Het dilemma Ik ben getrouwd en eind dertig. Mijn man en ik zijn gelukkig in alle aspecten van ons leven. We hebben er allebei (individueel en samen) voor gekozen geen kinderen te krijgen. Ik heb me nooit “moederlijk” gevoeld en hoewel ik van kinderen houd, ben ik nooit in de verleiding gekomen om er zelf een te nemen. Ik denk dat als ik een decennium jonger was geweest toen ik trouwde, of als mijn man heel graag vader had willen worden, ik misschien anders had gehandeld, maar ik heb dit gevoel mijn hele leven al gehad. Ik zie dit niet als een probleem, maar de mensen om ons heen wel. Familie en vrienden vertellen ons over de spijt die over tien jaar onvermijdelijk zal toeslaan, vooral als ik me realiseer dat ik biologisch geen kinderen kan krijgen. Anderen vertellen ons dat onze relatie zwakker zal worden zonder kinderen om haar bij elkaar te houden. Ik begrijp dit allemaal intellectueel, maar mijn gevoel zegt me dat mijn beslissing de juiste is voor mij en mijn man. Mis ik iets? Is het zo onnatuurlijk voor een vrouw om haar eigen kind niet te willen?

Mariella antwoordt Ongebruikelijk maar niet onnatuurlijk. Eeuwenlange propaganda vertelt ons dat we geschapen zijn om ons voort te planten, maar het mooie van mens zijn is dat je je eigen keuzes kunt maken. Wel of geen kinderen krijgen is een van de brandende vragen. Het is een beslissing die nog gecompliceerder wordt door het feit dat het een van de weinige gebieden van ons fysieke leven is waar de tijd echt opraakt. Je kunt een marathon lopen op je zestigste, leren duiken als zeventigjarige, maar als je voorraad eitjes op is, zijn je voortplantingsdagen voorbij (hoewel de situatie gelukkig verbetert).

Je vrienden hebben gelijk als ze je vragen je te focussen, maar niet als ze suggereren dat er een goede en een verkeerde weg is om te bewandelen. We zijn te briljant als scheppingen om ons leven uitsluitend te laten afhangen van het in stand houden van de soort. Mensen bereiken nageslacht en dragen op talloze manieren bij aan de toekomst van de mensheid, van het schrijven van symfonieën tot het ontdekken van penicilline, het genezen van kanker, het schrijven van een literair opus of het redden van de kat van de buren.

De populaire theorie dat het enige doel van een vrouw op deze planeet het maken van baby’s is, stamt uit de donkere, pre-geëmancipeerde eeuwen, toen het geven van ideeën boven onze stand zou hebben kunnen leiden tot het onverkwikkelijke vooruitzicht van gelijke status. Naast het wonder van het dragen van kinderen kunnen we ons lichaam ook aansporen tot olympische prestaties en allerlei andere lichamelijke fabelachtigheden – er is dus geen reden waarom de geboorte van een kind minder een recht zou moeten zijn om voor te kiezen dan andere uitdagingen.

Een kindervrij leven heeft genoeg om aan te bevelen, waaronder een grotere persoonlijke vrijheid en minder financiële stress – en geen van beide opties is om aan te twijfelen. Grappig genoeg is ouderschap, hoewel het een van de moeilijkste keuzes is die je zult moeten maken, een van de weinige levensveranderende gebeurtenissen die niet veel kritisch worden bekeken. Er is geen duidelijke aantrekkingskracht van een levenslange gehechtheid aan nakomelingen die geen enkele verantwoordelijkheid voor je voelen en die hun tienerjaren doorbrengen met uit te zoeken hoe ze je helemaal kunnen dumpen.

Niemand gaat het ouderschap in voor een gemakkelijk leven en je zult de voordelen pas zien als je de keuze al hebt gemaakt. Voortplanting is de belichaming van Catch 22. Ik heb me een groot deel van mijn twintiger en dertiger jaren net als jij gevoeld, en later de vreselijke wanhoop van iemand die het misschien te laat heeft laten komen, en mijn beste advies is om serieus na te denken over de keuze die je maakt. Toen ik mijn eigen terughoudendheid onder ogen zag, realiseerde ik me dat het niet was dat ik geen moeder wilde worden, maar dat mijn eigen jeugdervaringen me huiverig maakten om iets dergelijks aan een andere onschuldige op te dringen.

Toen ik de irrationaliteit van mijn angst had overwogen en had besloten dat ik de middelen had om het anders te doen, begon ik actief ouder te willen worden. Gelukkig voor mij was ik nog niet te laat. Misschien komt u niet tot een soortgelijke conclusie, maar voordat u het punt bereikt waarop u geen weg meer terug hebt, moet u er zo goed mogelijk voor zorgen dat u uw redenering duidelijk voor ogen hebt en zowel de nadelen als de voordelen ervan inziet. Uw man heeft de luxe om van gedachten te veranderen; u niet.

De belangrijke en blijvende keuzes die we maken, met mogelijke vertakkingen over tientallen jaren, moeten egoïstische keuzes zijn die nauwelijks door anderen worden beïnvloed, en die we maken door de omstandigheden die kunnen veranderen, goed in het oog te houden. Paren gaan gemakkelijker uit elkaar zonder kinderen (zij het even pijnlijk); het leven wordt een existentieel argument dat moeilijk te verliezen is als je kijkt naar hoe je baby’s en kinderen ons leven kunnen vergroten en verbeteren. Doen wat goed voor je is, is vaak een gokspel en niemand van ons is onfeilbaar in zijn keuzes. Niemand kan je vertellen of je een ouder moet zijn, maar goede vrienden zullen je er hopelijk aan blijven herinneren dat het een keuze is die je moet maken met je ogen wijd open.

Als je een dilemma hebt, stuur dan een korte e-mail naar [email protected]. Volg Mariella op Twitter @mariellaf1

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragrafen}}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via e-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger