Het Wolff-Chaikoff-effect, ontdekt door Drs. Ene Wolff en Israel Lyon Chaikoff aan de Universiteit van Californië in 1948, is een verlaging van de schildklierhormoonspiegels veroorzaakt door de inname van een grote hoeveelheid jodium. Zij bewezen dat de injectie van jodium bij ratten de organificatie (oxidatie van jodium) in de schildklier bijna volledig afremde. Patiënten met de ziekte van Graves zijn gevoeliger dan euthyroïde patiënten, en jodium is gebruikt om de ziekte van Graves te behandelen.

Het is een autoregulerend fenomeen dat de organificatie in de schildklier, de vorming van schildklierhormonen in de schildklierfollikel, en de afgifte van schildklierhormonen in de bloedbaan remt. Dit wordt duidelijk als gevolg van verhoogde niveaus van circulerend jodide. Het Wolff-Chaikoff-effect duurt enkele dagen, waarna het wordt gevolgd door een “ontsnappings”-verschijnsel, dat wordt beschreven door de hervatting van de normale jodiumorganisatie en de normale schildklierperoxidasefunctie. Aangenomen wordt dat het “ontsnappingsfenomeen” optreedt door een daling van de anorganische jodiumconcentratie als gevolg van een neerwaartse regulering van de natriumjodide cotransporter in het basolaterale membraan van de schildklierfollikelcellen.