‘Wanneer wordt het moederschap makkelijker?’
Mijn goede vriendin Erin en ik kregen onze baby’s slechts drie weken na elkaar – haar eerste, mijn tweede. We sms’ten vaak in die eerste weken, klagen over ons gebrek aan slaap en het delen van foto’s van onze schattige baby’s. We sms’ten op goede en minder goede dagen, in de wetenschap dat we altijd iemand hadden die kon waarderen wat we doormaakten. Ze stelde me nieuwe-moeder-vragen, en ik probeerde aanmoediging en geruststelling te bieden wanneer ik maar kon.
Tot op een dag, toen ze me de vraag sms’te die elke nieuwe ouder heeft gevraagd: “Wanneer wordt het makkelijker?” Ik weet niet of dit me een goede vriend of een slechte maakt, maar in plaats van haar gerust te stellen dat het gemakkelijker zou worden met 3 maanden / wanneer ze ’s nachts doorslaapt / de mijlpaal bereikt, vertelde ik haar de waarheid: Dat doet het niet.
Het wordt niet gemakkelijker. Eerlijk gezegd is er geen fase makkelijker dan de pasgeborene (tenzij je baby koliek heeft, in dat geval spijt het me heel erg). Met pasgeborenen heb je maar één taak en slechts één taak: je baby in leven houden. We maken die taak ingewikkelder dan nodig is, natuurlijk, met debatten over flesjes vs. borst, stoffen vs. wegwerpluiers, co-sleeping vs. wiegje slapen. Maar eigenlijk is het heel simpel. Geef je baby iets gepast te eten; verschoon je baby met iets dat hem droog houdt; kleed je baby in iets comfortabels; leg je baby te slapen in iets veiligs. Knuffel haar, snuggle haar. Houd haar veilig en zorg ervoor dat ze weet dat ze geliefd is.
In een oogwenk wordt ze wat groter. En je realiseert je dat haar in leven houden een stuk uitdagender is als ze eenmaal trappen kan beklimmen. En van dingen af kan springen. En de straat op kan rennen. En wanneer ze dagenlang niets eet behalve crackers met goudvis (de kinderarts zegt dat ze niet zal verhongeren, maar je googelt voor de zekerheid).
Dan groeit ze nog wat meer op, en besef je dat haar in leven houden alleen niet meer genoeg is. Je moet haar ook echt opvoeden. Je moet haar leren niet te slaan als ze boos is. Je moet haar leren lief te zijn voor anderen en haar speelgoed te delen.
En wanneer deze fase zich voordoet, dringt het tot je door: Je kunt haar niets leren zonder het eerst te demonstreren. Kinderen zijn sponzen, en ze zuigen je de hele dag op, elke dag weer. Als je wilt dat ze aardig is, moet jij aardig zijn. Als je wilt dat ze gul is, moet je gul zijn. Als je wilt dat ze zich beheerst, moet je je eigen beheerst. Ouderschap gaat niet alleen over het vormen van haar karakter, het gaat ook over het jouwe vormen. En dus hou je je taal in toom, en rij je wat langzamer en beleefder, omdat je weet dat ze luistert en kijkt. En je zorgt ervoor dat je met Kerstmis een kind van haar leeftijd adopteert uit de Angel Tree, zodat ze je kan helpen met winkelen en leert over het delen van liefde en vriendelijkheid met iedereen.
Dan groeit ze wat meer op, en probeer je te helpen met wiskundehuiswerk dat je niet begrijpt. En de meisjes op school zijn gemeen tegen haar en maken haar aan het huilen, en je bent geschokt over hoezeer je hen pijn wilt doen omdat ze haar pijn doen. Dan zijn er eerste liefdes en eerste liefdesverdriet en leren autorijden en naar de universiteit gaan… en loslaten.
Dus nee, het wordt niet per se makkelijker dan die eerste paar weken. Het kan zelfs moeilijker worden. Maar het wordt wel beter.
Het wordt beter omdat jij beter wordt. Elke fase van het ouderschap voelt in het begin overweldigend. Je denkt, Hoe ga ik dit doen? op goede dagen, en Waarom wilde ik kinderen? op slechte dagen. Maar dan, beetje bij beetje, vind je je draai of een truc die werkt. Je leert hoe ze graag gekalmeerd wordt, dat ze haar boterhammen graag in driehoeken in plaats van rechthoeken eet, dat ze zich elke avond in de 15 minuten voor het slapengaan openstelt en je vertelt wat haar bezighoudt.
En het wordt beter, want je realiseert je dat je niet alleen bent in je worstelingen. Elke moeder die je is voorgegaan en elke moeder die naast je staat, heeft gevoeld wat jij voelt. We zijn allemaal beendermoe, zelfs degenen die er zo goed uitzien. We zijn allemaal doodsbang om het verkeerd te doen, zelfs degenen die het er moeiteloos doen uitzien. En als je je dat eenmaal realiseert, wordt het beter, want een gedeelde last is een verlichte last.
Er is geen deel van het ouderschap dat gemakkelijk is. Het begint met overweldigend moeilijk en wordt vanaf daar alleen maar zwaarder. Maar je leert dat “moeilijk” niet synoniem is met “slecht”. En je leert de paradox te omarmen van een baan die moeilijker wordt naarmate je er beter in bent.
Het is waarschijnlijk niet het meest geruststellende om te horen als je net begint aan deze reis van het ouderschap (sorry, Erin!). Maar hoewel het misschien niet makkelijker wordt, geloof me – het wordt steeds beter.
Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd op Koffie+Kruimels. Bekijk hun boek, De magie van het moederschap, voor meer hartverwarmende essays over moederschap, liefde en de goede soort hartzeer.
