Ferrel toonde aan dat het de tendens is van opstijgende warme lucht, wanneer deze roteert ten gevolge van het Coriolis-effect, om lucht uit meer equatoriale, warmere streken aan te trekken en naar de pool te transporteren. Het is deze rotatie die de complexe krommingen creëert in de frontale systemen die de koelere Arctische/Antarctische lucht naar de pool toe scheiden van de warmere tropische lucht naar de evenaar toe.

Ferrel verbeterde Hadley’s theorie door een mechanisme te herkennen dat tot dan toe over het hoofd werd gezien. Dit is een citaat uit zijn eerste artikel:

De vierde en laatste kracht ontstaat door de combinatie van een relatieve oostelijke of westelijke beweging van de atmosfeer met de draaiende beweging van de aarde. Ten gevolge van het draaien van de atmosfeer op een gemeenschappelijke as met dat van de aarde, wordt elk deeltje geïmponeerd met een middelpuntvliedende kracht, die, die in een verticale en een horizontale kracht wordt opgelost, de laatstgenoemden veroorzaakt het om een sferoïdale vorm aan te nemen die met de vorm van de aarde in overeenstemming is. Maar, als de roterende motie van om het even welk deel van de atmosfeer groter is dan dat van de oppervlakte van de aarde, of, met andere woorden, als om het even welk deel van de atmosfeer een relatieve oostelijke motie met betrekking tot de oppervlakte van de aarde heeft, deze kracht wordt verhoogd, en als het een relatieve westelijke motie heeft, wordt het verminderd, en dit verschil leidt tot een het storen kracht die verhindert de atmosfeer die in een staat van evenwicht is, met een cijfer dat met dat van het aardoppervlak in overeenstemming is, maar veroorzaakt een accumulatie van de atmosfeer op bepaalde breedtegraden en een depressie op anderen, en het resulterende verschil in de druk van de atmosfeer op deze breedtegraden zeer wezenlijk beïnvloedt zijn moties.

De foutieve redenering van Hadley was gebaseerd op een tendens tot behoud van lineair momentum, wanneer de luchtmassa van noord naar zuid of van zuid naar noord reist. Ferrel erkende dat in de meteorologie en oceanografie rekening moet worden gehouden met de neiging van een ten opzichte van de aarde bewegende luchtmassa, om haar impulsmoment ten opzichte van de aardas te behouden.