WMD – HET VERHAAL VAN DE GELE SUBMARINE IS VANAF HET BEGIN VOL VAN KARAKTEREN EN KARAKTEREN geweest.

Het begon ermee dat onze vriend ‘Sloop Dave’ Duncan McGillivray en zijn bende hielp bij het slopen van de oude distilleerderij van Inverleven – door alle oude apparatuur als schroot op te kopen en op schuiten in de Clyde te laden. Alles zodat Duncan wat reserveonderdelen had om Bruichladdich draaiende te houden in de tijd dat er geen geld was.

Terwijl deze vreemde vloot rond de Mull of Kintyre en naar Islay werd gesleept, ontving Laddie MD Mark Reynier een e-mail van het Defence Threat Reduction Agency (DTRA) in de VS, die de webcams van de distilleerderij in de gaten had gehouden omdat onze processen ‘gemanipuleerd’ konden zijn om het gevreesde WMD te produceren.

Nooit iemand die de kans op een goed verhaal aan zich voorbij liet gaan, of om zijn geliefde distilleerderij in het nieuws te brengen, verfraaide Reynier het verhaal, dat al snel uitgroeide tot spionnen en de CIA en bezoeken van wapeninspecteurs. Het verhaal ging al snel over spionnen, de CIA en bezoeken van wapeninspecteurs. Dat alles was een geweldige krantenkop in de koortsige mediasfeer die toen heerste rond massavernietigingswapens.

Een van de distilleerkolven van Inverleven werd buiten de oude Victoriaanse gebouwen opgesteld en werd een iconisch beeld, met een paar van Duncan’s oude laarzen die uit de bovenkant staken om de wapeninspecteurs voor te stellen die diep in het koperen interieur op zoek waren naar gevaarlijke chemicaliën.

Een speciale botteling werd besteld (natuurlijk) en kreeg de naam ‘Whisky of Mass Distinction’ (geddit?) en veel hilariteit was het gevolg. Tenminste onder de Laddies, de rest van de whisky industrie had de luidruchtige oneerbiedige rebellen al lang opgegeven.

WMDII: EEN GELE SUBMARINE

De dingen stonden op het punt nog excentrieker te worden, want kort daarna was Islay visser John Baker op weg naar huis in Port Ellen toen hij voor de boeg van zijn boot iets in de zee zag spoelen. Als vindingrijk man maakte hij een touw aan dat voorwerp vast en sleepte het naar de pier, waar Gordon Currie het uit het water tilde. Het bleek een heel mooie gele onderzeeër te zijn.

Het gele vaartuig had heel handig ‘Ministerie van Defensie’ en een telefoonnummer erop gestencild, dat natuurlijk onmiddellijk werd gebeld. Wat er daarna gebeurde zou een legende worden. Hij was verbonden met de Royal Navy. “Ik heb uw gele onderzeeër gevonden” zei John. “We zijn geen gele onderzeeër kwijt” zei de marine. Wat een vreemde reactie was, want het bewijs van het tegendeel was overweldigend.

John en Gordon laadden de onderzeeër op een vrachtwagen en brachten hem naar een geheime locatie in Port Ellen (eigenlijk de achtertuin van collega-visser Harold Hastie). De plaatselijke krant werd gebeld, daarna de nationale, en de volgende dag stonden de rode bladen vol met foto’s van de twee vrienden aan boord van de dodelijk uitziende machine, met vishengels in de hand, en met de vraag: “Is iemand een gele onderzeeër kwijt?”

Hilarisch… tenzij je de Royal Navy was – die uiteindelijk toegaf dat hij van hen was. HMS Blyth, de mijnenveger die hem verloor, kwam hem uiteindelijk ophalen, glipte bij dageraad de pier op om hem aan boord te lieren. Tegen die tijd had Bruichladdich (natuurlijk) een andere botteling in opdracht gegeven, WMD2: The Yellow Submarine, en een doos van deze heerlijke vloeistof werd genadig aangeboden, en door de kapitein aanvaard als een gebaar van goede wil.