Franke’s filosofische werk verweeft zich met zijn productie als theoreticus in de vergelijkende literatuur. Zijn interdisciplinaire benadering concentreert zich op Dante’s Goddelijke Komedie, gelezen als theologische openbaring in poëtische taal. Zijn boek, Dante’s Interpretive Journey (1996) construeert een interpretatie van de Komedie in dialoog met de Duitse hermeneutische theorie (Heidegger, Gadamer, Fuchs, Ebeling, Bultmann). Het vervolg, Dante and the Sense of Transgression: The Trespass of the Sign (2012), vult het aan door de Komedie in dialoog te brengen met het hedendaagse Franse denken over verschil (Bataille, Blanchot, Barthes, Levinas, Derrida). Terwijl ze de instrumenten van de hedendaagse literatuurtheorie gebruiken om Dantes gedicht te lezen, maken deze boeken ook gebruik van Dantes middeleeuwse theologische visie om kritiek uit te oefenen op het moderne denken, dat vergeet zijn grond te vinden in bronnen die de rationele rechtvaardiging overstijgen en alleen verbeeld kunnen worden.

Franke’s werk van speculatieve kritiek gevoed door filosofische reflectie krijgt vorm in een uitgebreide poëtica van openbaring, te beginnen met Poetry and Apocalypse: Theological Disclosures of Poetic Language (2009). Dit behelst een constructie van de christelijke epische traditie die zich terug uitstrekt van James Joyce tot Dante’s essentiële bronteksten in de oudheid en de middeleeuwen met The Revelation of Imagination: From the Bible and Homer through Virgil and Augustine to Dante (2015). In de tegenovergestelde richting beweegt zich Secular Scriptures: Modern Theological Poetics in the Wake of Dante (2016) volgt de erfenis van Dante’s theologische visie tot in het moderne tijdperk van geseculariseerde profetische poëzie en poëtica. Deze kritische interventies zijn tegelijkertijd theoretische toepassingen van literatuur om bepaalde van de belangrijkste intellectuele problemen van onze eigen tijd aan te pakken, te beginnen met de status van kennis als wetenschap en als openbaring.

Franke heeft meer dan honderd essays en artikelen gepubliceerd over filosofische en theologische interpretaties van literatuur, variërend van de bijbelse profeten en klassieke dichters tot Shakespeare en Milton, Dickinson, Baudelaire, Edmond Jabès, en Paul Celan. Deze essays behandelen ook theoretische onderwerpen zoals dialectische en deconstructieve logica, figuratieve retoriek, psychoanalyse als een hermeneutiek van subjectiviteit, postseculiere kritische rede, en culturele theorie in de nasleep van de dood van God. Meer literair-kritische bijdragen bevatten interventies over het canondebat, wereldliteratuur, postkoloniale ethiek, en postmoderne (non)identiteiten.