Waarom is het leven zo kort? De gemiddelde leeftijd van vrouwen is 83 jaar en van mannen 79 jaar en je zou kunnen denken dat dat best goed is. In het begin van ons leven lijkt het een lange tijd te zijn, maar als we ouder worden, begint het als heel kort te voelen. Waarom?

Wel, de eerste jaren zijn we bijna onbewust. We zijn alleen, reageren op prikkels volgens ons aangeboren temperament en andere eigenschappen, en weinig anders. En we weten niet dat er iets is dat dood heet en zijn daarom onsterfelijk.

Dan groeien we op en worden we puber en worden we geleidelijk gevoed met het idee dat we iets zijn, mooi, goed, intelligent, ondeugend, slim en dom en al het andere dat we maar kunnen bedenken. En dan zijn we plotseling dat alles en nog veel meer. En hoewel we wel eens over de dood hebben gehoord, of iemand uit onze naaste omgeving hebben verloren, geldt dat meestal voor andere mensen dan onszelf. We zijn nog steeds onsterfelijk.

We veranderen in tieners met razende hormonen, moeten worstelen met de omgeving, onszelf en de ideeën die we hebben meegekregen en die niet bij ons passen, en de jaren verstrijken en verder is niets belangrijk. Oude mensen zijn iedereen ouder dan 20 jaar en ze staan allemaal met één voet in het graf. Wij zijn nog steeds onsterfelijk.

Dan komen we over de tienerjaren heen en worden we ‘wijs’, we gaan naar de universiteit, naar het werk, de gevangenis, hebben echtgenoten, kinderen, geluk en verdriet en niets anders is belangrijk, we hebben genoeg te doen. We zijn sterfelijk maar hopen dat we lang genoeg leven om onze kinderen volwassen te laten worden, wat dat ook moge betekenen. En zo gaat het door tot we op een dag van middelbare leeftijd zijn, dan beginnen we het steunproces voor onze kinderen. We helpen hen het huis te verlaten en hun eigen weg te gaan, eindelijk.

We steunen hun eerste stappen, en misschien een beetje verder, en dan worden we plotseling bejaarden en hebben we eindelijk tijd om naar onszelf te kijken en voor onszelf te bestaan en voor niets anders. Maar veel mensen zijn bang voor wat ze zien en creëren iets nieuws om de kinderen die nu aan hun reis in de wereld beginnen ditzelfde proces te laten herhalen.

We kunnen gemakkelijk belangrijkheid creëren, misleiding om ons achter te verschuilen

Veel mensen komen nooit in contact met zichzelf, hoe oud en ‘wijs’ ze ook worden. Ook al is het enige wat hen nog rest, in hun eentje in een tehuis voor oude mensen te gaan zitten. Maar er zijn er die stilstaan en zich afvragen: hier ben ik, wat zal ik ermee doen?

Geloof me, zo gaat het. Ik weet het zeker, door mijn eigen ervaring, ik ben kind geweest, puber, tiener, werkende vrouw, getrouwd met kinderen, heel belangrijk en een steun om mijn kinderen op de wereld te zetten zodat ze alle onzin kunnen herhalen.

En nu sta ik in de schoenen met de vraag, hier ben ik en wat zal ik er mee doen? Als ik tot mijn pensioen doorwerk, heb ik nog 5 jaar te gaan. Ik heb alles bij elkaar nog 10 goede jaren, als ik zo lang leef. Er zijn echt maar tien goede jaren, want na zeventig komen de toekomstige problemen van de ouderdom, we zullen aftakelen in het lichaam en misschien in de geest.

Als we de statistieken gebruiken, heb ik nu nog 21 jaar te gaan en 4 daarvan als weduwe. En als ik naar de erfelijke genen kijk, zou ik nog 30 jaar kunnen hebben en 10 daarvan in een bejaardentehuis en enkele daarvan als weduwe.

Nu weten we waarom het leven zo kort is. Het is in feite slechts 20 tot 30 jaar.

En wat zal ik met ze doen? Wel, ik ga ze allemaal beleven, elk moment, met mezelf, voor mezelf en voor niemand anders. Mijn laatste ademtocht in deze wereld zal het meest opmerkelijke moment van mijn leven zijn. Het zal, net als alle andere momenten, nooit herhaald worden. Vanaf dat moment is het allemaal voorbij, ik en alles waar ik voor sta. Wie zegt dat het leven niet geweldig is, absoluut opmerkelijk en ons bestaan het grootste wonder van allemaal?

Wonderlijk.