De vroege jaren 2000 waren een grote verandering in het landschap van de home gaming consoles. SEGA stopte abrupt met de productie van hardware om zich alleen nog maar te richten op de ontwikkeling van software, terwijl Microsoft zijn slag sloeg met de gloednieuwe Xbox. Sony en Nintendo bleven echter aan de macht in de volgende generatie consoles met respectievelijk de PlayStation 2 en de Nintendo GameCube.

Sony had echter wel een streepje voor op Nintendo. Om te beginnen lanceerde de PS2 anderhalf jaar eerder dan de GameCube in Japan en Noord-Amerika, waardoor Nintendo-fans gedwongen werden om ofwel op hun portemonnee te wachten, ofwel een PlayStation aan te schaffen. De volgende grote verandering was het idee om homeconsoles niet alleen als gamesysteem, maar ook als homeentertainmentsysteem te gebruiken. De PlayStation 2 en Xbox toonden hun veelzijdigheid met zowel CD- als DVD-functionaliteit, terwijl Nintendo voor de opvolger van de N64 koos voor een eigen, petieterig formaat schijfje.

Uiteindelijk werden van de GameCube de minste consoles van de generatie verkocht (met uitzondering van de SEGA Dreamcast, omdat de productie al werd stopgezet voordat de GameCube op de markt kwam). Als dat minder-dan-krachtige interieur en de eigen kenmerken van het systeem nog niet genoeg zijn, zijn er een aantal titels die naar de GameCube kwamen die het beste vergeten kunnen worden. Tussen slechte licentie-overeenkomsten en aanpassingen die proberen te nemen van veel van Nintendo’s vlaggenschip franchises, zijn er tientallen en tientallen slechte eieren die het peleton voor de console bederven.

Hier zijn 15 van de slechtste games die ooit zijn uitgekomen voor de Nintendo GameCube.

15 Monsters, Inc. Scream Arena

Waarom niet beginnen met een slecht gelicenseerd spel, toch? Monsters, Inc. Scream Arena is ontworpen als een combinatie van de verhalen en personages uit de Disney- en Pixar-film Monsters, Inc. en een basisspel trefbal. Het doel van elk spel is om ofwel alle leden van het andere team neer te slaan, of door de lachbussen te vullen door “lachballen” over het speelveld te slingeren. Zoals de meeste gelicenseerde spellen, zijn de speelarena’s beïnvloed door scènes uit de originele film, samen met de cast van karakters die met maximaal vier spelers gespeeld kunnen worden.

Het enige aspect van Monsters, Inc. Scream Arena dat ook maar een beetje integriteit heeft, is het bronmateriaal. Daarna is de gameplay middelmatig, en de hoeveelheid content in het spel is op zijn best mager. Het spel bestaat uit slechts zeven verschillende arena’s, met nog een paar bonus stages en mini-games, als je het verhaal van het spel moet doorstaan. Daar komt nog bij dat slechts vijf van de dertien speelbare personages beschikbaar zijn aan het begin, wat nog een extra stimulans is om te blijven spelen om ze allemaal vrij te spelen. Wat Monsters, Inc. Scream Arena slecht maakt, is niet alleen het lage aantal personages en arena’s om in te strijden, maar hoe dat aantal nog verder wordt teruggebracht in een poging om mensen dit toch al vreselijke spel te laten spelen.

14 MC Groovz Dance Craze

Gelijktijdig met de nieuwe generaties thuisconsoles begon het op ritme gebaseerde dansgenre opgang te maken, zowel in speelhallen als bij gezinnen thuis. Het grootste deel van deze nieuwe beweging kan worden bijgedragen door niemand van dat de Dance Dance Revolution-serie. Met het succes van Dance Dance Revolution zou het niemand moeten verbazen dat andere bedrijven op de rage willen inhaken in een poging om een klein stukje van de taart te pakken. Wat MC Groovz Dance Craze echter probeerde na te bootsen, was niets minder dan een flop.

