Image © Sasquatch I via flickr.com, CC BY 2.0

Dit is een gastbijdrage van Katie Grogan. Haar Twitter draad over dit onderwerp kreeg veel tractie, maar Twitter threads zijn een beetje vluchtig, dus ik nodigde haar uit om haar ervaring en advies hier te delen.

Disclaimer: Deze meningen zijn mijn eigen, vergaard uit onderzoek en ervaring. Maar mensen zijn niet hetzelfde, en wat werkt voor mij kan de slechtste strategie voor u zijn. Onthoud dat als je leest.

Een paar weken geleden, geïnspireerd door afgestudeerde studenten die worstelen met schrijven, deelde ik wat zwaarbevochten schrijfervaring in een Twitter thread. Een week later, was het nog steeds accumuleren likes (>2.7k) en retweets (>1k); en ik kreeg >100 verzoeken om lid te worden van de Writing Support Slack groep die ik noemde. Blijkbaar hebben VEEL afgestudeerde studenten, postdocs en faculteiten zich geïdentificeerd met hoe HARD het is om te schrijven. En dat is de waarheid – academisch schrijven is ongelooflijk moeilijk. Iedereen die in staat lijkt om in een manuscript te duiken zonder angst, stress-eten, uitstelgedrag of handenwringen, liegt of is een overlevende van een eerdere, stressvolle periode in hun schrijfleven die je niet hebt gezien. Dus hier is die draad in blogpost-vorm, voor ons allen die worstelen. Moge het je op het pad naar schrijfmarathons brengen.

Waarom is academisch schrijven zo moeilijk?

Aan het begin van het schrijven van mijn proefschrift, heb ik veel tijd doorgebracht gefrustreerd met mezelf, want “WAAROM kon ik dit niet doen???” Ik voelde me volkomen incompetent. Maar, zo bleek, het was niet omdat ik een mislukkeling was; het was omdat schrijven moeilijk is! Begrijpen waarom schrijven moeilijk voor me was, hielp me mijn frustratie en gevoelens van mislukking te overwinnen.

Het schrijven van een manuscript of proefschrift is moeilijk omdat, zoals deze post over een illustratie van Matt Might uitlegt, niemand ooit eerder is geweest waar jij bent in het rijk van kennis; niemand heeft deze gegevens ooit op precies deze manier verkend. Je staat letterlijk aan de rand van onze collectieve kennis, anders zou je niet schrijven wat je schrijft.

Ook is er niet één juiste manier om te schrijven – alleen slechtere en betere manieren die per persoon verschillen. We willen allemaal snelle antwoorden, maar wat voor mij werkt, werkt misschien niet voor jou. Het goede nieuws: je opleiding als wetenschapper kan je echt helpen! U leest meerdere methodesecties en handleidingen voordat u een protocol kiest, dus pas die vaardigheden toe bij het schrijven. Verzamel advies uit vele bronnen, probeer verschillende tactieken, onthoud wat werkt en gooi weg wat niet werkt. Ik heb dat gedaan tijdens het schrijven van mijn proefschrift en door mijn vaardigheden als wetenschapper op die manier te gebruiken, heb ik deze set tips en trucs samengesteld.

Hoe kunnen we schrijven gemakkelijker maken?

(1) Behandel schrijven als elke andere vaardigheid.

Wanneer je begint op het schrijfpad en meer ervaren mensen vrolijk ziet typen, ver voor je, kan het lijken alsof schrijven een aangeboren talent is. Dat is het niet. Het is een vaardigheid die je moet ontwikkelen en dan oefenen. Het helpt me om schrijven te zien als een sport of hobby die je onder de knie wilt krijgen. Denk aan hardlopen. Je zou nooit op een dag vanaf de bank boodschappen doen en proberen een halve marathon te lopen zodra je schoenen binnen zijn. Tenzij je een ernstige blessure wilt oplopen en na een paar kilometer met de Uber naar huis wilt! Op dezelfde manier kun je niet voor het eerst in je leven op een leeg document gaan zitten en een proefschrift van 150 pagina’s schrijven. Net als bij hardlopen hielp het me om een trainingsplan te volgen en het tempo op te bouwen tot het aantal woorden dat ik wilde. Dat geldt vooral voor het schrijven zelf: wanneer je schrijft, hoe vaak, waar je je op richt*. Begrijpen dat schrijven een aangeleerde vaardigheid is, hielp me op te houden gefrustreerd en boos te zijn over mijn vroege onvermogen om te gaan zitten en te schrijven. Ik was niet boos dat ik geen 5 mijl kon hardlopen toen ik voor het eerst begon met hardlopen, dus waarom was ik zo boos dat ik geen 1000 woorden kon schrijven toen ik voor het eerst begon met schrijven? Dus, het begin van het ‘schrijftrainingsplan’ om problemen aan te pakken die ik kon identificeren.

