Terwijl u dit onderwerp bestudeert in het licht van dit essay, zult u misschien ontdekken dat het in tegenspraak is met wat u is geleerd. Als dat zo is, komt dat omdat u een “systeem” hebt geleerd en niet de Schrift. Wat betekent de term “uitverkoren volk”? Velen denken onmiddellijk aan Israël. Is dit juist? Wat zegt de Bijbel?

Wie werd in Deuteronomium 7:6 (sprekend over “uitverkoren volk”) aangesproken? Deuteronomium 6:3-4 onthult dat het tot Israël werd gesproken. In die tijd bestond Israël uit allen die met Mozes uit Egypte waren gekomen (zie Deuteronomium 7:8). Een zeer vergelijkbaar vers is Deuteronomium 14:2. In 1 Kronieken 16:13 wordt Israël “Zijn uitverkorenen” genoemd: David schreef Psalm 33:12; 105:6, 43. En Jesaja schrijft deze woorden van de Heer: Jesaja 41:8-9; 43:10,20; 44:1. In Jesaja 48:12 verwijst de Heer naar hen als “Mijn geroepenen”. En Daniël noemt hen “Zijn uitverkoren volk” (Daniël 11:15).

Uit het bovenstaande kan worden opgemaakt dat de uitdrukking, “uitverkoren volk” zeker van toepassing was op Israël. Maar, wat was de samenstelling van het oudtestamentische Israël? Volgens de Bijbel bestond Israël uit: 1) de nakomelingen van Jakob (Exodus 1:1; Jozua 13:6, enz.), en, 2) degenen die zich bij Israël voegden door middel van besnijdenis en het houden van de wet (Exodus 12:48 e.v.).

Het verbond houden was een vereiste voor allen die deel wilden blijven uitmaken van Israël (Genesis 17:14; Exodus 12:15,19; 30:32,38; 31:14; Leviticus 7:20-21, 25,27; 17:4,9-10, 14; 18:29; 19:8; en Numeri 15:30-31). Deze Schriftplaatsen, en vele andere, tonen aan dat het lidmaatschap van de natie Israël afhankelijk was van gehoorzaamheid aan God’s geboden. Wie ongehoorzaam was aan God, verloor zijn burgerschap.

Wanneer de meeste mensen denken aan het Israël van het Oude Testament, denken zij uitsluitend in termen van Israël als natie. Toch is dit niet de ware Bijbelse betekenis van “Israël”. De naam “Israël” heeft altijd een tweevoudige betekenis gehad: een nationale, en een religieuze. Bijvoorbeeld Exodus 19:6 en Amos 9:11-12 verkondigen dat het overblijfsel van Israël grotendeels een entiteit van religieuze in plaats van nationale bestemming zou zijn. Jesaja zegt ongeveer hetzelfde (Jesaja 56:7-8).

De primaire betekenis van “Israël” in het Oude Testament staat voor de religieuze verbondsgemeenschap, het volk dat God in waarheid en Geest vereert. In de tweede plaats duidt het op een afzonderlijke etnische groep of natie die geroepen is om geestelijk Israël te worden. Beslissend voor de profeten van het Oude Testament en hun profetieën is de theologische kwaliteit van het “volk van God”, niet hun etnische en politieke kenmerken.

In tegenstelling tot de beweringen van Hal Lindsey, en andere dispensationele auteurs (Charles Ryrie, etc.), was de zegen van Israëls uitverkiezing niet onvoorwaardelijk. Wanneer de uitverkiezing wordt onthouden, verliest de uitverkiezing haar betekenis, en faalt daarom. Als Israël ophield God als haar Heer te erkennen, verklaarde zij dat zij niet langer Zijn volk wenste te zijn. Haar hoge roeping om het ‘uitverkoren volk’ te zijn was niet het teken van Goddelijke lankmoedigheid of gunstbetoon, maar een oproep tot een taak die veeleisend en onophoudelijk was, en uitverkiezing en taak waren zo nauw met elkaar verbonden dat zij het ene niet kon hebben zonder het andere.”

