefvondsten van Simmons. Sundown probeert de kunstenaar te situeren in beelden en momenten uit het verleden. De tentoonstelling bevatte een sculpturaal element, waarbij kleinschalige meubels werden geïntegreerd naast haar fotografie. Het meubilair verwijst naar anonieme zwarte ambachtslui en vrouwen uit de geschiedenis wier werk naamloos is gebleven door de ontrechting van hun generatie. Simmons stelt een hypothese voor, waarin ze zich afvraagt hoe het Amerikaanse culturele landschap er vandaag anders zou uitzien als zwarte Amerikanen vrij zouden kunnen deelnemen aan ambacht en creativiteit.

Convene (2018): Georganiseerd door SculptureCenterEdit

Simmons sculptuur is te zien geweest in het Hunter’s point south park in Queens. Langs de oever van de East River liggen meerdere kano’s omvergeworpen, met hun ruggen in felle kleuren geschilderd. De kleuren die ze gebruikt vertegenwoordigen de vlaggen van de naties van de immigrantengemeenschappen die in Queens wonen, waardoor het een van de meest diverse boroughs van New York City is. Met de Trump-administratie in het achterhoofd, krijgt dit stuk meer relevantie.

Xaviera Simmons: Coded (2016)Edit

Coded was een overzichtstentoonstelling in The Kitchen. In relatie tot de tentoonstelling creëerde Simmons ook een performancewerk dat archiefmateriaal en -bronnen gebruikt om de queergeschiedenis, homo-erotiek en Jamaicaanse dancehallcultuur te verkennen.

Xaviera Simmons: Underscore (2013-14)Edit

Geput uit Simmons’ praktijk als multidisciplinair kunstenaar werd Underscore opgevoerd in The Aldrich Contemporary Art Museum, waar ze twee foto’s, een dia-installatie en een site-specifieke performance getiteld Number 17 presenteerde. Elk van deze componenten maakte gebruik van elementen van zowel live als opgenomen muziek: de foto’s Warm Leatherette (2009) en Horse (2009) gebruikten bekende LP-hoesjes als maskers voor haar personages, de dia-installatie Into the Rehearsal waren gedigitaliseerde manipulaties van lage-resolutie beelden van Jamaicaanse dance-hall beelden (de populaire vorm van dans genaamd daggering wordt specifiek gerefereerd) verzameld van het internet, en Number 17 veranderde de Opatrny Gallery van het museum in een ruimte voor Simmons om geïmproviseerde visuele/geluidsperformances te construeren, gekoppeld aan high-endurance praktijken en action painting.

Archive As Impetus: Artists Experiment (2013)Edit

Simmons nam deel aan de Artists Experiment-serie in het Museum of Modern Art, New York. Ze trad op als kunstenaar en archivaris en traceerde de geschiedenis van het museum zelf, terwijl ze voorbeelden van politieke actie door middel van gebaren extraheerde en opnieuw vastlegde.

Index Series (2013)Edit

Simmons’ Index series legde beelden vast van quasi-menselijke torso’s die op ooghoogte waren georiënteerd: deze vormen waren samengesteld uit efemerea zoals rozenkransen, ansichtkaarten, geplette foto’s en juwelenresten, samengesmolten tot paren van spijkerbroeken en bedrukte leggings. Deze werken zijn in feite stills van geconstrueerde lichamen die sporen van de echte wereld dragen, maar een unieke ruimte net daarbuiten bewonen. Het zijn archieven die in een lichaam worden gekanaliseerd en die het vermogen van het lichaam weerspiegelen om herinneringen en ervaringen te documenteren en op te slaan.

Open at David Castillo was de eerste grootschalige presentatie van Simmons’ Index-serie. De tentoonstelling speelde met het idee van landschap en performance door verhaal, lichaam en object in Simmons’ creaties te integreren en te compliceren. Open daagt de dimensie van tijd uit en herevalueert aanwezigheid en omgeving door het gebruik van efemera en performance door de kunstenaar.

Thundersnow Road (2010)Edit

In opdracht van het Nasher Museum of Art van Duke University als onderdeel van hun tentoonstelling The Record: Contemporary Art and Vinyl, werkte Simmons samen met een groep kunstenaars om een hybride landschap fotografie-muziek installatie te produceren. Simmons reisde en verkende de verschillende topografieën van North Carolina gedurende een periode van tien dagen; de beelden die ze nam dienden als “albumhoezen” voor nummers opgenomen door artiesten als Jim James van My Morning Jacket, Mac McCaughan van Superchunk en TV On the Radio leden Kyp Malone, Tunde Adebimpe, en Jaleel Bunton. Het in Durham gevestigde platenlabel Merge Records fungeerde als muziekproducent.

Bronx As Studio (2008)Edit

Het programma voor opkomende kunstenaars van het Public Art Fund, In the Public Realm, gaf Simmons in juni 2008 de opdracht een drie weken durend project te produceren, waarbij de straten van de Bronx werden gebruikt als een ruimte voor stoepspelen, klassieke fotoportretten en performancekunst. Voorbijgangers werden aangemoedigd deel te nemen aan verschillende activiteiten, waaronder hinkelen, zeepkisten spreken, schaken en Double Dutch. Simmons zorgde voor rekwisieten en achtergrondelementen, waartegen alle spontane activiteiten van het publiek werden vastgelegd. Kleurenportretten werden direct teruggestuurd naar de deelnemers, als een manier om het proces van actieve, creatieve participatie af te ronden.