Noot van de redactie: pesten is nooit goed. Als je alles hebt gedaan wat je kon om de situatie op te lossen en niets heeft gewerkt, of als iemand in direct gevaar is, kun je hulp en middelen vinden op stopbullying.gov.

Als je dit leest, is de kans groot dat je te maken hebt gehad met een pester. Of je bent als kind gepest, je hebt gezien hoe iemand werd gepest, of je bent zelf gepest. Het is het soort ding dat je bijblijft. Het soort dingen waarvan je je afvraagt, Waarom ik? Waarom dat kind? Of later, als ouder, waarom mijn kind?

Dus waarom worden sommige kinderen het doelwit van pesten? En hoe escaleert het na verloop van tijd?

Het blijkt dat humor er veel mee te maken kan hebben. Janet Gibson, een cognitief psycholoog die humor bestudeert aan het Grinnell College, legt uit hoe het aanleren van verschillende soorten komedie, van slapstick tot deadpan, kinderen kan helpen elkaar te begrijpen – en waarom onderzoekers humor bestuderen als een manier om pesten op scholen te verminderen.

Ze zijn grappig – of, in ieder geval, dat proberen ze te zijn. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zegt Gibson, “de pester is niet een of andere geïsoleerde persoon die geen vrienden heeft en zijn toevlucht neemt tot het in elkaar slaan van mensen – ze zijn vaak erg populair.” Wat meer is, Gibson merkt op dat in een enquête onder zeven- tot achtjarigen, toen hen werd gevraagd wat ze het leukst vonden aan de pestkop van de klas, de meerderheid zei dat het hun “gevoel voor humor” was dat hen populair maakte.

En wat voor soort humor zijn achtjarige komedianten gedeeltelijk? Nou, denk aan de gemiddelde kindertekenfilm: Jonge kinderen neigen vaak naar meer “agressieve” humor zoals slapstick of “toilet humor” (re: scheet grappen). Gibson wijst er snel op dat “natuurlijk niet alle mensen die van fysieke komedie houden pestkoppen zijn, maar het helpt om te begrijpen dat dit soort humor een sociaal hulpmiddel kan zijn voor een pestkop die misschien andere sociale hulpmiddelen mist.”

Zeker, het is low brow, maar iedereen is een criticus, toch? Dat brengt ons bij de volgende verrassende bevinding…

Jongeren zijn niet per se het doelwit omdat ze er anders uitzien of anders gehandicapt zijn…

Integendeel, onderzoekers ontdekten dat kinderen vaak “anders” werden behandeld omdat ze niet hetzelfde gevoel voor humor hadden.

Moppen zijn ook bedrieglijk ingewikkeld, cognitief gezien. “Het is moeilijk voor een 6-jarige om de cognitieve, sociale en emotionele dingen te verwerken die zich afspelen binnen die 30 seconden van een grap,” legt Gibson uit. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, kunnen kinderen op het autismespectrum, die uit verschillende culturen komen, of die gewoon niet dezelfde soort media consumeren (tekenfilms bijvoorbeeld), niet dezelfde referentiepunten voor humor hebben als andere kinderen. Verlegen kinderen willen misschien niet de aandacht op zich vestigen door hardop te lachen, ook al vinden ze een grap wel grappig.

Wat de reden ook is, het resultaat is hetzelfde. Doelen van pesten zullen minder snel lachen om datgene waar de andere kinderen wel om lachen: namelijk de grappen van de pester.

Opeens ziet de pester zichzelf als slachtoffer

“Wanneer de pester een grap vertelt op zijn agressieve manier en een bepaald kind ziet dat niet als grappig, dan zien ze dat als agressie,” zegt Gibson. “Het kind reageert agressief of met angst, waardoor de pester overstuur raakt omdat zijn poging om een grap te vertellen is mislukt.” Het gevoel van afwijzing van de pester en het gevoel van slachtofferschap van het doelwit kan dan escaleren in meer agressief gedrag. Nu zijn twee kinderen boos, niemand lacht, en het is waarschijnlijker dat de cyclus doorgaat.

Dus, hoe kunnen volwassenen helpen de cyclus te doorbreken?

Door kinderen te leren waarom scheten grappig zijn. “Er wordt onderzoek gedaan op scholen om jonge kinderen te helpen begrijpen wat humor is. Hoe weten we wanneer iets serieus is en wanneer iets grappig is? Laten we duidelijk zijn. Gibson zegt niet per se dat we kinderen moeten leren hun pestkoppen ‘weg te lachen’. Maar, leren over humor is gewoon een vaardigheid meer ouders en leerkrachten kunnen toevoegen aan alle kinderen ‘sociale gereedschappen om hen te helpen meer aanpassingsvermogen en veerkracht in situaties die ze misschien niet begrijpen. En onderzoek dat het bestuderen van The Three Stooges op school ondersteunt? Nou, we zijn een en al oor.