Melodie en ritme – Veel accenten zijn afhankelijk van melodie en ritme om ze te definiëren, bijvoorbeeld een sing-song accent zoals het Welsh. In de meeste gevallen zullen de melodie en het ritme van een liedje de melodie en het ritme van het gebruikelijke spraakpatroon van de zangers opheffen. Soms echter worden liedjes geschreven om het accent van de zanger te accentueren. Dit gebeurt in vele soorten folk- en countryzang en betekent dat de zanger het ritme en de melodie kan behouden die voor hem of haar natuurlijk zijn in zijn of haar spraak. Deze clip van de Dixie Chicks is een goed voorbeeld omdat, vooral in de coupletten, het ritme en de melodie een soortgelijk patroon volgen als Natalie Maines natuurlijke spraak, waardoor haar accent bijzonder prominent aanwezig is.

Placement – Vocal placement is where we feel the resonance of sound in our bodies when we speak or sing. Om een evenwichtig en ontspannen geluid te krijgen, vooral bij de pauzes en hoge noten, hebben we over het algemeen een neutraal strottenhoofd en een neutrale plaatsing nodig. Je accent doet er echt toe, want uiteindelijk is je zangstem gewoon een verlengstuk van je spreekstem. Onze natuurlijke plaatsing wordt vaak bepaald door ons accent en kan onze zangstem helpen en/of hinderen, afhankelijk van wat we proberen te doen. Als ik les geef, verschillen de oefeningen die ik gebruik om mensen te helpen een evenwichtige toon te vinden in hun pauze vaak naargelang waar ze vandaan komen. Engelse accenten helpen mensen vaak om een mooie warme toon en lichte hoofdstem te vinden, een Amerikaans accent helpt iemand meestal om een meer voorwaartse plaatsing te hebben, wat normaal gesproken een sterke mix bevordert. Vergeet niet dat je dagelijks de spieren in je stembanden traint door gewoon te spreken.

Consonanten – Binnen de Engelse taal zijn medeklinkers geen grote markers van een accent omdat ze vrij universeel blijven, waar iemand ook vandaan komt. Maar medeklinkers verschillen wel tussen talen; je kunt soms een niet-Engelssprekende herkennen als hij een liedje in het Engels zingt door hoe hij zijn medeklinkers uitspreekt. Natuurlijk zijn er enkele verschillen, zoals in de ‘r’- en ’t’-klanken in Amerikaanse of Britse accenten. Amerikanen spreken bijvoorbeeld vaak iets meer in de richting van een ‘d’ uit in woorden als ‘litter’. Dit kan een marker zijn om op te letten, maar door de stijl maken zangers vaak keuzes die deze verschillen opheffen. Een Britse ’t’ kan een nogal schokkerig, springerig gevoel geven, zodat een Britse zanger ervoor zou kunnen kiezen om die Amerikaanse ‘d’ te gebruiken voor een vloeiender geluid. Evenzo kan een Amerikaanse musicaltheaterartiest de scherpere Britse ’t’ gebruiken om een woord echt te articuleren, ook al zou hij dat normaal gesproken niet doen wanneer hij spreekt.