(2) Genereer inhoud of copy-edit, maar doe niet beide tegelijk.

Het eerste probleem dat ik diagnosticeerde met mijn schrijfgewoonten was dat ik probeerde inhoud te genereren en copy-edit op hetzelfde moment. Deze post van The Serial Mentor, Claus Wilke, legt het verschil uit – kort gezegd, contentgeneratie is woorden op de pagina krijgen zonder je zorgen te maken over woordkeus of flow, terwijl copy-editing het polijsten is van de tekst die je geschreven hebt. Dit bericht van Katherine Firth van Research Degree Insiders legt uit wat er gebeurt als je tegelijkertijd content probeert te genereren en te copy-editen: je komt vast te zitten in de “Perfect Sentence Vortex, een nooit eindigende cyclus van incrementele verbeteringen die betekent dat je tergend langzaam schrijft, en nooit tevreden bent met wat je schrijft.” Vastzittend in de PSV, zou ik uren werken om 100 woorden te schrijven die toch niet klopten. Wat een geweldige manier om stress en gevoelens van mislukking op te wekken, en om me vreselijk te voelen over schrijven in het algemeen en mijn schrijven in het bijzonder! Dus raakte ik vertrouwd met het idee van De klote eerste schets. Eerst keek ik naar de hoofdlijnen van de punten die ik wilde maken. Dan, om in de mindset van inhoudsgeneratie te komen, warmde ik voor elke schrijfsessie op met 8 minuten free-writing (geïnspireerd door deze post, ook van de Serial Mentor). Een free-write warming-up betekent schrijven gedurende >5 minuten zonder te stoppen. Schrijf alles op – elke gedachte die in je hoofd opkomt, zelfs als het alleen maar is “Ik weet niet wat ik doe waarom doe ik dit dit is zo stom”, steeds maar weer. Zo maak je er een gewoonte van om je gedachten te typen zonder je zorgen te maken over bewerken. Na mijn warming-up, ging ik onmiddellijk over op mijn scriptie en meestal knalde ik er 30-45 minuten aan. Het is verbazingwekkend hoe snel woorden komen als je je geen zorgen hoeft te maken over copy-editing!

(3) Gebruik positieve versterking.

Het tweede probleem dat ik vaststelde was dat ik de neiging had om op een negatieve plek te beginnen met schrijven. Ik begon met een enge lege pagina, of erger nog, op een plek waar ik eerder was vastgelopen en weggelopen. Als ik ga zitten om een nieuw stuk te schrijven of terugkom op een half afgemaakt stuk, moet ik positief gestimuleerd worden. Ik oefen mijn schrijfspieren veel gemakkelijker als ik er vertrouwen in heb dat ik kan schrijven, omdat ik me herinner dat ik het de vorige dag met succes heb gedaan. Stoppen als ik vastzit, of zoals Stephen het noemt, als ik in de afgrond der wanhoop zit, is precies het verkeerde voor mij – en toch zou ik (en afgaande op de reacties op Twitter, heel veel anderen) het altijd doen. Om Stephen te citeren:

Toen ik in de afgrond van de wanhoop belandde, stopte ik met schrijven… Het voelde vreselijk om daar te zitten… Het enige leuke aan de afgrond van de wanhoop bij het schrijven is dat je die op elk moment kunt verlaten – je hoeft alleen maar op te staan en een stapje terug te doen. Dus nam ik een pauze & en deed iets anders – iets minder pijnlijks – met de bedoeling terug te keren naar mijn schrijfwerk als ik in een betere bui was… of als ik een andere magische interventie van de schrijffeeën had gehad. Maar raad eens? Meestal, als ik terugkwam op het schrijven, vond ik mezelf … terug op dezelfde plek in dezelfde kloof. Sindsdien realiseer ik me: Ik deed de dingen precies verkeerd. Je kunt de afgrond niet oversteken door hem te verlaten. Er is maar één manier om uit de afgrond te komen, en dat is door te schrijven.

Als je stopt met schrijven in de Afgrond der Wanhoop, is het veel moeilijker om later terug te keren naar het document! (En de schrijffeeën zullen je nooit redden.) Nu zorg ik ervoor dat ik ten minste een deel van de afgrond uitsleep, zodat ik kan stoppen op een plek waar ik goed ben opgeschoten. Dan ben ik opgewonden over het schrijven van het volgende deel, in plaats van er bang voor te zijn.

(4) Stel concrete doelen die ‘genoeg’ zijn.