De grootste afknapper die MC Groovz Dance Craze kan worden gegeven, is de mondaine presentatie. Terwijl Dance Dance Revolution muziekvideo’s in de achtergrond opneemt, geeft MC Groovz Dance Craze spelers simpelweg twee dingen: de muziek, en vier richtingspijlen om op het liedje af te stemmen. Zeker, de Spin-spelmodus voegt vier diagonale knoppen toe voor een hogere moeilijkheidsgraad, maar twee van de in totaal vijf spelmodi vereisen een tweede beatpad voor coöperatief en competitief spel. Over verborgen kosten gesproken om te proberen je accessoires op de markt te brengen.

13 Batman: Dark Tomorrow

Wie houdt er niet van een goed Batman-spel? De huidige en laatste generatie consoles heeft ons ongelooflijke hits van RockSteady gegeven met de Arkham-serie. In 2003 deed de GameCube een eigen poging tot een populair Batman-spel met Batman: Dark Tomorrow. In het spel nemen spelers deel aan een reddingsmissie om commissaris Gordon terug te brengen, die gevangen wordt gehouden in het Arkham Asylum. Zoals gebruikelijk ga je de strijd aan met enkele bekende vijanden van Bruce Wayne, waaronder Ra’s al Ghul.

Helaas is het spel door een ontwikkelingshel gegaan. Wat ooit werd gepresenteerd als een spel met een open wereld waarin je gebruik kon maken van een groot aantal voertuigen van Batman, werd een lineair, stealth-gebaseerd avontuur. Bovendien had het spel de gebruikelijke voorwaarden die bijna alle vreselijke spellen hebben: slechte besturing, onhandige camerahoeken en repetitieve missies. Maar de grote boosdoener van Batman: Dark Tomorrow is de afwezigheid van enige hint over hoe je het echte einde van het spel kunt bereiken. Tenzij je zelf op internet gaat zoeken hoe je Ra’s al Ghul uitschakelt, is hij altijd de winnaar. Niet bepaald het meest aantrekkelijke einde voor iedereen die alle technische haperingen in het spel al kon verdragen.

Oorspronkelijk was Batman: Dark Tomorrow bedoeld als GameCube-exclusief, maar het spel kwam ook uit op Xbox. De PlayStation 2-versie van het spel werd uiteindelijk kort daarna stopgezet.

12 Universal Studios Theme Park Adventure

Als je een spel in het hogere echelon van licentietitels zou kunnen plaatsen, zou Universal Studios Theme Park Adventure bovenaan die lijst staan. Het doel van Universal Studios Theme Park Adventure is dat de speler door het park reist om deel te nemen aan een reeks opdrachten en minigames om zo toegang te krijgen tot de attracties en filmquizzen van het park. Deze laatste activiteiten zijn, zoals je zou verwachten, gebaseerd op enkele van de meest populaire films die uit Universal Studios zijn gekomen, zoals E.T., Back to the Future, Jurassic Park, Jaws, en meer.

Het spel verliest vanaf het begin zijn greep op spelers. Het ontbreken van de mogelijkheid om je personage aan te passen, is om te beginnen al een afknapper. Maar als je eenmaal in het park bent, zijn de boodschappen die je moet doen om toegang tot de attracties te krijgen vreselijk. Ik weet niet zeker wie dacht dat het oprapen van los afval leuk zou zijn om te doen in een videogame, maar ik kan je vertellen dat het zeker niet is. Personages in kostuums tegen het lijf lopen en hun hand schudden is ook niet echt leuk. Dit is alweer zo’n gelicenseerd spel waarvan het enige verkoopargument om het te kopen het bronmateriaal is, niet de gameplay.

11 Charlie’s Angels

Gebaseerd op de eerste en tweede film, is Charlie’s Angels voor de GameCube een beat ‘em up-stijl spel dat voornamelijk bestaat uit mêleegevechten, botte wapens, en takedowns in de omgeving. In Charlie’s Angels is het doel van het spel om een mysterie te ontrafelen van een reeks nationale schatten die vermist zijn. Het spel stelt spelers in staat om te schakelen tussen elk van de Angels terwijl je door meerdere levels en groepen vijanden vecht.

