Doel: Het evalueren van het onderwijsdictee “wind, water, wond, lopen” in de moderne chirurgische omgeving.

Design: Een retrospectief cohortonderzoek.

Setting: Ziekenhuizen die deelnamen aan het American College of Surgeons National Surgical Quality Improvement Program.

Deelnemers: We identificeerden 11.137 patiënten die waren ingeschreven in American College of Surgeons National Surgical Quality Improvement Program Participant Use File (2011) die ouder waren dan 18 jaar; een algemene chirurgische ingreep ondergingen; en een postoperatieve pneumonie (PNA, “wind”), urineweginfectie (UTI, “water”), chirurgische site-infectie (SSI, “wond”), of veneuze trombo-embolische gebeurtenis (VTE, “wandeling”) ontwikkelden voor inclusie in de studie. Patiënten werden uitgesloten als zij een infectie hadden die aanwezig was op het moment van de operatie of als er informatie ontbrak over het moment van de diagnose.

Resultaten: De mediane dag van diagnose verschilde significant afhankelijk van het type voorval (mediane dag van PNA = 5, UTI = 8, SSI = 11, en VTE = 9, p < 0,001). De volgorde van voorvallen gediagnosticeerd vóór ontslag (mediane dag van PNA = 4, UTI = 5, SSI = 7, en VTE = 5) verschilde van die van voorvallen gediagnosticeerd na ontslag (mediane dag van PNA = 10, UTI = 14, SSI = 14, en VTE = 14). Binnen de subgroepen voor en na ontslag bleef de mediane dag van diagnose significant verschillend naar type voorval (alle p’s < 0,001).

Conclusies: Het dictum moet worden onderwezen als, “wind, water, lopen, wond” om de timing en progressie van de diagnose van PNA, UTI, VTE, en SSI weer te geven. Het dictaat weerspiegelde niet de timing of volgorde van de voorvallen in het cohort dat na ontslag werd gediagnosticeerd. Opleiders moeten cursisten leren om het dictaat toe te passen in de juiste patiëntenomgeving. Naarmate de chirurgische zorg verandert, moeten we onze onderwijsparels blijven herbeoordelen om ervoor te zorgen dat ze de moderne realiteit weerspiegelen.