Mijn derde probleem: ik zou vage doelen stellen: Ik ga een paar uur schrijven, ik ga aan de inleiding werken, ik ga deze gegevens analyseren. Het probleem met vage doelen is dat je nooit weet wanneer je genoeg hebt gedaan om te stoppen voor die dag! Als ik ga hardlopen zonder kilometer- of tijdsdoel en alleen een vage route, eindig ik mijn loop altijd met een vaag gevoel van ontevredenheid, alsof ik misschien te vroeg gestopt ben. Maar als ik een specifiek doel stel en dat bereik, kan ik stoppen en trots op mezelf zijn. Hetzelfde geldt voor schrijven! Nu stel ik concrete schrijfdoelen: Ik schrijf 500 woorden vandaag, ik redigeer 4 pagina’s. Als ik meer wil doen, kan dat zeker; maar door specifieke doelen te stellen, geef ik mezelf toestemming om die dag te stoppen met het gevoel dat ik klaar ben en trots op mijn vorderingen! Dat helpt tegen het zeurende stemmetje dat ons academici vertelt dat we de hele tijd moeten werken. Ik was verbaasd over het verschil dat dit maakte voor mijn gevoel over schrijven, en hoe weglopen met een goed gevoel het veel gemakkelijker maakte om de volgende dag te schrijven.

(5) Ken je eigen gewoonten en stijl.

Ik heb geleerd om mijn grenzen te kennen en binnen die grenzen te werken. Ik weet dat ik niet plotseling een aantal kilometers aan een hardloopwedstrijd kan toevoegen om de volgende dag dezelfde afstand te lopen. Hetzelfde geldt voor schrijven! Ik weet dat ik niet langer dan 4 of 5 uur per dag inhoud kan blijven genereren. Ik heb gewoon geen creatieve energie meer; als ik op een dag 10 uur schrijf, moet ik de volgende dag, of zelfs twee, vrij nemen. Ik weet dat ik na ~2 uur een uur pauze nodig heb. Zoek je grenzen. Werken binnen de mijne helpt me mijn schrijfproductiviteit in de loop van de tijd te behouden, in plaats van te werken in uitbarstingen en busts.

(6) Peer Pressure kan je vriend zijn.

Finitief: je grad-student, postdoc, en faculteit vrienden hebben ook allemaal moeite met schrijven! Je kunt hier gebruik van maken om iedereen te helpen met groepsdruk en het afleggen van verantwoording. Organiseer een #ShutUpAndWrite sessie (hier uitgelegd door Thesis Whisperer, Inger Mewburn). Kort gezegd is dat een 2-3 uur durende bijeenkomst om te gaan zitten en samen te schrijven. Ik begon ermee tijdens mijn eerste postdoctorale beurs en vond de resultaten geweldig. Mijn huidige lab doet elke dinsdag 2 uur lang #ShutUpAndWrite, waarbij de Pomodoro-techniek wordt gebruikt om op schema te blijven (de Pomodoro-techniek bestaat uit werksessies van 25 minuten, gevolgd door pauzes van 5 minuten). Word lid van een online Slack-groep voor schrijven (zoals Grad Write Slack of Academic Writing Support Slack) – er zijn bijna altijd academici op Slack die virtueel samen schrijven. Start een 12 Week Writing Challenge met je vrienden: iedereen verbindt zich tot een wekelijks aantal schrijfuren en logt die publiekelijk. Ik raad aan met een bescheiden engagement te beginnen, misschien ~2,5 uur per week, zodat je de gewoonte kunt opbouwen en je geweldig kunt voelen over hoe succesvol je bent geweest! Een geheim trucje: omdat je de verloren tijd niet kunt inhalen als je een week niet afmaakt, ben je gedwongen vooruit te werken en zul je jezelf niet vinden in het proberen 30 uur te schrijven in de laatste week. Na een maand, als je het hebt kunnen volhouden, kun je je doel verhogen tot 4 of 5 uur per week.

Vijf jaar in Training

Toen ik begon met het schrijven van mijn proefschrift, was ik verlamd van angst en tranen telkens als ik ging zitten om te schrijven. Vijf jaar later heb ik in de afgelopen 12 maanden twee manuscripten van >10.000 woorden geschreven met slechts een paar tranen. Ik schreef bijna 35% van mijn werktijd in 2018 en…ik genoot ervan. Ik begin zelden meer met een free-write, en werk meestal langer dan een enkele pomodoro van 25 minuten, maar ik doe nog steeds de Writing Challenge met mijn vrienden en kom minstens wekelijks op de Writing Support Slack. Schrijven was, en is soms nog steeds, moeilijk voor me – maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Voor het grootste deel vind ik het nu spannend om te gaan zitten en te beginnen met typen. Het is een vaardigheid en een gevoel over je schrijven dat je absoluut kunt ontwikkelen.

Get Writing, and Good Luck!

© Katie Grogan, 6 augustus 2019

Geïnteresseerd in perspectieven zoals deze over leren schrijven? Hier is er een van JC Cahill; hier is er een van Joe Drake; hier is er een van Rob Johns; en hier is er een met een muzikaal tintje, van Greg Crowther.

*^Zo ook, als je een lange pauze neemt van routinematig schrijven, net als hardlopen, kan het even duren om die vaardigheden af te stoffen en het vorige outputniveau terug te vinden.