Het belangrijkste probleem als het gaat om de schakelfunctie is dat je niet kunt gaan wisselen tussen Angels terwijl je in gevecht bent. Ook terwijl u in gevecht bent en door levels navigeert, zijn alle meisjes in badpak te zien, waardoor niet alleen de thema’s in het spel botsen, maar het ook een vreselijke poging tot sexappeal is. Verzamelobjecten in het spel bestaan uit foto’s en filmrollen uit Charlie’s Angels: Full Throttle, wat een beetje een parodie op zichzelf is, aangezien je gewoon de film zou kunnen kijken om het materiaal daar te vangen.

Het mag geen verrassing zijn dat elk aspect van het spel kritisch is afgekeurd, aangezien GamesRadar het spel momenteel op de 79e plaats heeft staan op hun “Slechtste Games aller Tijden” lijst.

10 Aquaman: Battle For Atlantis

Zoals ik al eerder aangaf met Batman: Dark Tomorrow, is de Arkham serie het hoogtepunt van de DC gebaseerde videospellen. De Batman-bust van de GameCube was echter niet de enige titel van het stripbedrijf die op zijn gat viel. Aquaman: Battle for Atlantis laat Aquaman terugkeren naar Atlantis om zijn volk te redden en Black Manta te verslaan. Er is geen spraak of tekst tijdens de gevechten of het navigeren, maar in plaats daarvan worden de cinematics gepresenteerd in stripvorm met stilstaande beelden en tekstballonnen voor personages.

Het enge deel als je eindelijk het spel kunt spelen is hoe vergelijkbaar het is met Superman 64, en iedereen weet hoe slecht dat uitpakte. Er is niets om je over op te winden als je tegen vijanden vecht, en de manier waarop groepen vijanden Aquaman proberen aan te vallen, is niet bepaald overtuigend. Voeg daar nog onderzeese missies aan toe die nergens op slaan, en de gameplay is over het algemeen slecht. Het idee van comic-beïnvloedde cinematics ziet er aan de oppervlakte cool uit, maar het breekt helaas het tempo van het spel… als er ooit een was.

9 Pokémon Box: Ruby And Sapphire

Je zult me waarschijnlijk gek verklaren voor het feit dat ik ook maar één Pokémon-game in een catalogus van “slechtste games” heb staan. Deze console-spin-off voor Pokémon’s derde generatie krijgt echter klop vanwege zijn gebrek aan praktische bruikbaarheid. Net als Pokémon Stadium voor Nintendo 64 werd Pokémon Box: Ruby and Sapphire gebundeld met een Game Boy Advance-kabel en geheugenkaart. Het idee achter het spel is dat het fungeert als een opslagsysteem voor welk third-gen spel je ook hebt (Ruby, Sapphire, Leaf Green en Fire Red titels). Een “Showcase”-functie is ook inbegrepen waarmee spelers spelstukken van Pokémon konden maken en weergeven, en de GBA-linkkabel gaf spelers de mogelijkheid om hun handheld-spellen aan te sluiten en op TV te spelen.

Het probleem met dit “spel” is dat het wordt gepresenteerd als een super niche add-on die moeilijk te vinden was meteen vanaf de vleermuis. In de Verenigde Staten was het spel vrij beperkt verkrijgbaar, en in Europa moest het vanwege vertaalproblemen een andere naam krijgen. Om het spel ten volle te kunnen benutten, moesten spelers een respectabel aantal Pokémon hebben verzameld.

8 P.N.03

In P.N.03 van Capcom kruipen spelers in de huid van Vanessa Z. Schnieder, een freelance huurling die de opdracht heeft gekregen om een reeks berserk robots uit te schakelen die in het verleden haar ouders hadden vermoord. Ondanks de schijnbare parallellen met andere Capcom-eigenschappen, heeft de ontwikkelaar het spel bewust zo ontworpen dat het geen gelijkenissen vertoont met de Devil May Cry- en Resident Evil-franchises van het bedrijf. Om de lijn van killer robots uit te schakelen, werd Vanessa’s karakter ontworpen met acrobatische bewegingen en zelfproducerend dodelijk wapentuig (in feite schiet ze stralen uit haar armen).

