De chaotische ontlading van energie laat de hersenen denken dat ze een twinkelende reeks lichtjes zien zonder enige waarneembare volgorde of patroon. Dit effect duurt echter niet al te lang.

Als je nooit in je leven je hoofd ergens tegen hebt gestoten, dan heb je veel geluk gehad, en moet je waarschijnlijk ophouden in zo’n veilige kleine luchtbel te leven. Echter, voor degenen onder ons die ooit in een open kast zijn gelopen, een ongelukkige val hebben gemaakt, of met de achterkant van een 2×4 zijn geslagen, weten we hoe het voelt als onze hersenpan een pak slaag krijgt. Afgezien van de pijn en de onvermijdelijke bult op onze schedel, gebeurt er iets vreemds wanneer we een hoofdwond oplopen – we eindigen met “sterren zien”.

Seeing Stars (Photo Credit: wickerwood / Fotolia)

Als je hard genoeg wordt geslagen, zie je uiteindelijk duisternis, maar ergens tussen een bult en een knock-out klap treedt dit fenomeen op, maar waarom?

Een bult tegen de hersenen

De mens is in de loop van honderdduizenden jaren geëvolueerd om het belangrijkste deel van onze anatomie te beschermen – de hersenen. Onze grijze massa is omgeven door iets dat cerebrospinaal vocht wordt genoemd, dat als een kussen voor onze hersenen fungeert. Als we ons hoofd plotseling draaien, met ons voorhoofd op een tafel slaan of uit volle borst meezingen met ons favoriete liedje, bewegen onze hersenen mee met de klap, maar slaan ze niet te hard tegen de zijkanten van onze schedel.

In extremere gevallen, wanneer we ons hoofd met een grotere snelheid stoten (of wanneer een voorwerp ons met grote snelheid raakt), gebeurt er echter iets anders. Laten we het voorbeeld nemen van een klap in het gezicht. Wanneer de klap landt, zal onze schedel naar achteren klappen, waarbij het voorste deel van onze hersenen wordt geraakt. Wanneer we op de grond vallen en ons hoofd op de grond stoten, zal de schedel naar voren worden geschoven, waardoor het achterste deel van de hersenen wordt geraakt, namelijk de achterhoofdskwab. Deze snelle impact kan de bloedstroom in dat gebied verstoren, en kan ook de enorme hoeveelheid zenuwcellen aan de achterkant van het hoofd aantasten.

Door deze snelle beweging van de schedel en de impact daarvan op de hersenen kunnen wij “sterren zien”, omdat de achterhoofdskwab de plaats is waar de visuele cortex zich bevindt.

Tricking the Visual Cortex

Wanneer we onze ogen openen en om ons heen kijken, worden die zenuwimpulsen omgezet in beelden in de weefsels van de visuele cortex. In wezen is dat hoe we de wereld om ons heen zien. Maar wanneer die weefsels zo hevig worden geraakt (door het terugslaan van de schedel tegen de achterhoofdskwab), ontladen de zenuwcellen aan de achterkant van het hoofd een waterval van elektrische impulsen, die zich door de weefsels verspreiden.

De functies van de hersenen (Foto: artisticco / Fotolia)

Deze chaotische energie-ontlading laat de hersenen denken dat ze een twinkelende reeks lichtjes zien zonder enige waarneembare orde of patroon. Dit effect duurt echter niet lang, en als de weefsels weer normaal worden en de druk van die zenuwcellen afneemt, zullen de sterren geleidelijk vervagen. “Sterren zien” is ongevaarlijk, hoewel datgene waardoor u die sterren ziet, echte schade kan aanrichten.

U kunt kunstmatig dezelfde ervaring opwekken door ’s morgens als u wakker wordt in uw ogen te wrijven. U oefent abnormale druk uit op de oogzenuwen achter het oog, wat zich vertaalt in een verwarrende wirwar van signalen die de visuele cortex moet verwerken. Nogmaals, deze onderbreking van de normale bloedstroom en druk genereert deze valse beelden van “sterren”, die in wezen het willekeurig afvuren van elektrische impulsen door uw visuele zenuwcentrum zijn.

Het kijken naar een sterrenhemel kan een transcendente manier zijn om de wereld te bekijken, maar het oplopen van hoofdletsel om die ervaring te herhalen is geen verstandige keuze. Bescherm je hersenen ten koste van alles!