Van Jeff: Dit is een gastbijdrage van Johanna Castro, een freelance schrijfster die in West-Australië woont. Op haar reisblog Zigazag zet ze zich in voor ontdekkingsreizen naar droomplaatsen en stille plekjes. Volg haar op Twitter @JohannaACastro.

Vandaag dronk ik koffie met een vriendin die zei dat ze schrijven tijdverspilling vond. Vervolgens vroeg ze waarom ik zoveel tijd achter de computer doorbracht.

“Het is niet alsof je een fortuin verdient,” zei ze, terwijl ze langzaam het cappuccinoschuim van haar bovenlip likte. Ik was verbaasd. Ik dacht dat het niet aan haar was om mij te ondervragen. Vooral omdat ze geen schrijfster is.

Woorden en ideeën

Ik besefte dat het feit dat mijn vriendin geen schrijfster is, de kern van de zaak was. Niet-schrijvers snappen niet waarom schrijvers schrijven.

Zij denken dat je het niet echt “gemaakt” hebt en pas schrijver genoemd kunt worden als je een New York Times bestsellerauteur bent of een aantal traditioneel gepubliceerde titels hebt.

In feite snappen degenen die het dichtst bij ons staan soms niet waarom we doen wat we doen. Onlangs nog wees mijn man me erop dat ik misschien meer geld verdien achter de bar of in de schoonmaak. Mijn moeder vraagt zich vaak af waarom ik niet ben blijven proberen secretaresse te worden.

En soms, diep van binnen, vraag ik me hetzelfde af. Ik vraag me zelfs af waarom ik blijf schrijven:

Waarom spendeer ik zoveel tijd aan het bedenken van woorden en ideeën waarvan ik hoop dat ze mensen kunnen inspireren? Wat heeft het voor zin?

Misschien heb jij hetzelfde gedacht.

Uit de comfortzone komen

Een paar weken geleden ging ik 12 dagen kamperen in de outback van Australië op een Kimberley-safari met Adventure Wild, een reisorganisatie.

Ik verwachtte te kamperen met een stam van jonge, energieke dertigers. Maar wat ik aantrof was een groep joviale babyboomers, die het beste uit een kampeertrip wilden halen nu ze nog lenig genoeg waren om te wandelen, klimmen en zwemmen.

Tijdens de reis werden we allemaal ver uit onze comfortzone gehaald en we werden er beter van.

Er was weinig comfort tijdens deze reis. We sliepen op afgelegen kampeerplekken – geïsoleerde plekken diep in de bush, vaak zonder douches en alleen “long drop” toiletten (en niet te vergeten slangen, spinnen, hagedissen, muggen, en meer).

Door deze ongemakken, leerden we iets belangrijks over onszelf en wat er nodig is om een avontuur te beleven.

Hopen op het onverwachte

Hoewel het landschap tijdens de reis prachtig was, werden we dagelijks geconfronteerd met nieuwe normen. Twaalf dagen lang werden onze geest en ons lichaam tot het uiterste opgerekt. We groeiden.

Nooit heb ik iemand horen klagen over op de grond slapen of helpen met de klusjes. Ik werd geïnspireerd toen ik zag hoe medekampeerders over rotsachtige paden langs kloven en afgronden liepen en hun tenten in recordtijd opzetten.

Deze boomers waren serieus uit hun comfortzone. Het moet moeilijk zijn geweest voor sommigen, maar ze waren zich niet bewust van het feit. In plaats daarvan keken ze uit naar elke nieuwe bocht in het parcours – vol spanning en verwachting, hopend op het onverwachte.

En om de een of andere reden dacht ik aan schrijven.

Barrières in het leven (en schrijven)

Misschien is uit je comfortzone worden gehaald niet zo’n slechte zaak.

Er was een fysieke schok voor nodig om me te laten beseffen waarom ik van schrijven houd. Het is de druk, het streven, het ongemak dat het allemaal de moeite waard maakt.

Waarom schrijven schrijvers?

We schrijven omdat het ons voorbij de barrières van het alledaagse bestaan duwt in een wereld van wat zou kunnen zijn. Een wereld van mogelijkheden. Een oneindige variëteit van misschienen en wat alsen. Een uitgestrekte vlakte van woorden die zouden kunnen helpen de wereld waarin we leven te beschrijven.

Verwacht het onverwachte

Voor een schrijver zijn geen twee dagen hetzelfde. Het pad is misschien niet altijd glad en voorspelbaar, maar er zijn altijd nieuwe dingen te zien. Er is altijd meer te ontdekken.

Zoals elke grote reis kent ook het schrijven zijn ups en downs. Soms voelt het als rijden in een achtbaan; andere keren is het als rijden op een ezel.

We kunnen worden meegenomen van Byzantijnse rijkdom naar Ethiopische droogte – van goed naar slecht en donker naar licht – in de flits van een speelfilm of de lengte van een kort verhaal.

Er is geen troost in een spannend verhaal, en hetzelfde geldt voor het leven van een schrijver. Het is een geïsoleerde – maar verre van eenzame – ervaring. Met onze woorden en medereizigers om ons gezelschap te houden, loert het avontuur om elke hoek.

Geen tijdverspilling

Voor een moment wreef de opmerking van mijn vriendin de verkeerde kant op. Maar ze zette me aan het denken.

Schrijven kan nooit tijdverspilling zijn, want het brengt je op plaatsen waar je nooit zou komen. Niet als je stevig met beide benen op de grond staat, in het hier en nu.

Er is veel meer in het schrijversleven dan wat we verdienen – of niet verdienen. Het zijn immers niet onze bezittingen of loonstrookjes die voor een vervuld leven zorgen. Het zijn de momenten waarop we ervoor kiezen om in het ongemak te stappen, die onze verhalen interessant maken.

Een reis naar de Australische outback heeft me dat geleerd.

Uit je routine weg zijn en jezelf in een vreemde omgeving plaatsen is een uitdaging. Elk moment is vol opwinding en anticipatie over wat er zou kunnen gebeuren. Het gaat niet om de bestemming, het gaat om de reis.

Net als schrijven. Net als het leven.