Voor het grootste deel van mijn professionele leven werd de diagnose diabetes gesteld wanneer de nuchtere bloedglucose hoger was dan 140 mg/dL. In 1998 heeft een consensuscomité, op basis van een uitgebreide herziening van gegevens, dit veranderd in 126 mg/dL. Een normale nuchtere bloedglucosewaarde is nu 100 mg/dL. Een glucose tussen deze waarden is nu “impaired fasting” glucose.

Ook glucose 2 uur na een maaltijd of glucosebelasting moet 140 mg/dL zijn. Een postprandiale waarde wordt diabetes wanneer deze hoger is dan 200 mg/dL. Tussen 140 en 199 is sprake van verminderde glucosetolerantie.

Een handigere manier om het te bekijken is de HbA1c-test, een afspiegeling van de gemiddelde bloedglucose over 90 dagen. Het heeft vele jaren geduurd, maar nu zijn er normen vastgesteld en kan het A1c worden gebruikt voor screening en diagnose. Normaal is minder dan 5,7%, prediabetes is tussen 5,7% en 6,5%, en klinische diabetes is meer dan 6,5%.

Het wordt verwarrend als de getallen op het randje van de diagnose liggen. Bijvoorbeeld, als iemand een nuchtere glucose van 127 heeft, worden ze als diabetes beschouwd, maar bij 125 zijn ze prediabetes.

Daarom geloof ik dat het het beste is om dit alles als één enkele ziekte te bekijken die bij de geboorte of zelfs in de baarmoeder begint.

Waar we echt in geïnteresseerd zijn, is RISICO, vooral het risico op complicaties. Op de verschillende punten van de progressielijn, wanneer begint het risico en wanneer grijpen we in? Dit is belangrijk om de volgende reden. Studies hebben aangetoond dat het risico op complicaties licht begint te stijgen bij verschillende glucoseniveaus. Een bloedglucose van 90 heeft dus meer risico dan een bloedglucose van 70.

Met deze beperkte handleiding in het achterhoofd, worden we nu geconfronteerd met wat echt een groot probleem is. Prediabetes wordt in verband gebracht met een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Na verloop van tijd is dit progressief terwijl de bloedglucose uiteindelijk de criteria voor het stellen van de diagnose diabetes bereikt. Nu begint ook het risico op microvasculaire ziekten, waaronder de ogen, nieren, zenuwen en andere organen. Hoewel er overlapping kan zijn, zijn er twee pieken van risico.

De grote vraag is, als we weten wanneer het risico begint, wanneer grijpen we dan in?

In 2009 publiceerde Catherine Cowie van de CDC een paper waarin het volgende cijfer stond: 42,3% van de bevolking van de VS boven de 20 jaar heeft diabetes of prediabetes. Wanneer je zwaarlijvige kinderen en adolescenten meetelt, komt het cijfer dichter bij de 140 miljoen Amerikanen die risico lopen. Wat zijn onze veiligheidsgordels en airbags als we al deze risico’s lopen?

Ten eerste hebben we gestructureerde diabeteseducatie nodig. Mensen met een verhoogd risico betrekken bij programma’s die hun kennis vergroten en hen kennis laten maken met nieuwe vormen van voeding en lichaamsbeweging kan een verschil maken. In de oorspronkelijke Diabetes Prevention Program-studie verminderde leefstijlinterventie de progressie naar klinische diabetes met 58%.

Na leefstijlinterventie volgt meestal de opname van metformine, die de progressie ook met 31% verminderde.

Naarmate de tijd verstrijkt, worden de insulineproducerende cellen ouder en zijn andere medicijnen nodig, waaronder insuline. Type 2 diabetes kan vele jaren worden voorkomen, maar als je lang genoeg leeft, zal het uiteindelijk verschijnen.

Alle bovenstaande redenen wijzen op de noodzaak van diabetesbewustzijnsinitiatieven – zoals de Internationale Diabetesdag van de V.N. op 14 november en Diabetes Bewustzijnsmaand in de hele maand november – zelfs voor zorgverleners. Het helpt om deze volksgezondheidscrisis top-of-mind te maken, met het uiteindelijke doel om het onder controle te krijgen.

Gerald Bernstein, MD, is de directeur van het diabetesbeheerprogramma aan het Friedman Diabetes Institute van Mount Sinai Beth Israel in New York.