“Nieuwsgierigheid doodde de kat.” Als kind had Walter te horen gekregen dat nieuwsgierigheid een ziekte en een lage ondeugd was. Hij had van predikers gehoord die zeiden dat nieuwsgierigheid de erfzonde van Adam en Eva was, toen zij op zoek gingen naar de verboden vrucht van de Boom der Kennis. Dat wetende kon Walter niet veranderen van wie hij was. Hij was nieuwsgierig geboren. Later in zijn leven, kwam Walter tot de conclusie dat nieuwsgierigheid een noodzaak is voor succes in wetenschappelijke ontdekkingen.
Walter was geen eitje. Maar zijn vader, een manager bij de Great Northern Railroad, hielp hem onafhankelijk en vindingrijk te zijn op een manier die geen van beiden besefte dat Walter op een dag een van de beroemdste wetenschappers aller tijden zou worden. Als kind weigerde Walter’s vader om speelgoed voor hem te kopen, zelfs als ze het geld hadden om dat te doen. Walters vader was een expert in het gebruik van gereedschap, en hielp Walter om zijn eigen speelgoed te maken. De vaardigheid in het maken van speelgoed vertaalde zich later voor Walter in het maken van ingenieuze apparaten die nodig waren voor zijn experimenten op lichaamsfuncties. Op de foto zie je Walter spelen met zijn “grote-kind” speelgoed. Misschien heb je het oude gezegde gehoord, “Het verschil tussen een man en een jongen is de prijs van zijn speelgoed!”
Niemand van zijn voorouders was ook een eierhoofd. Maar zijn familie was onrustig en zelfs nieuwsgierig. Zowel van vaders- als moederskant waren de mannen en vrouwen altijd bezig met nieuwe ondernemingen. Veel van zijn familieleden waren pioniers aan de Canadese en Amerikaanse grens. Zijn vader, Colbert Cannon, heeft zijn school nooit afgemaakt, omdat hij zijn gezin tijdens de burgeroorlog moest helpen onderhouden. Na de oorlog werkte Colbert voor de Great Northern Railroad en werd uiteindelijk gepromoveerd tot hun opzichter van vervoer. Zijn hobby was sleutelen, altijd nieuwe procedures en apparaten uitvinden voor de spoorwegen. Helaas was zijn vader vatbaar voor zware depressies, wat het voor Walter moeilijk maakte om een volledig gelukkige jeugd te hebben.
Walter’s moeder stond bekend om haar nauwgezetheid – een “net-nick” zoals we tegenwoordig zouden zeggen. Ze maakte zich ook veel zorgen en was bezorgd over kleine dingen. Walter had niet veel herinneringen aan zijn moeder, want toen hij nog maar 10 was, kreeg ze longontsteking en stierf. Wat Walter nooit is vergeten, is dat ze Walter op haar sterfbed bij zich riep en zei: “Walter, wees goed voor de wereld.”

Weinigen hadden kunnen vermoeden dat Walter ooit een beroemd wetenschapper zou worden. Toen hij 14 was, werd Walter van school gehaald door zijn vader, die vond dat hij slecht presteerde. Walter werkte twee jaar bij de spoorweg van zijn vader voordat hij weer naar school ging en serieus begon te leren. Uiteindelijk werd hij een productieve student, maar Walter’s eerste liefde was sport. Hij hield vooral van schaatsen, hockey, en bobsleeën (hij groeide op in Minnesota en Wisconsin). In de warme maanden speelde hij voetbal, honkbal en tennis.
Zijn vader was bezorgd over Walter’s opleiding. Hoewel hij zelf ongeschoold was, wist Colbert Cannon dat onderwijs belangrijk was en zorgde hij ervoor dat er een goede voorraad boeken en serieuze tijdschriften in huis was.
Walter werd op de middelbare school geleid naar de wetenschap. In die tijd woedde er een nationaal debat over Charles Darwin’s evolutietheorie (zie andere materialen in ons leerplan). De belangrijkste voorstander van Darwin was een bioloog genaamd Thomas Huxley. Walter raakte geïntrigeerd door deze kwesties en bracht vele uren door met het lezen van verhandelingen en essays over het onderwerp van Huxley en anderen. Al doende ontdekte Walter dat hij begreep wat hij las en dit motiveerde hem om naar de universiteit te willen gaan.