Vanuit een technisch standpunt, spelers die P.N.03 een kans gaven, merkten waarschijnlijk meteen iets op in de gevechten: Vanessa kan niet schieten en bewegen tegelijk. Hoewel dit spelers ertoe brengt om problemen op te lossen en verschillende methoden te vinden om te overleven, breekt het een beetje het tempo van het spel. Vanwege tijdsbeperkingen bij de ontwikkeling zijn functies zoals het gebruik van echte vuurwapens door Vanessa geschrapt, waardoor spelers de controle houden over deze vreemde cybernetische mensachtige. Alsof dat nog niet genoeg is, eindigt het spel met een open einde, en in een pre-DLC tijdperk bleven spelers achter met de vraag wat er zojuist voor hen was gebeurd.

7 Finding Nemo

Hey kijk, weer een spel gebaseerd op een film! Finding Nemo doet wat bijna alle games gebaseerd op films hebben gedaan, namelijk het verhaal van het witte doek omzetten in een interactieve ervaring. Gebaseerd op de film van Disney en Pixar uit 2003, bestuur je Nemo, Marlin en Dory door levels die gebaseerd zijn op de meest opmerkelijke scènes uit de film. Het spel draait op de Crash Bandicoot-engine, maar de gameplay is niet zo boeiend als die games waren voor fans.

Zoals altijd is er niets nieuws te verwachten bij deze gelicenseerde titels. Afgezien van degenen die grote fans zijn van het bronmateriaal of gameverzamelaars, kun je verwachten teleurgesteld te zijn met deze.

6 Nickelodeon Party Blast

Als je fan bent van de klassieke Nickelodeon-tekenfilms uit de jaren negentig en begin jaren 2000, moet het idee om al je favoriete personages in een party mashup te gooien je wel zijn opgevallen. Acht verschillende personages om uit te kiezen, en zes verschillende party modes in twintig verschillende stages? Wat kan er misgaan?

Veel, blijkbaar. De gameplay is ernstig onevenwichtig en kapot. Het is onhandig om je over het speelveld te bewegen. De audio wachtrijen zijn vreselijk. Het is bijna alsof ze geprobeerd hebben dit spel zo slecht te maken als ze konden. Als je ooit je cartoon fix nodig hebt, blijf dan weg van deze rommel en zet je TV aan. De ontvangst was zo slecht dat de PS2-versie van het spel onvermijdelijk werd ingeblikt, en IGN gaf het spel een score van maar liefst 1,1 op 10!

5 Charlie And The Chocolate Factory

Voordat ik de game-adaptatie belachelijk maak, moet er eerst eer worden bewezen aan de cast van Charlie and the Chocolate Factory. Met uitzondering van Johnny Depp was elke hoofdrolspeler uit de film beschikbaar voor de voice-over van zijn personage in het spel (James Arnold Taylor verving Depp). Net als in de film moet je op zoek naar de gouden kaart om de fabriek binnen te komen, voordat je je een weg baant door de bizarheid van Willy Wonka’s Chocoladefabriek.

Een groot probleem met games die op films zijn gebaseerd, is dat ze meestal op of rond hetzelfde moment uitkomen als de film waarop ze zijn gebaseerd, waardoor een game gehaast of gebudgetteerd kan aanvoelen. Charlie and the Chocolate Factory uit 2005 valt onder datzelfde scenario en laat ons op zijn beurt achter met een spel dat opnieuw veel te kort en veel te gemakkelijk is. Met onhandige besturingsschema’s en supersimpele missies is de 39/100 gebruikersbeoordeling van het spel op Metacritic ongeveer zo respectabel als je je kunt voorstellen dat het spel zou zijn.

4 Shrek Super Party

Wat misschien nog erger is dan een slecht filmspel, is een spel dat de ideeën van een succesvolle serie probeert over te nemen, en op alle fronten faalt. Enter Shrek Super Party, Dreamworks’ bewerking van Mario Party, waarin je als Shrek, Fiona, Donkey en Lord Farquaad kunt spelen in een op een bordspel gebaseerde competitie vol minigames en wat al niet meer.