Viel Israël in het Oude Testament haar uitverkiezing kwijt? Zoals Paulus zou zeggen: “God verhoede het!” Het Oude Testament profeteerde op vele plaatsen dat een “overblijfsel” gered zou worden. De vraag is: Uit wie zou dit overblijfsel bestaan? Volgens Jeremia 31:31-34 zou het overblijfsel bestaan uit hen die “de Here kennen”, en wier zonden volledig vergeven zouden worden (in tegenstelling tot onder het Oude Verbond – Hebreeën 10:1-4). Dit zou mogelijk worden gemaakt door de inwerkingstelling van een “nieuw verbond”. Dit Nieuwe Verbond (of “Testament” -KJV) werd door Jezus bekrachtigd bij Zijn kruisiging, in symbolische vorm aan Zijn discipelen getoond tijdens het Laatste Avondmaal (Mattheüs 26:28, Marcus 14:24, Lucas 22:20, 1 Korintiërs 11:25).

Is het Israël van het Nieuwe Verbond anders dan het Israël van het Oude Testament? Het Israël van het Nieuwe Verbond bestaat uit 1) de nakomelingen van Jakob die in de Messias geloofden (Mattheüs 10:6; 15:24; Handelingen 2:36-41; 21:20, enz.), en, 2) zij die zich bij Israël voegden door geestelijke besnijdenis en het houden van de nieuwe “wet” (Romeinen 2:28-29; 13:10; 1 Timoteüs 1:5).

Met de instelling van het Nieuwe Verbond was fysieke afkomst niet langer een bepalende factor om tot Israël te worden toegelaten. Alleen zij die in de Messias geloofden, konden Israël binnengaan of er deel van blijven uitmaken. Laten we onderzoeken wat de Bijbel hierover te zeggen heeft in Jeremia 11:16. Vers 17 zegt dat dit was gericht tot “het huis van Israël en het huis van Juda”. Lees wat Hosea zegt over Israël in Hosea 14:6.

Paul pakt het olijfboom motief op in Romeinen 11:17-24. Hij zegt dat de Joden die de Messias verwierpen zelf verworpen werden en “afgebroken” (of afgesneden, om de Oud Testamentische term te gebruiken) van de “olijfboom” van Israël (vers 20). De apostel liet zien dat de enige mogelijke manier om een burger van Israël te blijven was om in Jezus als Messias te geloven. Dit burgerschap werd ook aangeboden aan de heidenen op dezelfde voorwaarde. Als zij hun geloof in de Messias van Israël zouden stellen, zouden zij tot medeburgers van Israël worden gemaakt (Efeziërs 2:19). Christus schiep Zijn kerk, niet naast Israël, maar als het getrouwe overblijfsel van Israël dat de verbondsbeloften en verantwoordelijkheden erft. De kerk van Christus is niet gescheiden van het Israël van God, maar alleen van het Christus verwerpende Joodse volk.

De identificatie van de kerk met Israël is expliciet in Petrus’ eerste zendbrief (1 Petrus 2,9). Hier verklaart Petrus definitief dat zij die “geloven” in Christus Jezus (1 Petrus 2:7) het “uitverkoren ras” en de “heilige natie” waren (1 Petrus 2:9; vergelijk Exodus 19:6; Deuteronomium 7:6; en 14:2). Alleen in Christus kon Israël als natie het ware verbondsvolk van God blijven. Gods verbondsvolk wordt niet langer onderscheiden door raciale of territoriale kenmerken, maar uitsluitend door hun geloof in Christus. En het land dat wij geërfd hebben is een geestelijk land. De geestelijke zegeningen van het burgerschap in het Israël van God zijn de onze als dienaren van Christus, maar hoe zit het met de “onvoorwaardelijke” landbeloften van het zogenaamde “Palestijnse Verbond”?

Is het huidige Israël een vervulling van de profetie?

Een van de meest voorkomende beweringen van de premillennial dispensationalist vandaag de dag is dat de vorming van de staat Israël in 1948 het bewijs is dat de Joden nog steeds “Gods uitverkoren volk” zijn, en dat Hij nog steeds profetische plannen voor hen heeft. (Dit wordt krachtiger dan ooit beweerd vanwege de recente vijandelijkheden in het Midden-Oosten). Er wordt beweerd dat God aan het werk was om de Joden terug te brengen naar hun “oude vaderland”, en dat zij een Bijbels recht hebben om Palestina als hun eigen land op te eisen. Zijn deze beweringen juist? Was de vorming van de staat Israël een bewijs van Gods zegen? Van God’s uitverkiezing?

