Corticale botontwikkeling wordt gekenmerkt door initiële vorming van geweven bot, gevolgd door afzetting van lamellair bot op het geweven schavot. Dit gebeurt bij normale botvorming als een integraal obligaat zelfassemblagepatroon bij alle gewervelde groepen, met specifieke temporele en ruimtelijke kenmerken. Het komt ook voor in reparatie bot, gewijzigd door de biofysische / mechanische omgeving, en in pathologische bot, gewijzigd door de specifieke aandoening en de ernst ervan. Twee ruimtelijk verschillende osteoblastcelpopulaties synthetiseren geweven en lamellair bot: mesenchymale osteoblasten omgeven zichzelf omtreksgewijs met collageen in een willekeurige array om geweven bot te vormen; oppervlakte-osteoblasten lijnen zichzelf uit in een lineaire array op het geweven botoppervlak (of aangrenzend lamellair bot) om parallel-vezelig lamellair bot te synthetiseren. Vier specifieke stadia van geweven botvorming zijn gedefinieerd: stadium I, vroege differentiatie van pre-osteoblasten uit ongedifferentieerde mesenchymale cellen; stadium II, mesenchymale osteoblasten die zichzelf in een boog van 360° omgeven met willekeurig georiënteerde matrixvezels; stadium III, geweven matrix die fungeert als een steiger waarop oppervlakte-osteoblasten bot beginnen te synthetiseren in parallel-vezelige lamellaire conformatie; stadium IV, progressieve relatieve afname van geweven bot in het geweven bot/lamellair botcomplex. De stadia II en IV worden verder onderverdeeld (in a, b en c) door de verschuiving van celoppervlak/matrixoppervlak en geweven bot/lamellair bot-relaties. Het ondergewaardeerde biologische belang van geweven bot is dat het de novo vorming initieert op plaatsen waar voorheen geen bot aanwezig was. Deze informatie maakt een gerichte beoordeling mogelijk van moleculair-biofysische mechanismen die ten grondslag liggen aan de vorming van geweven bot en het gebruik ervan voor het initiëren van versterkte botvorming.