Het probleem met Shrek Super Party is niet zozeer het soort spel dat het is, maar het soort spel dat het probeert te zijn. Als je een multiplayer partygame wilt om met je vrienden te spelen, is Mario Party altijd de eerste keus. Maar de poging om in principe alles te kopiëren wat Nintendo’s vlaggenschip party game doet, schiet op elk punt tekort zonder een glimp van succes.

3 Sonic Riders

Na het verliezen van de console oorlogen van de jaren ’90 van Nintendo en Sony, trok Sega zich terug uit de hardware business in een poging om zich alleen te richten op het maken van games als een derde partij ontwikkelaar. Kort na deze koerswijziging begon Sega spellen te maken voor hun toenmalige concurrenten, terwijl ze de Sonic franchise bleven ondersteunen met een hoop spin-off titels. Een van die spellen was Sonic Riders. Hoewel Sonic Riders in de kern een racespel is, probeert het spel het met de typische generieke verhaallijn van Sonic, Tails en Knuckles in een strijd tegen Dr. Eggman.

Ondanks dat de kritische beoordelingen misschien niet in de categorie van slechtste GameCube-spellen vallen, zullen Sonic-spellen altijd vergeleken worden met zijn tegenhanger, Mario, en in dit geval specifiek, Mario Kart. De fanbase is er voor Mario, maar niet zozeer voor Sonic. Sonic Riders kreeg wel een vervolg voor de Wii, maar de Game Boy Advance-versie van het spel werd uiteindelijk geannuleerd. Mogelijk vanwege de lage verkoopaantallen voor een bedrijf zo groot als SEGA (in totaal ongeveer 920.000 verkochte exemplaren).

2 Disney Sports Skateboarding

Een andere poging van een ontwikkelaar om een succesvolle spelserie te gebruiken als invloed op een nieuw project is Disney Sports Skateboarding. In een spel dat vooral op een jong publiek is gericht, speel je als Mickey, Minnie, Goofy, Max of Pete in een aantal levels van het skatepark en de downhill jam.

De grote reden waarom dit spel op een jong publiek is gericht, is de moeilijkheidsgraad. Het spel is verbazingwekkend eenvoudig, en een skateboardspel dat je de hele tijd de hand boven het hoofd houdt, is niet iets dat spelers erg lang kan vasthouden. De 3D-omgevingen werken niet goed met de complexiteit van de levels, en het spel is technisch inferieur aan andere skateboardgames die rond dezelfde tijd op de markt kwamen, met name Tony Hawk’s Pro Skater. Als je nog eens een old school skateboardgame wilt spelen, kun je beter genoegen nemen met THPS.

1 Spyro: Enter The Dragonfly

Met de introductie van Spyro the Dragon in 1998 door Insomniac werd een van de meest iconische personages van de PS1-generatie geïntroduceerd. Dankzij Ripto’s Rage en Year of the Dragon, samen met Naughty Dog’s Crash Bandicoot, had PlayStation twee fanfavorieten voor de Sony-familie gecreëerd.

Helaas kreeg de zakelijke kant van de industrie uiteindelijk vat. Na de release van het laatste spel in de trilogie in 2000, kocht Universal Interactive de rechten voor Spyro van Insomniac in een poging om de serie voort te zetten, aangezien Insomniac verder ging met de Ratchet & Clank-serie. Toen Spyro: Enter The Dragonfly in 2002 uitkwam, was het feit dat het een multiplatformtitel was al genoeg om bij sommige mensen een zure smaak in de mond achter te laten (Spyro was mijn favoriete serie van de originele PlayStation. Daarom dwaal ik af…).

Maar alsof dat nog niet genoeg was, zag het eindproduct er duidelijk uit als een gehaast project. Glitches en bugs kwamen vaak genoeg voor om geklopt te worden. Alsof dat nog niet het ergste was, besloot de uitgever om Ripto uit het tweede spel terug te halen zonder uit te leggen hoe hij precies terugkwam. De voortzetting van de Spyro-serie door iemand anders dan Insomniac liet te veel gebreken en te veel onbeantwoorde vragen.