Filosofen zijn eeuwenlang op zoek geweest naar de zin van het leven, maar de laatste decennia zijn celbiologen nog meer gefascineerd geraakt door de zin van de dood. Apoptose beschrijft de georkestreerde ineenstorting van een cel die wordt gekenmerkt door membraanverwijding, celkrimp, condensatie van chromatine en fragmentatie van DNA, gevolgd door snelle opslorping van het lijk door naburige cellen. Het onderscheidt zich van dood door necrose door de afwezigheid van een geassocieerde ontstekingsreactie. Deze waarnemingen werden reeds in 1972 gedaan door Kerr et al,1 maar hun belang werd gedurende vele jaren onderschat. Thans is apoptose echter betrokken bij biologische processen gaande van embryogenese tot veroudering, van normale weefselhomoeostase tot vele menselijke ziekten, en is het een van de heetste hangijzers van het biomedisch onderzoek geworden.