Ik las eens een verhaal over een man die in een dronken bui besloot om met zijn auto op topsnelheid over de snelweg te rijden.
Hij verongelukte met zijn auto, en hoewel hij er ongedeerd uitkwam, liep zijn beste vriend een ernstige dwarslaesie op en raakte voorgoed aan een rolstoel gekluisterd. Na een jaar in de gevangenis en een paar maanden afkicken kwam hij terug in de maatschappij als een veranderd man – nuchter en hervormd, maar nog steeds gekweld door zijn verleden en daden.

Hij voelde een enorm schuldgevoel over de toestand van zijn vriend en was bereid alles te doen om zijn oprechte excuses aan te bieden. Maar zijn beste vriend wilde niet met hem praten; in feite was hij niet langer welkom in het huis waar hij sinds zijn derde ontelbare logeerpartijtjes had doorgebracht.

Hij begon slapeloze nachten te krijgen op het moment dat zijn schuldgevoel omsloeg in depressie. Hij dacht dat de enige manier waarop hij enige schijn van vrede zou kunnen vinden, zou zijn wanneer hij de woorden zou horen: “Ik vergeef je.”
Snel veranderde de depressie in een hardnekkig verlangen om weer te gaan drinken. Toen zijn sponsor zijn verhaal hoorde, gaf hij hem een advies waarvan ik denk dat het de reden is dat dit verhaal me al die jaren is bijgebleven.

Hij zei: “Het doet er niet toe of hij je vergeeft of niet. Dat is zijn reis. Het is jouw taak hem te laten weten hoeveel spijt je echt hebt.”
Als mensen ligt het in onze aard vergeving te verwachten van de mensen die we kwetsen, omdat we denken dat het de enige manier is waarop we verder mogen gaan met ons leven en onze eigen vergeving mogen omarmen.

Dit is een valse boodschap. Je mag leren van je fouten en groeien als persoon. Het verleden is voorbij en het enige dat er echt toe doet zijn je daden in de toekomst.

Wanneer je dit kunt accepteren, besef je drie dingen:

1. Je kunt iemand niet dwingen je te vergeven.
2. Je kunt iemand niet dwingen over het verleden heen te komen.
3. Je kunt iemand niet zeggen wanneer hij of zij moet genezen.

Ik weet dat dit moeilijk is om te lezen omdat dat gevoel van hulpeloosheid met de seconde groter wordt, maar dit zijn feiten die je moet accepteren.
Dus de echte vraag is, wat moet je doen als iemand je niet wil vergeven?
Het antwoord is vrij simpel: laat ze weten hoeveel spijt je hoe dan ook hebt, en laat de oprechtheid in je verontschuldigingen zichtbaar zijn in je daden. Leer van je fouten uit het verleden, laat het je toekomst vormen, maar laat het je niet definiëren.

Iedereen gaat op zijn eigen manier om met pijn en gekwetstheid. Voor sommigen duurt vergeving langer, en voor anderen komt het nooit. Hoe iemand op je verontschuldigingen reageert, maakt hem niet verschrikkelijk. Het maakt hem menselijk, een gekwetst mens.

Jouw taak is niet om vergiffenis te vragen, maar om hem te laten weten dat je nog steeds oprecht spijt hebt van alles wat er is gebeurd, ongeacht wat hun beslissing is.