Welke Schriftplaatsen gebruiken dispensationalisten om deze beweringen te staven? Hoe komen zij tot hun conclusies? Zoals u misschien al weet, gebruikt de dispensationalist wat hij noemt een “letterlijke hermeneutiek”. Dat wil zeggen, hij beweert de woorden van de Bijbel te interpreteren op hun nominale waarde, en ze te begrijpen in hun “normale,” dagelijkse gebruik en betekenis. Deze uiterst letterlijke hermeneutiek wordt dan gebruikt om de profetieën van het Oude Testament te “interpreteren”, die spreken over de terugkeer van Gods volk naar het Heilige Land. Dit letterlijkheid wordt echter ook gebruikt als een excuus om de duidelijke herinterpretatie door de schrijvers van het Nieuwe Testament van deze zelfde profetieën te negeren. Zelfs wanneer de geïnspireerde schrijvers van het Nieuwe Testament een andere betekenis geven aan de profetieën van het Oude Testament dan een “letterlijke”, zal de dispensationalist zeggen dat dit niet de volledige betekenis is, en dat deze profetieën “nog gerealiseerd moeten worden voor Israël.”

Een van de Schriftgedeelten waarvan de dispensationalist beweert dat ze vervuld werden door de oprichting van de staat Israël in 1948, is te vinden in Ezechiël 36-37. Deze profetie werd aan Ezechiël gegeven tijdens de Babylonische gevangenschap (Ezechiël 1:1-2), en voorspelde de uiteindelijke terugkeer van Israël naar hun land. Verbonden met deze profetie was de voorspelling van de komende Messias (Ezechiël 38), en de inwijding van het Nieuwe Verbond. Zoals we weten uit zowel de seculiere geschiedenis als het Nieuwe Testament, keerde het volk inderdaad terug naar het land en kwam de Messias en richtte het Nieuwe Verbond op (Mattheüs 26:28). Desondanks ontkennen dispensationalisten de vervulling van deze profetieën, zeggende dat zij slechts een “gedeeltelijke vervulling” vonden in de terugkeer van Israël en de eerste komst van Christus. Zij beweren verder dat het opnieuw bijeenbrengen van de Joden om de huidige staat Israël te vormen deel uitmaakt van de uiteindelijke vervulling. Zij zeggen dat de zegeningen van het “Palestijnse Verbond” nu pas tot stand komen. De beloften van passages als Deuteronomium 30 worden aangevoerd als “Schriftuurlijke basis” voor Israëls her-verzameling. Hoe moeten wij dergelijke beweringen beantwoorden?

Volgens Deuteronomium 30:1-8, was de terugkeer tot de Here een noodzakelijke voorwaarde voor de her-verzameling van Israël in Palestina (verzen 2-3). Gebaseerd op deze duidelijke passage uit de Schrift, kan met zekerheid worden geconcludeerd dat de Staat Israël, die nu bestaat, niet werd gevormd als gevolg van de zegeningen van dit verbond (het “Palestijnse Verbond” van de Scofield Bijbel).

De Joden van 1948 (met uitzondering misschien van een paar geïsoleerde individuen) keerden zich niet tot de Heer. En, om de vorming van Israël te baseren op hun vermeende “trouw” aan het Judaïsme verraadt een fundamenteel misverstand over wat het Judaïsme is. Sommigen denken dat de Jood van vandaag een speciaal voordeel heeft, misschien zelfs redding zonder Christus, omdat hij gelooft in de God van het Oude Testament, en de godsdienst van het Oude Testament volgt. Dit gaat voorbij aan het feit dat de godsdienst van het Oude Testament gebaseerd was op het brengen van offers voor zonden (Leviticus 17:11). Het gaat ook voorbij aan de verklaringen van het Nieuwe Testament dat er absoluut GEEN verlossing is buiten Christus (Johannes 14:6; Handelingen 4:10-12), en dat de godsdienst van het Oude Testament niet langer doeltreffend was (Hebreeën 7-10). De Heer van het Nieuwe Testament is Jezus. Deze openbaring werpt licht op wie de Heer van het Oude Testament is. Petrus citeert bijvoorbeeld Joël 2:32 als vervuld in Jezus (Handelingen 2:21).

Wat moeten wij antwoorden als de dispensationalist beweert dat het bestaan van de huidige staat Israël “bewijs” is van Gods verbondszegen over hen? Met de duidelijke steun van de Schrift, kunnen wij zeggen: “NEE!” We kunnen dan wijzen op Deuteronomium 30:1-8 als bewijs dat het Israël van vandaag beslist niet het Israël van de Bijbel is! Maar, hoe zit het met het land dat aan Abraham beloofd was?

Paulus, die de belofte aan Abraham aanhaalt, beperkt het gebied niet tot Palestina: Het was NIET door de wet dat Abraham en zijn nageslacht de belofte ontvingen dat hij erfgenaam van de wereld zou zijn, maar door de gerechtigheid die uit het geloof voortkomt (Romeinen 4:13). Dit is een uitbreiding van de uitspraak van Jezus in Mattheüs 5:5, waarin de zachtmoedigen niet alleen Palestina zullen beërven, maar de aarde. Zoals u ziet, is de erfenis voor Abraham en zijn nakomelingen. De dispensationalist gelooft dat Joodse mensen recht hebben op de erfenis op grond van hun raciale afkomst of etnische erfenis. Maar Paulus weerlegt dit idee in Galaten 3:7,29. Voor het geval hij het niet duidelijk genoeg heeft gemaakt, herhaalt Paulus voor hen die een speciaal voorrecht verwachten voor fysieke afstammelingen van Abraham: “Nu zijn aan Abrahams en zijn zaad de beloften gedaan. Hij zegt niet: En aan zaad’ als van velen, maar als van één: En aan uw zaad, dat is Christus” (Galaten 3:16). De enige manier om iets te erven is in Christus! De Joodse leiders die naar Johannes de Doper kwamen, dachten dat het Koninkrijk automatisch van hen was op grond van hun erfenis. (Mattheüs 3:9). De apostel Paulus verklaart de aard van ware joodsheid in Romeinen 2:28,29; 9:6-8; 11:5-7.

De volle draagwijdte van Israëls profeten was niet nationalistisch, maar universeel, met een toenemende kosmische dimensie die hemel en aarde omvatte (Jesaja 65:17; 24:21-23). De schrijver van Hebreeën verzekert hen dat Abraham niet alleen naar Palestina keek voor de vervulling van de beloften. Hij zocht “een beter land” en een stad “waarvan God de bouwer en de maker is” (Hebreeën 11:10,16). De continuïteit van de oudtestamentische termen en de beelden uit het Midden-Oosten in Hebreeën verzekert de kerk dat Gods belofte niet is mislukt of uitgesteld, maar nu wordt ervaren in Christus (Hebreeën 6:5), en dat de landbeloften aan Abraham worden vervuld in het universele Koninkrijk van God.

Tot besluit: wij hebben het onderwerp bestudeerd van wie Gods uitverkoren volk is, en wij hebben ontdekt dat, volgens de Bijbel, Israël nu bestaat uit allen die in Jezus als Messias geloven. Het is daarom niet juist om te stellen dat de kerk Israël heeft VERVANGT. Integendeel, de kerk IS de continuïteit van het oudtestamentische Israël van God; zij heeft alleen de Joodse natie vervangen. Er is geen onderscheid meer tussen “Jood” en “niet-Jood”. Alle naties zijn nu een deel van Geestelijk Israël in Christus. Het koninkrijk van Christus is hier nu in volheid. Allen (die deel uitmaakten van het ware geestelijke) Israël zijn gered en hebben de erfenis gekregen (Romeinen 11:26).

Met de komst van de oorlog in het Midden-Oosten vragen velen zich af wat er in profetische zin aan de hand is. Als preteristen kunnen wij met zekerheid zeggen dat de gebeurtenissen die nu plaatsvinden NIET een vervulling van profetie zijn. Wij weten dat alle profetie vervuld werd in 70 na Christus, toen het Nieuwe Verbond volledig tot stand kwam, waardoor het Koninkrijk beschikbaar werd voor allen die in Jezus als Verlosser (Messias) wilden geloven. Enige emotionaliteit is begrijpelijk in tijd van oorlog. We hoeven echter niet bang te zijn voor de Grote Verdrukking of om “achtergelaten” te worden in de Opname. Wij weten door de tijdslimieten in het Nieuwe Testament dat deze dingen reeds hebben plaatsgevonden, en wij leven in het nieuwe geestelijke beloofde land.

Over Joden gesproken, hier is wat de Schrift zegt:

Isaja 65:15, “En gij zult uw naam verlaten tot een vloek voor mijn uitverkorenen; want de Here GOD zal u doden, en zijn knechten bij een andere naam noemen.”

Matheüs 21:43, “Daarom zeg Ik u: Het Koninkrijk Gods zal van u weggenomen worden, en gegeven worden aan een volk, dat de vruchten daarvan voortbrengt.”

De twee bovenstaande verzen werden vervuld in 70 na Christus, toen de Joden werden gedood, de tempel in brand werd gestoken, en het Koninkrijk Gods van de Joden werd weggenomen en gegeven aan allen die in Christus geloven.

