Justice keert deze maand terug naar Australië voor Sydney City Limits en een exclusieve sideshow in Melbourne Hisense Arena. Mis het niet.

Xavier de Rosnay, de helft van de electro-legendarische Justice, herinnert zich de geboorte van zijn baanbrekende muzikantschap in de meest flitsende bewoordingen.

In Parijs, 2002, liepen twee grafisch ontwerpers een feestje binnen. Xavier De Ronsay en Gaspard Augé hadden een paar wederzijdse vrienden, die toevallig een platenlabel runden, op zoek naar tracks voor een compilatie. Er was meteen een klik en het duo besloot een liedje te maken. Op dat moment maakten ze hun doorbraaksingle We Are Your Friends – een feel-good, funk-gevuld, instant anthem dat de remixwedstrijd verloor, maar de aandacht trok van Pedro Winter, directeur van het pas opgerichte Ed Banger Records, dat Daft Punk als voormalige klanten had. Een week later zaten ze in zijn kantoor en tekenden ze een platencontract.

Fast forward 14 jaar en drie albums, en Justice heeft door geluiden en stijlen gestroomd, van cinematische disco, doordrenkt met rock, en futuristische gospel. Hoewel ze van de ene stijl naar de andere gewerveld hebben, is hun gave voor grote melodieën en onmiskenbare groove constant – en het heeft iets gecreëerd dat onmiddellijk legendarisch is, en altijd onmiskenbaar van hen is. In de jaren dat ze doorbraken, sloegen ze de verwachtingen van hun fans aan diggelen. 2005’s ‘Waters of Nazareth’ was gevuld met vervormde, electro synths, en steeg op met spookachtige rock akkoorden. “We wisten dat we iets wilden maken dat klonk als… zondagsdienstmuziek, maar dan een beetje donkerder en agressiever,” zegt Xavier. De opvolger, D.A.N.C.E, had echter een kinderkoor en een te vrolijke disco-pop sound. De boodschap was duidelijk: van Justice kun je alles verwachten. Ondanks hun nederige houding was het duidelijk dat zowel hij als Gaspard een vlijmscherpe creatieve visie hebben.

Er is nog een constante, namelijk hun logo – een opgefokte versie van het heilige kruis, dat in stijl evolueert doorheen de drie albums. Van een eenvoudige gouden omtrek op het eerste, naar een middeleeuwse steen, naar metaal met een veelkleurige, holografische oliespetter op hun meest recente album Woman. Ze zijn elk opvallend, onheilspellend, en een krachtige voorstelling die past bij hun krachtige muziek. Hoe is dit duo erin geslaagd om hun eigen betekenis en merk te projecteren op ’s werelds meest herkenbare logo? “Toen we de platenhoes aan het maken waren, merkten we dat de ‘T’ de middelste letter van ‘Justice’ was, en dat die vervangen kon worden door een kruis. We hielden erg van logo-ontwerpen in heavy-metal- en rockstijl, en we wilden het Justice-logo op een soortgelijke manier ontwerpen. We bleven het gebruiken in al onze kunstwerken, en het is gewoon nooit weggegaan. Het is ongelooflijk als je erover nadenkt, want het is duidelijk niet ons logo. Het is het logo van Jezus Christus. Het is een beetje gek, de manier waarop we erin geslaagd zijn om dit universele teken te nemen en het op een bepaalde manier te bezitten.”

Xavier koppelt dit aan de manier waarop goede muziek ongewild een eigen religie kan creëren, in de manier waarop het geloofsovertuigingen samenbrengt – en hoe hun bedoeling was om precies dat te doen. “We zijn zeker niet verbonden aan religie in die zin dat we proberen een christelijke band te zijn of wat dan ook. Iedereen is welkom bij onze shows, natuurlijk! Maar persoonlijk denk ik niet dat het symbool gescheiden kan worden van religie, en dat is oké. De manier waarop we onze nummers maken is om dit soort religieus gevoel te laten gebeuren – in de manier waarop we mensen samenbrengen. Muziek is een van die dingen – vooral als je in grote zalen speelt – die een heleboel mensen kan verzamelen en ze allemaal hetzelfde kan laten doen, in dezelfde richting kan laten kijken. Dat is ook een groot punt van elke religie.”

