Onlangs maakte Brow een blog over waarom hij gelooft dat Wilt Chamberlain de grootste aller tijden is. Hoewel hij zijn punten zeer goed onderbouwt en een uitstekend schrijver is, ben ik het niet eens met zijn standpunt. Hier is waarom.

De problemen met Wilt’s anekdotisch bewijs

Wilt Chamberlain is misschien wel de koning van de anekdote. Zijn hele carrière is bezaaid met verhalen die te bizar lijken om waar te zijn. En dat is waar onze problemen beginnen. Het is heel gewoon om iemands perceptie op te blazen door het verhaal aan te passen met meer exorbitante cijfers of prestaties. Laten we eens kijken naar het “20.000 vrouwen” verhaal, dat beweert dat Wilt met 20.000 vrouwen sliep tijdens zijn leven. Laten we, gebruikmakend van wat we over hem weten, enkele parameters vaststellen. Laten we zeggen dat Chamberlain “het” begon toen hij 16 was. In die tijd begon hij basketbal te spelen, dus dat zou kunnen leiden tot meer belangstelling van vrouwen voor hem.

B: Laten we ook aannemen dat Chamberlain in 1999 stopte. Toen begon hij hartproblemen te krijgen die tot zijn onfortuinlijke dood leidden. Hij werd 63.

C: Vanwege Chamberlains zware werklast op het veld, laten we ook aannemen dat hij geen seks had na het spelen van een NBA wedstrijd.

Dat laat ons 16.110 dagen over voor Wilt. Als we het aantal vrouwen delen door het aantal beschikbare dagen, zien we dat, wil dit verhaal kloppen, Wilt 1,24 keer per nacht seks zou moeten hebben. Dit is een belachelijk aantal, en zeker niet een aantal dat 40+ jaar houdbaar is. En dan hebben we het nog niet eens over de dagen die hij aan andere activiteiten heeft besteed of die hij niet in de NBA heeft gespeeld. Dat zou het aantal nog kunnen verhogen. Als we bedenken dat hij dit in 1991 claimde, dan verhoogt dat het getal tot 1.43.

Mijn Verdict: Vals. Ik zou 2.000 kunnen geloven. Niet 20.000.

Een andere beroemde anekdote die over Wilt werd gehoord, waren zijn indrukwekkende fysieke statistieken. Bijvoorbeeld, er wordt beweerd dat Wilt meer dan 500 pond kon bankdrukken. Bedenk dit: het wereldrecord bankdrukken was destijds 616 pond in 1967, 556 in 1959, en 636 in 1971. Wilt vergelijken met professionals die een groot deel van hun tijd besteden aan de sport van het powerliften, getuigt van weinig respect voor hen. Daar komt nog bij dat Wilt met zijn gewicht van 275 pond dat niet had mogen tillen. De recordhouder van 1971 en 1972, Jim Williams, woog 340 pond op 1 meter 88. Als je bedenkt dat Wilt’s gewicht veel lager zou zijn door zijn langere gestalte (die meer steun op de benen dwingt), is het ongelooflijk dom om te denken dat Wilt dat zou kunnen tillen.

Mijn oordeel: Vals. Nogmaals, dit is krankzinnig. Shaq woog in de buurt van wat Jim Williams deed, en hij was gebouwd als een eik. Hij had slechts een gewicht van 450 (ik weet het, “slechts”). Dus waarom zou Wilt dat wel kunnen?

Dus het anekdotisch bewijs lijkt Wilt niet te bevoordelen. De bizarre verhalen die over hem worden verteld doen afbreuk aan zijn nalatenschap omdat ze niet echt lijken te zijn. Dit is echter geen kritiek op hem. Dit is gewoon iets wat ik naar buiten breng – gebruik geen anekdotes om Wilt te steunen. Het kunnen leugens zijn.

Het probleem met zijn statistieken

Dit gaat een beetje getallen-achtig worden, maar luister naar me. Wilt’s cijfers zien er oppervlakkig uitstekend uit, maar het is heel interessant als je dieper in de statistieken duikt.

Eerst PER. PER is een statistiek die de cumulatieve impact van een speler op de box score samenvat in één getal. Volgens PER is Chamberlain de vijfde beste, achter Michael Jordan, LeBron James, Shaquille O’Neal en David Robinson. Omdat PER gebaseerd is op de box score cijfers en niet op andere factoren zoals Plus/minus gebaseerde statistieken, lijkt het vreemd dat Wilt hierin niet de beste is. Maar dat komt omdat hij speelde in een tijdperk waarin spelers meer schoten namen en meer rebounds pakten. Wilt’s rebound percentages in zijn laatste drie jaren (waarin TRB% werd geregistreerd en hij de league leidde), Wilt had het achtste beste rebound percentage aller tijden. Laten we ook eens kijken naar Win Shares per 48 minuten, een statistiek die niet alleen de statistische bijdragen van een speler combineert, maar ook hun Plus/Minus-statistieken en met betrekking tot de minuten. In deze categorie staat Chamberlain op de vierde plaats. In defensieve Winstaandelen, een statistiek die de defensieve impact van een speler bijhoudt, staat Chamberlain ook op de vierde plaats. Mijn punt in dit alles? Wilt was erg goed, maar als je kijkt naar zijn gelijken in de GOAT race, valt hij achter hen.

Het probleem met zijn tijdperk

Ik weet dat dit een beetje gemeen gaat klinken, maar de jaren ’60 waren nergens in de buurt van de piek van basketbal. Weet je nog dat er in het begin van de jaren 2000 een probleem was dat mensen bang waren dat het spel te traag en lelijk werd? Zo waren de jaren ’60 ongeveer. De “Gouden Era” van de NBA, die zich uitstrekt van ruwweg 1985-86 tot 1995-96, heeft elf van de top twintig seizoenen in velddoelpercentage, terwijl van 1959-60 tot 1972-73 (de carrière van Wilt) varieert van de eenendertigste tot de achtenvijftigste van de eenenzeventig gespeelde seizoenen in de NBA-geschiedenis. In effectieve field goal percentage, de “Golden Era” is in 11 als de top eenendertig, het laatste decennium (2016-17 terug naar 2007-08) is 9 uit de top twaalf, en Wilt’s tijdperk varieert van zesenveertigste tot achtenvijftigste. Hoewel zijn tijdperk niet werd gedocumenteerd in offensieve rating, had het seizoen na zijn pensionering de laagste offensieve rating in de NBA-geschiedenis. Ook produceerde Wilt’s tijdperk 1.6x meer rebounds dan het spel van vandaag, waardoor hij een veel betere kans had om rebounds te pakken. Ook had het seizoen na Wilt’s pensionering de grootste omzetpercentages. Over het geheel genomen lijkt het erop dat Wilt’s tijdperk was gebouwd voor een atletisch center als hij, want er waren rebounds in overvloed en er was geen driepuntslijn. Als Wilt dertig procent van de gemiste tweepunterpogingen zou pakken zoals hij deed in 1961-62, dan zou hij in de NBA van vandaag gemiddeld 17,5 rebounds pakken, wat suggereert dat terwijl hij nog steeds een all-time great rebounder is, hij ook sterfelijk was.

“Clutch Gene”

Ik citeer Rick Barry, die vol verering sprak over Wilt’s vaardigheid, maar dit schreef in zijn boek uit 1972:

“Ik zal zeggen wat de meeste spelers voelen, namelijk dat Wilt een loser is… Hij is verschrikkelijk in grote wedstrijden. Hij weet dat hij gaat verliezen en de schuld krijgt van het verlies, dus hij vreest het, en je kunt het zien in zijn ogen; en iedereen die ooit met hem heeft gespeeld zal het met me eens zijn, ongeacht of ze het publiekelijk zouden toegeven. Als het aankomt op de slotminuten van een moeilijke wedstrijd, een belangrijke wedstrijd, wil hij de bal niet, hij wil geen deel uitmaken van de druk. Op deze momenten wordt grootheid bepaald en Wilt heeft het niet. There is no way you can compare him to a pro like a Bill Russell or a Jerry West… these are clutch competitors.”

While I don’t like Barry’s cockiness and brazen generalizations in this quote, the point it makes is valid. Wilt was nooit een speler van de grote wedstrijden zoals Michael, Russell, Magic, Bird en zelfs LeBron dat waren. Laten we eens kijken naar zijn record tegen de twee andere grote middenvelders van zijn tijd: Bill Russell en Willis Reed.

1959-60: Verliest 4-2 van Celtics in ECF.

1961-62: Verliest 4-3 van Celtics in ECF.

1963-64: Verliest 4-1 van Celtics in Finals.

1964-65: Verliest 4-3 van Celtics in ECF.

1965-66: Verliest 4-1 van Celtics in ECF.

1966-67: Wint 4-1 vs. Celtics in ECF.

1967-68: Verliest met 4-3 van Celtics in ECF.

1968-69: Verliest met 4-3 van Celtics in Finals. Dit seizoen haalden de Celtics ternauwernood de finale en waren versleten, maar Wilt kreeg het niet voor elkaar in de finale… hij speelde zelfs met “Mr. Clutch”.

1969-70: Verliest 4-3 van Knicks in Finals. In Game 7 raakte Willis Reed geblesseerd, maar hij kwam terug in het spel tijdens het vierde kwart en schakelde Wilt uit om de Knicks een ring te bezorgen.

1971-72: Wint 4-1 vs Knicks in Finals.

1972-73: Verliest met 4-1 van Knicks in Finals.

Dat is niet goed. Voortdurend, gedurende zijn carrière, kon Wilt niet voorbij de Celtics en Knicks komen. Zelfs met teamgenoten als Hal Greer en Jerry West, veroverde Wilt slechts twee keer de ring. Hij heeft een 2-9 record tegen de Knicks en Celtics, een pijnlijke plek op zijn cv. Ik kan iemand niet de titel van grootste aller tijden geven als er een hobbel is waar hij niet overheen komt. Dat is wat grootheid definieert. Het overwinnen van de obstakels die ons tegenhouden is een teken van het doorzettingsvermogen en de wil die aanwezig is in alle spelers in het Griekse Pantheon van de NBA-geschiedenis.