Een van zijn leraren, Miss M.J. Newson, een lerares Engels, toonde speciale belangstelling voor Walter en moedigde hem aan. Zij hielp hem ook om toelating en een beurs voor Harvard te krijgen.
Walter moest op Harvard deeltijdbaantjes nemen. Maar ondanks dat, volgde hij een over-load aan cursussen, inclusief graduate cursussen. Hij studeerde in 1896 af met hoge onderscheiding. Terugkijkend op zijn studietijd, concludeerde Walter dat een van de belangrijkste dingen die hij leerde, was hoe hij zijn tijd kon indelen. Door zijn hectische agenda moest hij leren zich te concentreren op de taak die hem wachtte en deze snel en correct af te ronden.
Walter werd toegelaten tot de Harvard Medical School. Al tijdens zijn studie werd hij aangenomen om anatomie van dieren te doceren aan niet-medische studenten. Walter rondde de medische faculteit in 1900 af, en vervulde daarmee zijn vaders droom om arts te worden. Maar Walter werd nooit het soort arts dat zijn vader wilde. Tijdens zijn medische opleiding raakte Walter meer geïnteresseerd in de wetenschap van de geneeskunde dan in de praktijk van de geneeskunde.
In het onderzoek had Walter vele successen. Hij ontdekte veel over hoe de spijsvertering verloopt en vond de radioactieve bariumtechniek uit om de beweging van voedsel en vocht door het maag-darmkanaal te volgen. Hij ontdekte wat de bijnier doet en ontdekte de adrenaline-achtige verbinding die veel zenuwcellen afgeven. Hij ontdekte een rol voor emoties bij de afgifte van adrenaline. Hij bedacht het idee van de “vecht of vlucht” controlesystemen van het lichaam. Canon was de eerste die het woord “stress” gebruikte in een biologische en niet in een technische context. Hij hielp verklaren hoe het lichaam in functioneel evenwicht blijft door de tegengestelde acties van verschillende delen van het zenuwstelsel. Dit onderzoek leidde hem tot de ontwikkeling van het begrip “homeostase”, dat het idee inhoudt dat voor een normale lichaamsfunctie een gestadig evenwicht in de functie van verschillende orgaansystemen vereist is. Het ontbreken van een dergelijk evenwicht, of homeostase, is ziekte.
Maar Walter had ook zijn mislukkingen. Hij spendeerde verscheidene jaren om de functie van de schildklier te begrijpen, werk dat uiteindelijk door anderen werd volbracht.
Veel van Walter’s onderzoek werd uitgevoerd onder primitieve omstandigheden, ook al was hij op Harvard. Het onderzoek werd immers verricht in het begin van de 20e eeuw, toen men nog niet beschikte over de “high tech” omgevingen die wij vandaag de dag hebben. Hij herinnert zich dat hij zich tegenover een bezoeker aan Harvard verontschuldigde en klaagde over de kleine, donkere en slecht uitgeruste laboratoria, en dat de bezoeker antwoordde: “Ik heb nooit gemerkt dat de aard van de kooi het zingen van de vogel bepaalde.”
Een ding dat Walter wel had op Harvard en in de cultuur van de Verenigde Staten was vrijheid. In zijn autobiografie wees Walter erop dat andere wetenschappers het niet zo goed hadden. Galileo, de beroemde astronoom, werd veroordeeld door de kerk van zijn tijd. Priestly, de ontdekker van zuurstof, zag zijn huis in Engeland geplunderd, zijn materiële bezittingen vernietigd, en hij werd gedwongen naar de Verenigde Staten te vluchten. Lavoisier, de beroemde Franse scheikundige, werd geguillotineerd door Franse revolutionairen die “geen behoefte hadden aan geleerden”. Joodse Duitse wetenschappers, waaronder Albert Einstein, werden gedwongen Duitsland te ontvluchten voor de Tweede Wereldoorlog.
Maar de wetenschap was goed voor Walter en Walter was goed voor de wetenschap. Zoals zijn stervende moeder van hem had gevraagd, door goed te zijn voor de wetenschap, was hij goed voor de wereld. Toen het einde van zijn carrière naderde, troostte Walter zich met de woorden van een poëtische collega, Dr. S. Wier Mitchell: