Ik ben nu bijna drie jaar paaldanseres. Ik voelde me aanvankelijk aangetrokken tot paaldansen omdat ik het een prachtig staaltje van dans, kracht en sensualiteit vond. (Ik groeide ook op als een rebelse tiener in een zeer religieus gezin waar ik niet eens een bikini mocht dragen, dus ik geef toe dat het uitdagende karakter van de activiteit wel een beetje aantrekkingskracht had.)

De sensuele kant van paaldansen is een van mijn favoriete dingen aan de sport – zelden zul je me zien oefenen zonder mijn 8-inch hakken. Omdat dit aspect van paaldansen me zo na aan het hart ligt, raak ik vooral van streek als mijn mede-paaldanseressen vrouwen te schande maken die betaald worden om in een stripclub soortgelijke activiteiten uit te voeren als waarvoor ze in een studio betalen.

Geïnternaliseerde vrouwenhaat is een van de meest giftige bijproducten voor vrouwen die in een seksistische en patriarchale samenleving leven. De term geïnternaliseerde vrouwenhaat verwijst naar wanneer vrouwen onwillekeurig seksistische boodschappen en idealen internaliseren die zijn aangeleerd vanuit hun cultuur en samenleving.

Als gevolg van het opgroeien in een wereld waar vrouwenhatende verhalen zo alomtegenwoordig zijn, is het voor vrouwen helaas normaler dan niet om deze zelfhatende overtuigingen te internaliseren. Vrouwen elkaars gedrag laten controleren is een van de meest effectieve manieren om deze schadelijke ideologieën in stand te houden.

Hier volgen enkele voorbeelden van geïnternaliseerde vrouwenhaat:

1. Slut-shaming een andere vrouw vanwege de foto’s die ze op Instagram plaatst, haar sexting-activiteiten, of het aantal mensen met wie ze naar bed gaat. Stand-ins voor het woord “slet” kunnen zijn “wanhopig”, “lage normen” en “weinig zelfrespect.”

2. Het beoordelen van het uiterlijk van een vrouw omdat ze zich niet houdt aan de vrouwelijke idealen van onze cultuur (lichaamshaar, make-up, kleding en maniertjes) – Of het bekritiseren van het uiterlijk van een vrouw omdat ze deze vrouwelijke idealen sterk weerspiegelt.

3. Het beoordelen van de keuzes van een vrouw over hoe ze het moederschap wil uitoefenen. (Of ze nu wel of geen thuisblijfmoeder is, parttime werkt of carrièregericht is) – Of het beoordelen van de keuze van een vrouw of haar onvermogen om kinderen te krijgen als een weerspiegeling van haar morele waarde.

De paaldansgemeenschap is helaas niet immuun voor de epidemie die geïnternaliseerde vrouwenhaat is, ook al wordt paaldansen vaak gepromoot als een sport die vrouwen mondiger maakt omdat het lichamelijke gezondheid en kracht bevordert, een ondersteunende sfeer creëert, en vrouwen nieuwe manieren leert om in contact te komen met hun sensualiteit.

Zelfs als ze empowerment voor vrouwen prediken, proberen veel paaldansers en studio’s zichzelf en hun paaldanshobby te distantiëren van de paaldansers die in stripclubs werken als een manier om te proberen het stigma te vermijden dat met de industrie wordt geassocieerd – in plaats van het stigma te bekritiseren en ertegen op te komen.

De paaldansgemeenschap heeft een paar manieren om dit te doen.

De problematische hashtag #notastripper blijft voortduren op de Instagrams van paaldansers die ervoor willen zorgen dat hun volgers weten dat ze niet worden geassocieerd met de stripping-scene.

Het is ook gebruikelijk in de paaldansgemeenschap om de oorsprong van paaldansen toe te schrijven aan Chinees paaldansen of Indiaas Mallakhamb als een manier om zich te distantiëren van strippers en paaldansen te valideren als een sociaal aanvaardbare activiteit. (Hoewel het overduidelijk is dat het paaldansen dat in studio’s wordt onderwezen veel meer gemeen heeft met paaldansen in stripclubs – de palen, de bewegingen en de schoenen zijn allemaal hetzelfde.)

Het grote probleem dat de paaldansgemeenschap heeft met geïnternaliseerde vrouwenhaat werd heel duidelijk toen het London Abused Women’s Centre besloot om een Take Back the Night March te boycotten toen een paaldansstudio werd uitgenodigd om op te treden tijdens de demonstratie.

De reden die het LAWC gaf voor het boycotten van het evenement was dat paaldansen “het geweld van mannen tegen vrouwen normaliseert.”

Hoewel dit standpunt op zich al een verhitte discussie op gang bracht, viel me vooral de moeite op die paaldansers deden om hun sport aan de wereld te rechtvaardigen, ten koste van hun zusters die in stripclubs dansen.

Een van mijn vroegere paaldansstudio’s deelde een video die het destructieve discours in de paaldansgemeenschap na deze gebeurtenis adequaat samenvat:

“Dit is een fitnessles, dus de mensen die hier komen volgen een fitnessles volledig gekleed – ze betalen om naar de les te komen.”

“Hoe is het dat meisjes die naar de sportschool gaan en gewichten heffen en er goed uit willen zien – hoe zijn ze dan gerelateerd aan de seksindustrie? Want dat is wat we hier doen.”

“Hoe is iemand die een balletles volgt die danst of een hip-hop les volgt die aan het timen is in de studio naast mij – hoe zijn zij gerelateerd aan de seksindustrie? Dat zijn ze niet, en wij ook niet.”

“Mensen die trainen met een paal draaien en bewegen niet provocerender dan mensen die op een andere provocerende manier trainen.”

Wat een gelegenheid had kunnen zijn voor solidariteit voor vrouwen, ongeacht wat voor werk of hobby ze doen, veranderde in een misplaatste aanval op strippers door paaldanseressen in een poging om het stigma en de kritiek van zichzelf af te wenden.

De paaldanseressen probeerden zich van strippers te onderscheiden, maar dat riekte naar slet-shaming en classisme.

Zouden vrouwen hun workout-routine moeten rechtvaardigen door de hoeveelheid kleren die ze dragen, of ze al dan niet betalen voor het privilege om te trainen, of ze er goed uit willen zien, of de hoeveelheid provocativiteit die bij hun “gyration” komt kijken? Natuurlijk niet.

Zouden vrouwen een andere groep vrouwen moeten beschamen op basis van de hoeveelheid kleren die ze dragen, of ze geassocieerd worden met of werken in strippen en/of de seksindustrie, of als ze zich bezighouden met activiteiten die onze samenleving als “provocerend” beschouwt? In een patriarchaal systeem dat tegen ons is opgezet, moeten vrouwen elkaar helpen. Een andere vrouw neerhalen zodat je jezelf in een gunstiger positie kunt verheffen is niet alleen verkeerd, maar ook schadelijk voor de hele feministische beweging.

We moeten ophouden elkaars gedrag te controleren volgens de misogyne idealen van onze verknipte samenleving. Vrouwen hoeven zich niet te verantwoorden voor de hoeveelheid kleding die ze wel of niet dragen of voor de manier waarop ze hun seksualiteit uiten – op het werk of als hobby.

Daag het stigma uit. Strippen is ook werk, en alle vrouwen in de industrie verdienen het om veilig en zonder te worden beschaamd te werken.