Ander bewijs dat er tegenwoordig geen Joods ras meer is

Na de verwoesting van Jeruzalem in 70 n.Chr. werd de natie Israël, naar het vlees, over de aarde verstrooid, en verloor alle stamverwantschap. Deze verstrooiing werd onveranderlijk gemaakt door het feit dat alle genealogische gegevens van de stammen werden vernietigd met de Tempel in 70 na Christus. Het simpele feit is dat er geen Joods ras meer bestaat. Niet alleen de Bijbel bevestigt dit (zoals reeds geopenbaard), maar ook de geschriften van wereldse autoriteiten, met inbegrip van Joodse bronnen. Overweeg de volgende citaten:

De Encyclopedia Brittanica (1973): “De Joden als ras: De bevindingen van de fysische antropologie tonen aan dat, in tegenstelling tot de populaire opvatting, er geen Joods ras bestaat. Antropocentrische metingen van Joodse groepen in vele delen van de wereld geven aan dat zij sterk van elkaar verschillen met betrekking tot alle belangrijke fysieke kenmerken” (vol. 12, pagina 1054).

Encyclopedia Judaica Jerusalem (1971): “Het is een gangbare veronderstelling, en een die soms onuitroeibaar lijkt, zelfs in het aangezicht van bewijs van het tegendeel, dat de Joden van vandaag een ras vormen, een homogene entiteit die gemakkelijk herkenbaar is. Uit de voorgaande bespreking van de oorsprong en de vroege geschiedenis van de Joden moet duidelijk zijn dat zij in de loop van hun vorming als volk en natie reeds een verscheidenheid aan rassen hadden geassimileerd van mensen die naar het algemene gebied waren getrokken dat zij bewoonden. Dit had plaatsgevonden door kruisingen en vervolgens door bekering tot het Judaïsme van een aanzienlijk aantal gemeenschappen. .

“Aldus maakt de verscheidenheid van de raciale en genetische kenmerken van de verschillende Joodse kolonies van vandaag een uniforme raciale classificatie van hen tot een contradictio in terminis. Desondanks accepteren veel mensen gemakkelijk het idee dat zij een afzonderlijk ras zijn. Dit wordt waarschijnlijk versterkt door het feit dat sommige Joden qua uiterlijk herkenbaar verschillen van de omringende bevolking. Dat velen niet gemakkelijk te identificeren zijn, wordt over het hoofd gezien en het stereotype voor sommigen wordt uitgebreid tot allen – een niet ongewoon verschijnsel” (Encyclopedia Judaica Jerusalem, 1971, vol. 3, p. 50).

Encyclopedia Americana (1986): “Raciale en etnische overwegingen. Sommige theoretici hebben de Joden als een apart ras beschouwd, hoewel dit geen feitelijke basis heeft. In elk land waar de Joden geruime tijd hebben geleefd, kwamen hun fysieke trekken in de buurt van die van de inheemse bevolking. Vandaar dat de Joden tot verschillende rassen behoren, variërend van blank tot donker. De oorzaken van dit verschijnsel zijn onder meer vrijwillige of onvrijwillige rassenvermenging en de bekering van heidenen tot het jodendom” (Encyclopedia Americana, 1986, vol. 16, p. 71).

Collier’s Encyclopedia (1977): “Een veel voorkomende fout en hardnekkige moderne mythe is het aanmerken van de Joden als een ‘ras! Dit is wetenschappelijk misleidend, zowel vanuit het standpunt van de fysieke als vanuit de historische traditie. Onderzoek door antropologen heeft aangetoond dat Joden geenszins uniform zijn in fysiek karakter en dat zij bijna altijd de fysieke en mentale kenmerken weerspiegelen van het volk waartussen zij leven” (Collier’s Encyclopedia, 1977, vol. 13, p. 573).

Funk and Wagnall’s New Encyclopedia (1970): “In 1970 nam de Israëlische Knesset wetgeving aan die een jood definieert als iemand geboren uit een joodse moeder of een bekeerling” (vol. 14, p. 214).

