Een van de beroemdste eetscènes uit de moderne filmgeschiedenis speelt zich af in Mel Brooks’ westernklucht Blazing Saddles. De cowboys nemen plaats voor een avondmaaltijd met bonen, met een typische, zij het onmiddellijke, spijsverteringsreactie. Het klopt eigenlijk wel – bonen veroorzaken vaak winderigheid, en ja, cowboys aten vaak bonen op de tocht. Dat was vooral zo in de begindagen van de trail drives, voordat veeboer en veebaron Charles Goodnight besefte dat hij zijn helpers kon aantrekken en behouden als hij beter voor hen zorgde tijdens het werk. Goodnight wordt vaak gecrediteerd voor de uitvinding van de chuck wagon. Voorheen aten cowboys wat ze konden meenemen – gedroogd vlees, bonen, misschien koekjes – maar nu konden ze overdag vers bereid, warm eten krijgen.

Op de meeste dagen werkte de kok van de drive, die vaak “cookie” werd genoemd, langer dan de cowboys zelf. Hij was al lang voor de drijvers op, om koffie te malen en met zijn zuurdesem starter te werken, die op zijn beurt werd gebruikt om brood, koekjes, of flapjacks voor het ontbijt te bereiden. Spek, of zeugbelly, was ook een hoofdbestanddeel, omdat het gerookt en gepekeld was en goed reisde.