Het is het meest prominent in hun 2016 aanbod, Woman, dat hun harde electro debuut, ‘†’ en de prog-rock opvolger, ‘Audio, Video, Disco’ samensmelt in één. Met slechts een vleugje gospel. “Woman kwam voort uit het idee van koormuziek, maar we wilden een futuristische gospelplaat maken, voortbordurend op de basis die we creëerden met de twee vorige albums, we wilden gospel opzij draaien en een heleboel nieuwe, interessante dingen doen. We houden van de kracht die ontstaat als je 20 mensen hebt die dezelfde lijn zingen, maar ook van het gevoel van anonimiteit. En we hebben niets tegen solozangers, we hebben er met genoeg gewerkt! Maar als geheel vonden we dat het koor een zeer krachtige vibratie in de muziek bracht. Je schrijft gewoon niet dezelfde bovenregels voor één persoon als je voor 20 doet. De bovenregels zijn serieuzer als je schrijft voor soloartiesten. Koren maken de muziek meer meezingbaar, omdat de teksten eenvoudiger moeten zijn dan wanneer je voor een solozanger schrijft. “Het is dan ook duidelijk waarom ze ervoor kiezen om hun solo-artiesten niet te vermelden in de namen van hun nummers, en hun leven – on en offline – meestal voor zichzelf houden. Door ambiguïteit van medewerkers en enige terughoudendheid in hun bestaan buiten de muziek te handhaven, kunnen ze Justice presenteren als een enkele entiteit vertegenwoordigd door hun muziek alleen, en als een hoogtepunt van de stemmen van velen, in plaats van twee.

Woman, zoals elk van de albums ervoor, werd gemaakt met intentie en precisie om boodschap. “We begonnen deze plaat te maken door een paar deuntjes te schrijven en nadat we een paar tracks geschreven hadden, dachten we: “Wat hebben we nodig om het spannend te maken als je er van het begin tot het eind naar luistert?” We beginnen meestal met te besluiten, “Oké nu gaan we de openingstracks maken,” dus dat is wanneer we Safe and Sound maakten. Elk nummer heeft een dubbelganger of een tegenhanger op de plaat, dus toen maakten we het laatste nummer, Close Call. En dan beginnen we de gaten op te vullen.”

“We denken dat je in een album soms nummers moet maken die als singles geen publieksbelang hebben, maar ze helpen het verhaal van het album verder te brengen. Als we eenmaal 5 of 6 nummers hebben, en we beginnen vorm te geven aan hoe het album eruit ziet, dan beginnen we pas echt alles in elkaar te passen, elk nummer samen te laten werken. We ontwierpen het album om twee helften te hebben, met Chorus als de piek in het midden, en dan verschijnen natuurlijk de twee kanten van de plaat.”

Wat resulteert is een album dat volgens velen Justice vertegenwoordigt op hun steeds stijgende hoogtepunt. De fusie van disco en rock, electro en gospel, de organische en elektronische instrumenten – het is niet bepaald achtergrondmuziek. Het eist elk beetje van je aandacht op, om een luisterervaring te creëren die alleen als glorieus kan worden omschreven. Toen ik vroeg welke artiesten en nummers hun stijl beïnvloedden, noemde Xavier “Video Killed The Radio Star” van The Boggles. “In die tijd waren ze erg groot in Parijs – een duet, ze waren geweldige muzikanten, maar we hielden ervan dat hun muziek meer een statement was van wat je zou kunnen doen als je de studio gebruikt als een instrument, en niet alleen opneemt wat je op dat moment in gedachten hebt. Wij gebruiken de studio als een derde lid van de band. Onze studio heeft een beetje van alles in zich. Het is een mix van heel oude machines, heel nieuwe dingen, goedkope synthesisers, en ook heel high-end apparatuur. Als het goed is, maakt het ons niet uit of het synthetisch of analoog is, oud of goedkoop. We gebruiken ook veel traditionele instrumenten, en dan gebruiken we veel digitale bewerking.”

Later in de maand zal het duo voor het eerst in vele, vele jaren naar het zuiden gaan om op te treden op Sydney City Limits, een zusterfestival van SXSW. Hun zeer gerenommeerde live show is niets minder dan wat je van hen zou verwachten. En ze zijn bezig om het nog beter te maken. “Op dit moment werken we echt aan de liveshows, omdat we denken dat er een heleboel dingen te doen zijn, die we produceren als we live spelen! We houden nog steeds van albums en we houden er nog steeds van om ze te maken, maar dat is onze focus voor nu.”