Wanneer ik over de mensen in de Bijbel lees, ben ik vaak onder de indruk van de lofprijzingen die hun in de Schriften worden gegeven:

David: “En toen Hij hem had weggenomen, verhief Hij David tot hun koning, van wie Hij getuigde en zeide: Ik heb in David, de zoon van Jesse, een man naar mijn hart gevonden, die al mijn wil zal doen.’ (Handelingen 13:22 ESV)

Mosen: “En sindsdien is er in Israël geen profeet geweest gelijk Mozes, die de Here van aangezicht tot aangezicht gekend heeft…” (Deuteronomium 34.10-12, ESV)

Abraham: “”Abraham geloofde God, en het werd hem tot gerechtigheid gerekend” – en hij werd een vriend van God genoemd.” (Jakobus 2.23, ESV)

Noach: “Noach was een rechtvaardig man, onberispelijk in zijn geslacht. Noach wandelde met God.” (Genesis 6.9, ESV)

Nog intrigerender zijn degenen van wie we weinig weten, zoals Henoch:

Door het geloof werd Henoch opgenomen, opdat hij de dood niet zou zien, en hij werd niet gevonden, omdat God hem had weggenomen. En voordat hij weggenomen werd, werd hij geprezen omdat hij God behaagd had.

~ Hebreeën 11.5, ESV

Wat we van Henochs leven weten, is samengevat in Genesis 5.18-24. Toen hij 65 jaar oud was, werd hij de vader van Methusalem – de oudste geregistreerde mens. Wij weten dat Henoch, nadat Methusalem was geboren, nog driehonderd jaar met God wandelde en andere zonen en dochters kreeg. Na driehonderd jaar werd zijn lichaam niet gevonden, want de Schrift zegt: “God nam hem.” Wij weten ook dat hij de overgrootvader van Noach was, en in het geslacht van Christus.

De beste aanprijzing die hij krijgt, is die welke het zwaarst telt: “Henoch wandelde 300 jaar met God.”

Ik leef nog niet eens een halve eeuw; driehonderd jaar is onpeilbaar. Ik heb genoeg van het leven gezien om te weten dat ik geen driehonderd jaar wil leven. Eén ding is zeker: Henochs wandel eiste langdurige toewijding.

Lees dit: Als je wilt groeien in je geloof

Dit idee van wandelen met God komt steeds weer terug in de Schriften. Noach wandelde met God. Mozes beval het volk om “in alle wegen te wandelen.” De apostel Johannes beval de christenen om “in het licht te wandelen, zoals in het licht.” De apostel Paulus schreef: “Wandelt door de Geest” en “Volgt de Geest”.

We weten dat we met God moeten wandelen, maar hoe ziet dat er uit?

Het is meer dan woorden.

“God is licht, en in Hem is in het geheel geen duisternis.Indien wij zeggen, dat wij gemeenschap met Hem hebben, terwijl wij in de duisternis wandelen, dan liegen wij en brengen de waarheid niet in praktijk.Maar indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, hebben wij gemeenschap met elkander, en het bloed van Jezus, zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde.

~ 1 Johannes 1,5-7, ESV (cursivering van mij)

Let goed op de werkwoorden in deze passage. Als we het ene zeggen (we hebben gemeenschap met God) terwijl we het andere doen (wandelen in duisternis), liegen we. We kunnen het wel goed praten, maar weerspiegelt ons leven wat we zeggen?

Wandelen met God is meer dan verbale instemming, het is een levensstijl. Wat we doen spreekt boekdelen boven alles wat we zeggen. De mensen die als gelovig worden geprezen, hebben het hier en daar misschien verprutst, maar ze hebben consequent berouw getoond en zijn tot aan hun dood teruggekeerd om God te volgen.

Weerspiegelen mijn daden het licht van Christus of de duisternis van de wereld? Zijn mijn prioriteiten een teken van het wandelen met God of het bevredigen van mijzelf?

Het betekent dat we ergens heengaan

Ik heb mijn deel van wandelingen naar tot nu toe ongeziene bestemmingen meegemaakt. Ik had er vertrouwen in dat de mensen die het pad hadden gemaakt en de gidsen me naar dit meer of die bezienswaardigheid zouden leiden. Ik bewandelde de platgetreden en soms onzekere paden die honderden voeters voor mij hadden bewandeld om te zien wat de moeite waard was.

God heeft ons een gids gegeven in Zijn woord, en wij hebben een grote wolk van getuigen die het pad van het geloof voor ons hebben bewandeld, en die ons de weg naar de hemel wijzen. Wij hebben vertrouwen omdat God degene is die de weg in de eerste plaats heeft gemaakt. Ik heb vaak het gevoel dat ik doelloos ronddool, vooral als mijn plannen de verkeerde kant op gaan. Maar ik leer ook dat dit woestijnpad naar de uiteindelijke bestemming leidt, en God zal me daar brengen als ik in geloof blijf volgen.

Existentialisten geloven dat het leven zinloos is; er is niets na de dood. Voor hen is het leven in feite een loopband en we gaan nergens heen als we sterven. Pak wat je pakken kunt, nu het nog kan.

Wat zou je liever zijn? Een existentialist in een hamsterwiel of een christen op weg naar de hemel?

Wandelen met God is geen verspilling van energie. We hebben een bestemming en een doel.

Het vereist uithoudingsvermogen.

Op de middelbare school ging ik met mijn Bio-Chem klas op rugzakwandeling in Yosemite. We trokken zware bepakking aan en gingen naar een bosje Redwoods om te overnachten. Het was een prachtige tocht en elke spierpijn waard.

Die rugzak… er waren veel momenten dat ik hem in de bomen wilde gooien! Het was omvangrijk en ongemakkelijk op mijn kleine frame. Meer dan eens wilde ik stoppen met lopen of teruggaan naar de vallei voor wat R-N-R.

Het leven wordt zwaar als die rugzak. Soms willen we gewoon stoppen en het allemaal weggooien. Soms willen we gewoon dat het verhaal eindigt. Mozes en Elia – de grote wetgever en de grote profeet – hadden beiden momenten dat ze wilden stoppen. Zij deden wat jij en ik zouden moeten doen; zij riepen de Heer aan in hun nood en Hij hoorde hen. Hij versterkte hen en zorgde voor de hulp die zij nodig hadden om op koers te blijven.

Als wij ons omdraaien en weer gaan leven zoals iedereen, dan missen wij de grootste kans in de geschiedenis. Als we ons geloof weggooien, verliezen we de eeuwige beloning. Niet stoppen. Draai je niet om. Neem Gods hand en blijf wandelen.

Gooit daarom uw vertrouwen niet weg, dat een grote beloning heeft. Want u hebt volharding nodig, opdat u, wanneer u de wil van God gedaan hebt, ontvangt wat beloofd is.

~ Hebreeën 10,35-36, ESV

Wandelen met God betekent praten met God

Gezamenlijke stilte heeft zo zijn momenten. Mijn echtgenoot en ik brengen veel tijd samen door zonder iets te zeggen. Ik ben meestal de spraakzame toch – kijk maar naar de woordlengte op mijn berichten! Maar als ik alleen maar zou praten, zou ik nooit profiteren van het uitstekende inzicht van mijn echtgenoot.

Aan de andere kant, als we helemaal niet met elkaar zouden communiceren, zou dat onze relatie behoorlijk onder druk zetten. We praten over alles en dat doen we al sinds we verkering hebben. Telkens als we langer dan een dag uit elkaar waren, hebben we altijd contact opgenomen via telefoon of sms, zelfs als we alleen “Ik hou van je” zeiden of “Hoe was je dag?” of “Ik mis je.” Om het leven samen succesvol te “doen”, onderhouden we sterke communicatielijnen.

Lees dit: Het enige wat uw ochtendroutine hard nodig heeft

Nemen we tijd om naar God te luisteren? Delen we ons leven met Hem? Vertellen wij Hem onze dromen? Angsten? Behoeften? Dankten wij Hem als er iets moois voorbij kwam? Bidden zonder studie of studie zonder gebed is eenzijdige communicatie – de twee moeten samengaan. Waardevolle vriendschappelijke stilte met God ontstaat door stil te zitten, niets te zeggen, te mediteren over God en alles wat Hij heeft gedaan.

reiken wij God alleen de hand als het noodlot toeslaat? Luisteren wij alleen maar halfslachtig op zondag? Komt Hij alleen in ons op als er een vers door onze Facebook feed glijdt? Dat is niet het begin van goede communicatie…

Wandelen met God betekent praten met God. Luister dagelijks naar het Woord. Bid tot de Heer-dagelijks. “Doe het leven” niet zonder God.

Lees nu dit: Waarom het lijkt dat God niet in je leven werkt

Dit bericht verscheen oorspronkelijk op ElihusCorner.com en werd met toestemming opnieuw gepubliceerd.

Elihu Anderson is een overlevende Californische inwoner die momenteel gedijt in West Texas. Als ze niet aan het schrijven is voor Elihu’s Corner, geeft ze les, doet ze onderzoek, wandelt ze en is ze aan het boekwurmen met een kopje chai. Bezoek Elihu op elihuscorner.com