Wat ik haat is als ze meteen bij me terugkomen. Ik kan niet doen alsof ik er niet ben, terwijl ik er net nog wel was; ik wil ze niet beledigen. Het zijn tenslotte mijn vrienden. Dus ik neem op en begin, verlangend van de telefoon te komen, valse beloftes te maken om snel bij elkaar te komen.

Gelukkig is het bij vriendschap de gedachte die telt, dus als je eenmaal hebt verklaard dat je wilt afspreken, is er weinig noodzaak om het ook echt te doen. Maar elke vriendschap heeft een onzichtbaar elastiekje. Je kunt je vriendschap een heel eind rekken, maar rek het te ver, en het zal knappen. Omdat ik weet hoe belangrijk het is om vrienden te hebben, spreek ik zo nu en dan af met de mijne.

Helaas, als ik vrienden een tijdje niet heb gezien, willen ze “bijpraten”. “Bijpraten” heeft veel weg van een accountantscontrole, want het dwingt je rekenschap te geven van alle tijd die verstreken is sinds de laatste keer dat je bijgepraat hebt. Tijdens een etentje zeggen vrienden dingen als: “Hoe gaat het met je?” Het korte antwoord is: “Goed.” Het is kort omdat het een einde maakt aan het gesprek. Dan moet je iets anders bedenken om te zeggen. Het lange antwoord is “Ellendig.” Het is lang omdat ze willen weten waarom, en dan moet je het ze vertellen. Het middellange antwoord is, “Goed, en jij?”

Maar soms zeggen ze: “Hoe gaat het echt met je?”, alsof ze naar de toestand van je ziel vragen.

Je kunt zielenroerselen meestal vermijden door, zoals ik, te proberen de dingen luchtig te houden: “Ik heb een nieuwe baan, en als nieuwjaarsvoornemen ben ik begonnen acht glazen water per dag te drinken. Mijn huid ziet er goed uit, maar ik moet constant plassen. Ik heb weinig tijd voor iets anders. Dat is waarom ik je al zo lang niet gezien heb. Tussen de nieuwe baan en het plassen door, heb ik het erg druk. Wat is er met jou?”

De hele onderneming is vermoeiend. En toch, je hebt vrienden nodig.

Ik ben onlangs een van de mijne kwijtgeraakt. Ze belde en e-mailde een aantal keren zonder antwoord voordat ze het uiteindelijk opgaf. Dit maakt me verdrietig. Was er maar een manier – naast haar te bellen of te schrijven of haar persoonlijk te zien – om haar te zeggen dat ik vaak aan haar denk, dat haar vriendschap inderdaad de wereld voor me betekent. Een paar jaar geleden, toen we nog vrienden waren, trouwde ze. Helaas was ik niet in staat om de bruiloft bij te wonen vanwege werkverplichtingen. Ik was toen werkloos, maar dat wist ze niet, en dus leek het een goed genoeg excuus. Maar ik heb wel op haar huwelijkslijst geklikt. Ik kocht twee cadeaus voor het bruidspaar: wijnglazen en duiklessen. Ik heb gewoon mijn creditcardgegevens ingevoerd, en bam, mijn vriendschapsverplichting was vervuld. Het was zo’n eenvoudige ruil en ik voelde me er heel goed bij.