H.G. Wells: “Er kan weinig twijfel over bestaan dat de verspreide Feniciërs in Spanje en Afrika en over het gehele Middellandse-Zeegebied, die een taal spraken die nauw verwant was aan het Hebreeuws en beroofd waren van hun authentieke politieke rechten, zich bekeerden tot het Judaïsme. Want fasen van krachtig proselitisme wisselden in de Joodse geschiedenis af met fasen van exclusieve jaloezie. Bij een gelegenheid werden de Idumeeërs, toen zij veroverd waren, allen onder dwang tot Joden gemaakt. Er waren Arabische stammen die joden waren in de tijd van Mohammed, en een Turks volk dat voornamelijk joden waren in Zuid-Rusland in de negende eeuw. Het jodendom is inderdaad het gereconstrueerde politieke ideaal van vele verbrijzelde volkeren – hoofdzakelijk Semitische…. Het grootste deel van het Jodendom was nooit in Judea en was nooit uit Judea gekomen” (The Outline of History, p. 505).

John Bray: “Veel christenen weten niet dat de overgrote meerderheid van de zogenaamde Joden in de wereld van vandaag de Asjkenazim Joden zijn, terwijl de rest van hen de Sefardim Joden zijn. De Asjkenazim Joden hebben als achtergrond niet de natie Israël, maar een land genaamd Khazaria, welk land op een bepaald moment het grootste land van Europa was. De kolonisten van Khazaria waren Turken en Hunnen. In 740 na Christus besloot koning Bulan van Khazaria de Judaïstische godsdienst voor zijn land in te voeren. Er woonden daar al een aantal Joden. Hij bekeerde zich tot het jodendom, samen met al zijn ambtenaren, en het hele land kwam bekend te staan als een natie van joden. In 970 kwam Rusland en overheerste de situatie, en de Khazaren werden verstrooid, velen van hen gingen naar Polen en Litouwen. Waar aan het begin van onze moderne beschaving de grootste concentratie Joden werd gevonden. Vandaag de dag heeft het grootste percentage van de zogenaamde Joden in de wereld deze groep mensen als achtergrond” (Deze informatie is uitvoerig gedocumenteerd in John Bray’s boek, Israel in Bible Prophecy).

Tegenwoordig betekent Jood zijn eenvoudigweg dat men de Judaïstische godsdienst aanhangt of zich daartoe bekeert, of anders deel uitmaakt van een “broederschap” van hen die dat zijn. Jood zijn heeft dus niets te maken met ras. We kennen een aantal bekende figuren, zoals Sammy Davis, Jr., Elizabeth Taylor, Madonna, en Tom Arnold, die Jood zijn geworden door bekering tot de godsdienst van het Judaïsme.

Daarom kunnen we duidelijk en vol vertrouwen beweren dat er niet zoiets bestaat als een Joods ras, en dat dat er ook nooit zal zijn. Sinds de val van Jeruzalem en de verstrooiing van het volk Israël in de eerste eeuw, bestaat het volk dat zichzelf Israël noemt uit een verzameling mensen uit bijna elk volk ter wereld, zonder enige relatie met de twaalf stammen van het historische volk dat bekend staat als Israël. Alle pogingen om te beweren dat er een ras van Israëlieten is, of ooit weer zal zijn, zijn zinloos en van generlei waarde gebleken. Er is geen Joods ras.

Wat moet een volgeling van Christus van Joden denken?

Romeinen 2:28-29, “Want hij is geen Jood, die uitwendig is, noch is dat de besnijdenis, die uitwendig is in het vlees; maar hij is een Jood, die inwendig is; en de besnijdenis is die des harten, in den geest, en niet in den letter; welker lof niet is van mensen, maar van God.”

Volgelingen van Christus ZIJN Joden! Volgelingen van Christus hebben Israël niet VERVANGT… de volgelingen van Christus ZIJN Israël. Geestelijk Israël.

Eindgedachten

Joden beoefenen geen “oudtestamentische godsdienst;” zij zijn geen bijna-christenen, met als enige ontbrekende aanvaarding van de Messias en het Nieuwe Testament. Zij aanbidden niet de ware God, zelfs niet de “God van het Oude Testament” Jezus was zeer onvermurwbaar: Als zij Mozes hadden geloofd, zouden zij Hem geloven. (Johannes 5:46-47) Zij geloven het Oude Testament ook niet. De godsdienst van het Judaïsme is een Talmoedisch geloof, niet Bijbels. Zij die, zoals de meerderheid van de premillenialisten, de seculiere natie Israël steunen in deze tijd, eenvoudig omdat zij zogenaamde Joden zijn, en beweren dat het premillenial systeem op Israël vertrouwt als een centraal aspect van zichzelf, geven steun aan afvalligen en vijanden van Christus, en moedigen hen in feite aan in hun ongeloof.