Terwijl gemeentelijke of koninklijke ondernemingen in hoge mate verantwoordelijk zijn voor de schoonheid van vele beroemde steden in Europa, is de Amerikaanse stad, waar zij uitblinkt door eersteklas prestaties, grotendeels te danken aan het krachtige particuliere initiatief, de levenskracht van de Amerikaanse democratie. Weinig dingen zijn strenger bekritiseerd dan de incongruentie en het gebrek aan harmonie die in grote delen van de gemiddelde Amerikaanse stad heersen. Overgelaten aan gemeentelijke of kleinschalige particuliere inspanningen van niet meewerkende buren, zijn de resultaten van stedelijke en voorstedelijke ontwikkeling inderdaad meestal teleurstellend geweest.

De oprichting van Wyomissing Park verdient speciale belangstelling en lof omdat het niet werd geleid door de gewone wens om winst te maken door een exclusief woonpark voor de rijken te verschaffen. In dit verband is de terugkeer naar het fundamentele idee van William Penn van veelvuldige open pleinen, waarvan het verlaten zo schadelijk is geweest voor de schoonheid van de oudere delen van Reading, van groot belang. Door de terugkeer naar Penn’s idee werd het mogelijk in Wyomissing Park een gelukkige menging van huizen van verschillende kostbaarheid te scheppen, samengebonden door harmonie van ontwerp, die de ware geest van democratie en vooruitgang voor allen ademt.

In feite is deze tentoonstelling van democratische geest noodzakelijk om een werkelijk mooie ontwikkeling mogelijk te maken. De gewone zogenaamde “high class” verkaveling heeft over het algemeen iets eentonigs over zich, in zoverre dat alle huizen lijken op het standaard vrijstaande “high class” landhuis. Deze huizen staan vaak met tamelijk gelijke tussenpozen verspreid over het terrein, waardoor de monotone herhaling ontstaat die de uitdrukking “landhuiskerkhof” oproept. De vlekkerigheid die het gevolg is van de gelijkmatige spreiding van vrijstaande landhuizen is niet veel beter dan de vervelende monotonie die het gevolg is van de bebouwing van straat na straat met kleine huizen in aaneensluitende rijen, zoals gebruikelijk is in Philadelphia en Reading. Noch vrijstaande huizen alleen, noch huizen in dicht opeengepakte rijen, maar de gelukkige combinatie van verschillende elementen, geeft de mooiste effecten in het moderne verkavelingswerk.

In tegenstelling tot de monotonie van de gewone verkaveling, uniform opgebouwd met ofwel rijen ofwel vrijstaande huizen, staat de samensmelting van gebieden bezet door ver uit elkaar staande huizen enerzijds en eenheden van dichter bebouwd gebied anderzijds. De gelukkige groepering van goedkopere woningen in eenheden van twee tot zes huizen, zorgt voor een zeer waardevol element van afwisseling. De indeling in kleine groepen maakt de aanleg mogelijk van die charmante hoven, pleinen en pleinen, waarvan de prototypes behoren tot de mooiste schatten van de stadsbouw in historische steden. In feite hing de schoonheid van de steden van vroegere tijden grotendeels af van soortgelijke effecten van pleinen die nauw omringd werden door huizen. De intelligent geplande moderne stad echter, met haar grotere vrijheid door auto’s, maakt een combinatie mogelijk van mooie omkaderde pleinen met de open charme van parkachtige wijken in vrijstaande landhuisstijl. Wyomissing Park is zo aangelegd dat de regelmatige schoonheid van het kleine omsloten plein contrasteert met de aangrenzende delen met een open en onregelmatige plattegrond, waardoor een afwisseling ontstaat van open en gesloten texturen, van tuinstad en stadsplein. Door deze procedure wordt het goedkope rijtjeshuis een element van even groot artistiek belang als de effectieve omgeving van de woning van de miljonair; de schoonheid van het een wordt vergroot door het ander. Deze gelukkige combinatie weerlegt op doeltreffende wijze de kritiek zonder onderscheid op het rijtjeshuis, een kritiek die alleen gerechtvaardigd is waar, zoals in de oudere delen van Reading, het misbruik van dit anderszins prijzenswaardige type heeft geleid tot de zinloze aaneenschakeling van groepen die niets met elkaar te maken hebben of tot de bouw van eindeloze karakterloze rijtjes. Eentonige rijen huizen zijn lelijk. Korte rijtjes, goed gegroepeerd, kunnen mooi zijn.

Het behoud van de natuurlijke kenmerken van het gebied, waaronder de kronkelende Wyomissing Creek en de omliggende weilanden, Hegemann, die werd genoemd als auteur van de plantekst, en Peets en Hudnut, die werden gecrediteerd voor de tekeningen, riepen op tot huisvesting voor een mix van sociale klassen, alsmede gemeenschapsvoorzieningen, waaronder een hoefijzervormig zakencentrum met winkels en een theater, twaalf pleinen, rechtbanken en pleinen, en parken en speelplaatsen.

Het plan bevatte een overvloed aan groepshuizen, vele met achterliggende stegen die toegang gaven tot garages, anticiperend op het feit dat de industriële arbeiders auto’s zouden bezitten, hoewel er op Shillington Boulevard een tramverbinding was en de afstand van 1 tot 3 mijl naar het centrum van Reading in promotiemateriaal werd aangeprezen als zijnde “grotendeels op loopafstand van het hart van de stad”. Hegemann en Peets combineerden “fijne omkaderde pleinen” omsloten door rijtjeshuizen met de open charmes van parkachtige wijken in vrijstaande landhuisstijl…. en zorgden zo voor een afwisseling van open en gesloten texturen, van tuinstad en stadsplein. Door deze procedure wordt het goedkope rijtjeshuis een element van even groot artistiek belang als de effectieve omgeving van de miljonairswoning; de schoonheid van het een wordt vergroot door het ander. Eengezinswoningen moesten op niet minder dan 30 voet afstand van elkaar staan om het “onaangename effect van opeenhoping” te voorkomen, en in het westelijke deel van de gemeente werden kavels van vier en vijf acre en groter gepland en aangelegd op een manier die toekomstige onderverdeling mogelijk zou maken. Door het plan bleef een groot deel van het prachtige landschap van het gebied behouden, werd een netwerk van open ruimten aangelegd en werd een voormalige landbouwstortplaats omgevormd tot een actief recreatiegebied. De parken en recreatieterreinen moesten voor iedereen toegankelijk zijn, niet alleen voor de bewoners. Tegen 1917 waren vier van de woongroepen min of meer volgens plan aangelegd en gebouwd.

In 1923 huurde Wyomissing Development John Nolen in om het project nieuw leven in te blazen, dat zich nu concentreerde op onlangs verworven grond in het zuiden, een voormalige kwekerij van 265 hectare. Delen van het oorspronkelijke gebied waren in gebruik genomen door een aantal grote landgoederen, het Reading Hospital en het Reading Public Museum, waarvoor Nolen landschapsplannen had gemaakt. Naast de aanleg van Parkside Drive North en Parkside Drive South langs parkland dat grensde aan de vallei van de Wyomissing Creek, verbond hij het terrein van het ziekenhuis en het museum met Wyomissing Boulevard.