“The titan of a galaxy of giants-the inspiring centre of this new movement-was William Thompson Sedgwick,” schreef Sedgwick-student Charles-Edward Winslow in 1953 in een artikel in het American Journal of Public Health over vroeg 20ste-eeuwse pioniers op het gebied van de volksgezondheid.

Sedgwick was een van de drie oprichters van de Harvard School of Public Health toen deze in 1913 van start ging als de Harvard-M.I.T. School for Health Officers. Tegen die tijd was hij al een vooraanstaand pionier op het zich snel ontwikkelende gebied van volksgezondheid en sanitaire voorzieningen. Op het M.I.T. leidde Sedgwick het Departement Natuurlijke Historie, later bekend als het Departement Biologie, waar zich onder zijn beschermelingen de toekomstige Harvard Professor Sanitary Engineering George Whipple bevond, die zelf verantwoordelijk was voor het betrekken van Sedgwick bij de ontluikende School of Public Health.

Als onderzoeker, schrijver en leraar publiceerde Sedgwick honderden artikelen en andere geschriften. Zijn studies over tyfusepidemieën werden door Winslow omschreven als “klassiekers op dit gebied”, terwijl zijn boek The Principles of Sanitary Science and Public Health, gepubliceerd in 1902, “waarschijnlijk de krachtigste factor was in het wakker schudden van leiders in de geneeskunde, techniek en wetenschap voor het belang van sanitaire voorzieningen in dat tijdperk van snelle stedelijke en industriële ontwikkeling”, in de woorden van een historicus.

Onder zijn studenten boezemde Sedgwick ontzag en verering in. Enkele jaren na zijn dood schreven Winslow, Whipple, en een derde oud-leerling, Edwin Oakes Jordan, de volgende herinnering:

“De werkelijk grote leraar moet zijn leerling drie verschillende dingen geven: een visie op het onderwerp in kwestie in zijn relaties tot het evoluerende universum, een krachtig eerlijke methode van denken en werken zodat de waarheid kan worden aangehangen en zo mogelijk bevorderd, en een enthousiasme voor dienstbaarheid dat zelfs beter zal blijken dan het verlangen naar roem als het dwingende motief om mensen ‘verrukkingen te verachten en arbeidzame dagen te laten leven’. Deze drie gaven, en in rijke mate, schonk Sedgwick aan zijn studenten.”

Een boeiende spreker, Sedgwick had, volgens Winslow, “een ongewone gave voor de treffende en perfecte zin” (een bewering die wel eens betwist zou kunnen worden door lezers van zijn New York Times diatribe tegen de rechten van de vrouw) en een onwankelbaar moreel kompas: “Ik herinner me een lang gesprek dat hij en ik hadden over mijn persoonlijke kwalificaties en tekortkomingen, aan het eind waarvan hij zei: ‘Over het geheel genomen Winslow, denk ik dat je een zeer nuttig man kunt zijn’. Niet een succesvol man, niet een welvarend man – een nuttig man. Dat was zijn maatstaf voor de waarde van een mensenleven.”

Is er een gebeurtenis, persoon of ontdekking in de geschiedenis van de Harvard School of Public Health waar u graag over zou willen lezen? Stuur uw suggesties naar [email protected].

Terug naar centennial moments homepage.